beni bir anda içine çektiğini söyleyemem. Yazarın edebi kabiliyeti olmadığı belliydi. Karakter tek boyutluydu, tasvirler klişeydi. Olay örgüsünün yanı sıra yazarın da kafası dağınıktı. Kahraman bir sayfada Ankara Üniversitesi Fizik Bölümü’nde görevli bir öğretim üyesi, başka bir sayfada Anadolu Ateşi’nin başdansçısı oluyordu.
“Aşk hem lineer değildir hem de çoğu kez aynı boyutta yaşanmaz.” Büyük büyük laflar ediyor, ahkâm kesiyordu yazar. Üstelik söylediklerinden bir şey anlamıyordum. Bu kısım hariç: “Peki ya iki ayrı boyuttan iki insan birbirine âşık olursa ne olur?”
Kahraman “oldukça uzun boyu, alnını kapayan dalgalı kumral saçları, kalın kaşlarının altındaki güldükçe küçülen mavi gözleriyle bir bakanın dönüp tekrar baktığı” bir adamdı. Al Pacino’nun karizmasına, George Clooney’nin erkeksi yüz hatlarına sahip olduğunu yazmayı da ihmal etmemişti yazar.
Ben Tanrı’nın boş zamanına denk gelmiştim. Çirkin olmam için epey uğraşmıştı. Yüzüm orantısız, saçlarım gür olabilirdi mesela, olmadı. Basenlerim geniş ama belim incecik olabilirdi, olmadı. Yaradan bana doğuştan gelen bir mizah yeteneği vermiş olabilirdi, çirkin ama esprili diyebilirlerdi.
Tanrı benden kalan zamanında ressam bir meleğe onun siluetini çizdirmiş, şöyle bir uzaktan bakmış, kusursuz olduğuna emin olduktan sonra yaratmıştı onu. Dünyanın her yerinde geçer akçe sayılan uyumlu yüz hatlarına sahipti. Ondan esirgediği tek şey sosyallikti. Çevresinde dolaşan onlarca kadınla değil yalnızca kaktüsleriyle ilgileniyordu. Kaktüslerini böyle seven bir adam beni sevmez miydi?
Ne yazar ne de kahraman hislerimin farkındaydı. Her sözcükte ona daha çok âşık olduğumun, âşık oldukça gezegendeki yerçekimi kanunlarının geçerliliğini kaybettiğinin, bedenimin Ay’da yürür gibi hafiflediğinin, aynalara örttüğüm çarşafların kendiliğinden yere düştüğünün…
Kaktüslerini severken epey nazikti, kullandığı her sözcüğü tartıyordu. “Sevdiğim, narin çiçeğim, güneşim, ayım, gecem. Ruhumu okşuyorsun bugün sevgilim. Akşamki dans provama benimle gelmek ister misin?” Sesli okuyordum. Sözlerindeki vurguları, incelen sesini duyuyor, nefesini boynumda hissediyordum.
Sakarya’daki çiçek pazarından her geçişinde – demek benim geçtiğim sokaklardan o da geçiyor – birkaç tane kaktüs alıp evine dönüyordu. Üç beş derken neredeyse yüz kaktüsü olmuştu. “Bu ay yanaklıyı görür görmez vuruldum ona. Nar gözlümün yanına nasıl da yakışacak.”
Bazen öğrencileri arasından bazen arkadaş çevresinden aklını çelmeye çalışan birileri çıkıyordu ama hiçbiriyle ilgilenmiyor, o da benim gibi bambaşka bir şey bekliyordu.
Yazar klişelere düşkündü. İçinde aşk olmayan hikâyelerin çekici olmadığını düşündüğü belliydi. Kitabın bir yerinde bu hatayı yapacağını tahmin etmiştim. Kahramanın, annesinin yanına gitmek için bindiği şehirlerarası otobüste olan oldu. İlk molada bir kadın çakmak istedi ondan. Kadının sigarasını çarçabuk yakıp arkasını döndü, aklı evde yalnız bıraktığı kaktüslerindeydi.
“Yalnızca iki gün ayrı kalabilirim onlardan. İşyerinden fazla izin alamadığımı söylerim anneme. Hem annem benim hayatımda ne kadar var? Yok. Evrende boşluk yoktur. Onlar benimle konuşur, akşam eve gelişimi dört gözle beklerler. Bir gün bile dikenlerini batırmadılar bana. Oysa annem öyle mi, her bulduğu fırsatta…”
Kaktüs adamdan çok etkilenmişti kadın. Moladan sonra otobüse biner binmez, “Yanımdaki kadın horluyor,” dedi muavine. “Tek boş yer erkek yanı hanımefendi, emin misiniz?” “Biz tanışıyoruz beyefendiyle,” deyip kahramanın yanına geçti. Yol boyu kitaplardan, hayvanlardan, bitkilerden konuştular.
Asosyalliğini kenara bırakıp hiç tanımadığı bir kadınla uzun uzun konuşmasına anlam veremedim ama yine de tahammül ettim. Ancak gelip geçici bir heves olabilirdi o kadın. Kaktüs adamım nasılsa bir gün evine dönecek, kaktüslerini sevmeye devam edecekti. Ben de onu. Ama düşündüğüm şekilde ilerlemedi hikâye. O kadın da ailesini ziyarete gidiyordu. Dönüş tarihlerinin aynı olduğunu öğrenince beraber dönmek üzere sözleştiler.
“Cisimlerin arasındaki çekim kuvveti aradaki mesafeyle ters orantılıdır. Dönüşte Nermin başını omuzuma koyunca emin oldum. Sağ eli bacağımdaydı. O an şimdiye kadar hiç yaşamadığım bir şey hissettim, ayak parmak uçlarımdan saç tellerime kadar. Midemde uçuşan kelebeklerden biri havalandı, Nermin’in buğday sarısı saçlarına konan bir tokaya dönüştü.”
Sayfalara göz attım. “Bugün Nermin’i annemle tanıştırmaya götüreceğim.” Bir sayfa daha. “Kim bilir belki de artık canlarımla vedalaşma vakti gelmiştir.” “Nermin kaktüslerimi saçma bulduğunu söylüyor. Belki biraz sardunya, mevsimine göre kasımpatı…” İki sayfa daha. “Balkonda ikimize ait nefis bir bahçe oluşturduk. Bir sürü çiçek…” “Kaktüsleri işyerine götürmeye karar verdim, radyasyonu alıyormuş.”
Daha fazla okuyamazdım. Hem mutlu son yazma arzusundaki yazarlardan nefret ederdim hem de kaktüslerini sırf hayatına bir kadın girdi diye çiçeklere değişen bu adam benim âşık olduğum adam değildi. Yazar beceriksizin tekiydi. Nefis bir malzeme bulmuş ama onu kolaylıkla harcamıştı.
Kitabı papağan desenli masa örtüsünün üstüne hırsla attım. Bu benim ona, beni duy, deme şeklimdi. Yanıt gelmedi. Oysa sayfalar pencereden giren rüzgârla hareket edebilir, bana okumam gereken bölümü işaret edebilirdi. Filmlerde böyle olurdu.
Hayal kırıklığına uğramıştım. Hani iki ayrı boyuttaki iki insan birbirine âşık olabilirdi? Oturduğum koltuktan zorlukla kalktım, kitabı masadan alıp yatak odasına gittim, pencereyi açtım. Bir elimdeki kitaba bir kararan göğe baktım. Rüzgâr vücudumu jilet gibi kesti. On beşten geriye sayarak yavaş yavaş nefesimi verdim. Yazarın hatasını görmezden gelecektim. Kaderime teslim olmayacak, ikimizin hikâyesini yeniden yazacaktım. O benim Bay Darcy’mdi, ondan vazgeçmeyecektim.
Kitaplarımın arasından dört ayraç aldım. İkisini kitabın altına, ikisini üstüne yerleştirdim. Artık bir bedeni vardı. Salondaki büfenin içine koydum.
O kadınla tanıştığı yere kadar olan sayfaların fotokopisini çektirdim, evin çeşitli yerlerine astım. Mutfakta yumurta pişirirken kâğıtlara bakıp onunla şakalaşıyordum. “Rafadan mı, kafadan mı olsun aşkım?” Televizyona yapıştırdığım sayfalara bakıp, “Bugün ne izleyelim sevgilim,” diyordum, “romantik mi, erotik romantik mi, romantik komedi mi?”
Her yerde benimleydi, hep el eleydik. Sigaramı yakarken bacaklarımın arasına koydum onu. Benden uzaklaşmasın, gözü başkasına kaymasın diye sıcaklığımla sardım.
Kırmızı, pembe, beyaz saten nevresim takımları aldım. Penye külotlarımı dantellilerle, penye geceliklerimi satenlerle değiştirdim. Yatak odamıza geçiyorduk hafif uykumuz gelince ya da saat on ikiyi az geçince. Şu cümlenin yazdığı sayfa başucumda asılıydı: “… ile kadife gibi bir gecenin içinde uyuduk.” Kadının adını çizmiştim.
İçimdeki arzuyu dizginleyemedim. Eve aldığım yüz bir çeşit kaktüse birer şiir yazdım. “Şiir yazma oyunu oynayalım mı,” dedim ona. “Şimdi ben gözlerimi kapayıp parmağımı rastgele bir kelimeye
