Чым жа вінен перад табою Адам? За што ты яго клянеш?
Селянін. А як жа не клясці, каб яго чорт узяў! (Б’е сябе па губах.) Адпусці, Божа, грэха! Відзь жа ты відзіш, як я працую. А гэта ўсё з яго ласкі.
Чорт. Цыц жа, цыц! Не ўскладай на яго віну. Ты сам часта больш вінаватым бываеш.
Селянін. Адкуль ты знайшоўся ў ліха гэтакі патрон? Ведама нет. Я знаю, што ён мяне ў гэтае ліха ўправіў і ўсіх нас мужычкоў паеў.
Чорт. Якім чынам?
Селянін. Ох, які ж ты вялікі дурак! (Смеючыся, кажа.) А звёнсках мне гаварыў, а гэтага не знаеш.
Чорт. Я ведаю ўсё. Аднак хачу ведаць, якім чынам цябе Адам згубіў?
Селянін. Вот як сарваў яблычак з дзерава праклятага, так і сам пракляты застаў, і нас праклятымі пачыніў. Ох, каб я тагды на яго мейсцы быў, так бы я ніколі таго не ўчыніў, прападзі яно!
Жыд (крычыць, выходзячы). Дзёмка! Дзёмка! Гдзе ты ў ліха згінуў? А я… (Хоча далей казаць, але, убачыўшы Чорта, просіць прабачэння.) Выбач, вашмосць пан, што я, не заўважыўшы васпана, крычаў Дзёмку, бо ён мне вінаваты.
Чорт (да Жыда). Ніякай крыўды гэтым ты мне не ўчыніў. (Жыд кланяецца, а Чорт, махаючы рукой, тым часам кажа селяніну.) Не ведаеш, што пляцеш. Вось ты меншай рэчы не ўберажэш!
Жыд. Дзёмка! Пытайся, якое.
Селянін. Смярдзюх, пайшоў ты вон! Я без цябе з гэтым панічком разгаваруся.
Жыд. Да ну ты, дурак! Пытайся, якое.
(Чорт прыглядваецца да іх.)
Селянін. Да ўжо ж папытаюся… Ох, ох, забыўся, прападзі ты! Эге, эге! Якое ты, панічок, казаў рэчы?
Чорт. Не вытрымаеш вось, каб на працягу адной гадзіны нічога не сказаць і не піснуць.
Жыд. Гэта праўда, што васпан-дабрадзей мувіс.
Селянін. Ідзі проч, смярдзюх! Я не выцерплю, калі табе ў морду [не] дам. А што маўчаць, без цябе патрафлю.
Чорт. Не здолееш!
Селянін. Аб заклад хадзі са мною.
Чорт. Добра. Аб які заклад?
Жыд (кажа ўбок). Дай бог Дзёмку выграць: то бы мне зараз за гарэлку заплаціў!
Селянін. Ты, вашэць, мне дасі сто рублей, калі я дацярплю!
Чорт. Добра, добра! Дам і дзвесце, і трыста.
Жыд (зноў убок). Ох, ох! Які ён будзець вялікі пан, калі губу засыець!
Селянін. Пад сумленнем толькі кажы ж, вашэць, што аддасі.
Чорт. Так і ёсць. Але калі ты не вытрымаеш, што будзе?
Селянін. Тагды я тваім буду падданым.
Чорт. Добра, добра.
Жыд. Дзёмка, скарэй перабівайце рукі!
Селянін. Дай жа ты, вашэць, на тым мне руку, што калі я дацярплю, грошы мне аддасі.
Чорт. Памятай жа, што будзеш маім падданым. (Дае селяніну руку.)
Селянін. Пане арандару, перабій, вашэць, нам рукі.
Жыд. Дай бог Дзёмку выйграць! (Тут жа перабівае ім рукі.)
Чорт. А
