arasındaki Hollanda yerleşimlerinden birinde, toplum içinde saygın bir beyefendi, çok sevdiği karısını kaybedince evi onun için yaşanmaz hale gelmiş ve bu yüzden evini terk ederek yoğun yas dönemini iyi kalpli dostların tesellileri arasında geçirmeye çalışmış. Tanıdıkları arasında, Çin mahallesinin meclis üyesi varmış. Bu adam memleketinin gerçek misafirperverliğini göstererek kederli kocayı akşam vakitlerini evinde Çin’in çok seçkin bazı sosyal oyunlarını oynayarak geçirmeye davet etmiş. Ev sahibi çocuksuz olduğu için yeğenini evlat edinmiş ve onu sevgi dolu bir ebeveynin tüm şefkati ve umutlarıyla büyütmüş. Ziyaretçi, genç hanımı bu ziyaretlerde sık sık görür ve ona olan düşkünlüğünü fark etmesinin üvey babasına iyi davranmaktan başka bir şey olmadığını hissedermiş. Nezaket sözleri kısa sürede aşk sözcüklerine ve tesadüfi bir tanışıklık sağlam temelli bir arkadaşlığa dönüşmüş. Amca neler olup bittiğini öğrenir öğrenmez, belki de yeğeni ve üvey çocuğu bir yabancıyla evlenirse adının silineceğini ve soyunun kesileceğini veya yabancı bir soya karışacağını düşünerek bu ziyaretlerin devam etmesini yasaklamış. Zorluklar çoğu zaman sadece harekete geçmek için teşvik edicidir ve bu nedenle âşık, genç kadının kız arkadaşlarından biri vasıtasıyla, amcasının “koruması”ndan kaçmasını tavsiye ettiği bir mesaj göndermiş. Kız, onun uğruna her türlü fedakârlığı yapmaya hazır olduğunu, ancak gücenmiş akrabalarının kendisine beddua edebileceklerinden korktuğunu ve bu nedenle gelemeyeceğini söylemiş.
Burada birleşmelerinin önüne etkili bir engel konmuştu ve amca, başarısız olma olasılığı olmadan amacını elde etmiş görünüyordu. Ama eyvah! Bütün planlarına rağmen küçükhanım ne ekmek yemiş ne de su içmiş ve bu kararında arkadaşları sadece şu çözüm yolunu bulana kadar ısrar etmiş: Bir yabancıyla evlenmek veya mezara gitmek ve kötünün iyisi olarak ilkini seçmek zorundaymış.
Amcanın ısrar ettiği ve kazandığı tek bir şart vardı ve o da şuydu: Yeğen, kendisi veya teyzesi ölünceye kadar koruyucu ailesinin yanından ayrılmamalıydı. Bu koşula uygun olarak koca, bir Çin konutunda ikamet etmek zorunda kaldı ve işte bu sözlerin yazarı, bir görüşme zevkini yaşadı. Gezilerimizden birinde bana flörtüyle ilgili bu küçük hikâyeyi nazikçe anlattı. Sonunda, ona nasıl bir arkadaş bulduğunu çok merak ettim. Çünkü diye düşündüm, kendi şahsi ziynetinden veya mahallenin küçük dedikodularından başka bir şey düşünmedikleri böyle tenha yerlerde yetişip büyüyen hanımlar, kendi zevklerinden başka bir şeyi asla düşünmezler; bu yüzden onun girişimleriyle ilgilenip ilgilenmediğini sordum. Şöyle cevap verdi: “Evet, ziyadesiyle ilgilendi. Onun düşüncesinden kaçan, bana ne zevk ne de acı verebilecek hiçbir şey yok.” Beyefendi yakışıklı biriydi ve hayatının baharındaydı. Hanımefendi kısa boyluydu ve kilisedeyken, modaya uygun bir tabirle, “mücevherlerle dolu”ydu. Kutsal evlilik müessesesinin sağlamış olduğu mutlulukla ve kalplerinde Tanrı’nın lütfuyla onları cennette sonsuz bir birlikteliğe hazırlamak için sonsuz derecede daha iyi olan şeyle uzun yıllar refah içinde yaşamalarını dilemede okuyucunun bana katılacağını düşünüyorum.
Amerika Birleşik Devletleri’nin bir yerlisi, eğitimin faydalarını hiç hissetmemiş olan, bu nedenle kendisinden daha yaşlı olanlardan dersler alarak bu duyguyu geliştirmeyi pek öğrenemeyen Çinli bir kadınla evlendi. Kadın, kocasının peşinden Amerika’ya kadar geldi ve ardından bir arkadaşımın efendisini ziyaret ettiği Makao’ya geri döndü. Döndüğünde, ona hayat arkadaşına karşı nasıl davrandığını sordum. Cevap “Büyük saygıyla,” oldu. Ve onun lehine olan bu tanıklığın şahidi de vardı; zira çifti Atlantik’in diğer yakasına taşıyan kaptan, daha önce böyle yolcularla hiç karşılaşmadığını, karısının kabindeki bir hostesin hizmetlerini gereksiz kıldığını ve kendi elleriyle her şeyi takdire şayan bir düzen ve titizlik durumunda tuttuğunu söyledi.
Bu kadının kısa hikâyesi, saygı duygusunun doğal bir hediye olduğunu gösteriyor gibi görünüyor ve her durumda ülkenin âdetleri ve kabul gören görüşleri tarafından el üstünde tutulsa da en olumsuz durumlarda bile kendiliğinden genişlemeye hazırdır. Yoksul insanlar arasında gördüğümüz her şey bu alışkanlığa bir göndermede bulunur; Ahaşveroş’un danışmanları tarafından tavsiye edilen yasanın, Çin’de düşük seviyedekiler arasında olduğu kadar, örf ve geleneğin yetkili hükümlerine rütbece daha yakın olanlar arasında anlaşıldığını ve neşeyle uygulandığını gösteren bir şey. Bununla birlikte bu itaatte ne ilkesel ne de uygulama bakımından aşağılık ya da anlamsız bir şey vardır, çünkü bir Çinli kadının edasında yalnızca özgürlük duygularıyla uyumlu bir heybet vardır. Sesinin tonu ve gözlerinin bakışı, hor görülmek için doğmadığının bilincinde olduğunu gösterir. Bazıları Çinli kadınların aşağılanmasından söz etmişler ve geçici ziyaretlerde gördükleri veya o ülkenin kıyılarında konuşurken duydukları şeylerde bu yönde bir görüşe izin verecek kanıtlar bulduklarını zannetmişlerdir. Buna şaşırmadım; zira bir yabancı, evin hanımının, kocasının dostundan nezaket görme hakkına sahip olmadığını gördüğünde ve bu yasaklamanın, en eski zamanların âdetleriyle kutsanmış ahlâk kuralları üzerine kurulduğunu unuttuğunda, onun hafife alındığını ve Çinlilerin bu kadar çiçekli isimlerle dekore ettiği dairelerin bir tür hapishane olduğunu düşünmeye çok yatkındır.
Çok küçük olaylar bazen konuya farklı bir boyut katar. Vahşi hayvan koleksiyonundaki dört ayaklı ve tüylü soyların yetiştirilmesine çok fazla para, zahmet ve beceri adamış olan Beale, inziva yerinin güzelliklerini görmek ve cömert konukseverliğini paylaşmak için gelen yerliler arasındaki yüksek rütbeliler tarafından sık sık ziyaret edilir. Bir keresinde, Makao’da yaşarken, o bölgenin başyargıcının kadın akrabaları ziyarette bulunarak onu onurlandırdılar. Grup yaklaşık on dört kişiydi ve Çin’de faytonun takdire şayan bir ikamesini oluşturan geniş ve zarif sedanlarda taşınıyorlardı. Hepsi de hem hizmetçi hem de metreslerden oluşan kalabalık bir kadın maiyetiyle gelmişti. “Onurlu kadınlar” maiyetinin yanı sıra, yalnızca refakatçi olmakla kalmayıp gerektiğinde ufak uyarı sorumluluklarını yerine getiren iyi giyimli birkaç adam vardı. Birinin, onun için yaktığı zarif bir pipoyu hanımlardan birine takdim ederken gösterdiği zarif saygıyı çok iyi hatırlıyorum. Hizmetçi kadınlara ve erkeklere ek olarak, görev nişanları, gürültülü bir haberci çetesinin haykırışları ve her zaman yargıcın kendisinden önce duyulan yüksek gong uğultuları vardı. Kısacası, âdetin hanımların tüm fahri görevlere özgürce katılmalarına izin verdiğini ve görevlerin elbette kocalarıyla sınırlı olduğunu gösteren hiçbir şey ihmal edilmedi. Hanımlar, kadın görevliler tarafından sandalyelerinden kaldırıldı ve aynı eller yardımıyla basamakları çıktılar, küçük boyutlu ayakları böyle bir yardımı kesinlikle gerekli kılıyordu. Kıyafetleri son derece göz alıcıydı; en gösterişli renkler üzerine en zengin nakışlar işlenmişti ama bu, tüm tavırlarının takdire şayan sadeliğine bir göz alıcılık sağlıyordu. Ne bir yapmacıklık görülebiliyordu ne de dikkatli bir göz, sergiledikleri gösterinin bilincinde olduklarını gösterecek herhangi bir ipucunu algılayabiliyordu. Penceremin önünde durmuş bu sahnenin tamamını yoğun bir ilgiyle seyrederken kendime sormadan edemedim: “Bazılarının Çinli kadınların aşağılanması dediği şey bu mu? Bu tür örneklerden, bir kadının kocasına gösterdiği saygının bir yanda kendiliğinden, diğer yanda ise akıllıca düzenlenmiş bir alışkanlığa neşeyle uyduğunu kim anlamaz ki?” Bununla birlikte, benim çalışmam, insanlara karşı ne kadar taraflı olursam olayım ya da onların onuruna yarayan şeyler üzerinde durmak bana ne zevk verirse versin tüm gerçeği söyleme amacı taşımaktadır. Görünen o ki, zenginler arasında ve aynı zamanda fakirler arasında çok fazla kişi, evliliğin getirdiği mutluluğun
