ilgili her şeyi öğrenmesi gerekiyordu. O kimdi? Ne yapıyordun? Hangi çevrelere mensuptunuz? Kiminle konuştun?
Telefonunu çıkardı ve şehrin haritasını açtı. Nereden başlamalı?
Anılar kendiliğinden canlandı.
«Müzik. Gece. Sıcak hava. Karla’nın beklediği teras…»
Marcus’un yaşadığı ev buralarda bir yerdeydi.
Güldüğü, müzik çaldığı ve sevdiği ev.
Ve son gecesinde ayrıldığı ev.
Maria arama motoruna şunu yazdı: «Rio de Janeiro 1968. Santa Teresa. Müzik kulüpleri.»
Makaleler birbiri ardına yağdı. Sayfaları karıştırdı, manşetleri okudu, sayfalara baktı, ta ki bir giriş onu durdurana kadar.
«Bar «Casa da Música’. 1959’da açıldı. Brezilyalı müzisyenler ve sanatçılar için bir buluşma yeri. 60’ların sonlarında öğrenciler, sanatçılar ve politik olarak aktif insanlar için popüler bir buluşma noktası haline geldi…»
Siyasi olarak aktif mi?
Maria kaşlarını çattı.
Yaşlı adam Marcus’un ölümünün bir kaza olmadığını söyledi.
Belki de sadece onunla değil, aynı zamanda onu çevreleyenlerle de bağlantısı vardı.
Maria derin bir nefes aldı.
Burası başlangıç noktasıydı.
Her şeyin başladığı bar
Santa Teresa onu tanıdık dar sokaklar, eski tramvay rayları ve Marcus’un bir zamanlar tanıdığı bohem Rio’nun atmosferiyle karşıladı. Burada hiçbir şeyin acelesi yoktu, sokak sanatçıları resimlerini sergiledi, gençler merdivenlerde gitar çalarak oturdu ve hava, güneşin ısıttığı kahve, hindistan cevizi ve sıcak taş kokusuna doymuştu.
«Casa da Música» barı, ahşap pencereleri ve soluk tabelası olan iki katlı eski bir binada bulunuyordu.
Maria kapıyı itti.
İçerisi sessiz ve rahattı, alkol ve eski ahşap kokuyordu. Duvarlarda müzisyenlerin, dansçıların, neşeli anlarda çekilen insan gruplarının siyah beyaz fotoğrafları asılıydı.
Maria fotoğraflara baktı.
Yüzünü aradı.
Ve birkaç saniye sonra onu buldum.
Siyah beyaz fotoğrafçılık.
Bir grup genç. Gitarlar, davullar, kahkahalar.
Marcus ortada oturuyordu; her zaman gülüyordu, sarışındı, saçları darmadağındı ve hayat dolu gözleri vardı.
Bir zamanlar biri fotoğrafın arkasına şunu yazmıştı:
«1968. En iyi zamanlarımız.»
Maria titreyen parmaklarıyla kağıda dokundu.
Kalbi battı.
– Bu fotoğrafı beğendin mi?
Bir kadının sesi onu ürküttü.
Maria hızla arkasına döndü.
Karşısında tesisin sahibi duruyordu; yaklaşık yetmiş yaşlarında, kalın siyah saçları topuz yapılmış, gözleri çok fazla tarih taşıyan bir kadın.
Maria yutkundu.
– Kim o? (Kim o?)
Kadın fotoğrafa baktı, sonra tekrar baktı.
Ve aniden dondu.
Tanıyışı gözlerinde parladı.
Yaklaştı.
– Allah göklerde…
Maria elinin nasıl titrediğini fark etti.
– Neden onun hakkında soru soruyorsun?
Maria derin bir nefes aldı.
– Çünkü o olduğunu düşünüyorum.
Kadın vurulmuş gibi sallandı.
Ve sonra fısıldadı.
– Eğer bu doğruysa… o zaman tehlikedesin.
Maria bu sözleri bugün zaten duymuştu.
Ne demek istediklerini henüz bilmiyordu ama bir şey netleşti:
Tehlike gerçekti.
Ve ortaya çıkarmaya çalıştığı gerçek şu ana kadar geçmişe ait değildi.
O bugüne aitti.
Bölüm 9: Göründüğünden Daha Tehlikeli Bir Gerçek
Hatırlayan kadın
Maria ne olduğunu hemen anlamadı.
Karşısındaki kadın hayalet görmüş gibi görünüyordu. Koyu gözleri kocaman açıldı; korku, şok ve -en tuhafı- tanıma arasında bir şeyler parıldadı.
Bardaki hava sanki daha da yoğunlaşıyordu.
Uzak köşede bir yerde eski bir plak çalıyordu; yavaş, uzun süren bir samba ritmi, hafif bir iğne çıtırtısıyla karışıyordu. Tezgahın arkasındaki barmen yavaşça bir bardağı siliyordu, birkaç müşteri tembel sohbetler yapıyordu ama sanki Maria ile bu kadının etrafında her şeyden ayrı, kendi dünyaları oluşmuştu.
– Ne dedin? – kadın sonunda fısıldadı ve sanki gözlerine inanmıyormuş gibi Maria’nın yüzüne bakmaya devam etti.
Maria parmaklarındaki titremeyi gizlemek için yumruklarını sıktı.
– Sanırım ben Marcus’dum.
Aralarındaki sessizlik neredeyse elle tutulur hale geldi.
Kadın sanki bunca zamandır nefesini tuttuğunu yeni fark etmiş gibi güçlü bir nefes verdi. Daha önce gizlice ahşap standa yapışan parmaklarını yavaşça çözdü ve avuçlarını elbisesinin eteğine sildi.
– Buradan çıkmalısın.
Maria ürperdi.
– Neden?
Kadın sanki birisinin onları dinleyip dinlemediğini kontrol ediyormuş gibi endişeyle etrafına baktı. Sonra bir adım daha yaklaştı ve sesini neredeyse duyulmayacak bir fısıltıya indirdi:
– Çünkü
