Дудка беларуская. Багушэвіч Францішак

      Ехаў я раз ад Кіяны[24]

      Ды ў Смургоні, і не п'яны,

      І даехаў на Ваўкелы[25],

      А конь добры быў – мой белы.

      Тыц! стаў конь, наравіцца!

      І храпець і дыба стаў,

      Што не можна прыступіцца,

      Чуць аглоблі не зламаў.

      Гляджу: бочка ля дарогі.

      Чыста ж бочка, толькі рогі

      Як бы трохі відаць збоку.

      Думка: вёз хтось, ды здалёку.

      Як прыстала, дык, скаціўшы,

      Сам начуе гдзесь у вёсцы.

      Або, можа, быў падпіўшы,

      Страціў бочку пры дарожцы!

      А што ў бочцы? хто там ведаў?

      Можа, брага, можа, водка!..

      А я ж той дзень не абедаў, —

      Вот каб, думаю, сялёдка?!

      Або каб алей Бог даў бы,

      Ўжо ж не сцярпеў бы, украў бы!

      Ото ж, думаю, закрашу!

      Надта я люблю з ім кашу.

      Падышоў да бочкі, зрухаў,

      Калі адаткнуў, панюхаў,

      Аж з радасці страпянуўся,

      На ўсе бокі аглянуўся!

      Ну, свяжусенькім алеем

      Смак пачуў на губе, носе!..

      Хоць не быў яшчэ зладзеем,

      Але ж тут дык давялося.

      Так ужо я чагось рад,

      Падвярнуў свой панарад,

      За уторы[26] падняў бочку,

      Абпёр яе на лучочку[27]…

      А конь смык – падаўся ўперад.