ек,Қатарласып қонсақ таққа?
Үлкені
Кішісіне келген қырын,
Кішісі
Қайдан білсін оның сырын:
– Сен кімсің, әй, боқмұрын, —
Дейді зекіп,
-Өтетін
Мына жерден менен бұрын?
Бұр былай,
Босат маған дереу жолды,
Үлкеннің
Жолын кесу – жаман ырым!
– Күн сайын
Көріп жүрміз біз мұндайды,
Шегіну
Менен гөрі сізге ыңғайлы,
Сәл шегіне тұрсаңыз,
Кетем өтіп,
Қалады
Жол сізге, – деп жымыңдайды.
Үлкені
Қып-қызыл боп кеңірдегі:
– Кет, былай
Тапап өтем сені! – деді,
Қарамай
Кішісі де бет-жүзіне,
Лақтырды
Күл-қоқысын көңілдегі!
Қаһарға мініп үлкен
Бұра тартқан,
Көлігін
Апыл-ғұпыл тұрақтатқан,
Кішкентай
Айбалтасын алып шығып
Басынан
Бозбаланың бір-ақ шапқан!
Осылай
Бейтаныстан жаңа көрген,
Қапыда
Қанға батып қала берген,
Ес-түссіз
Үш күн жатып есіл жігіт,
Ақыры
Амал бітіп, арам өлген!
Қоздырып
Жастық оты делебесін,
Жан бар ма,
Көрмеген ер төбелесін,
Бірақ та,
Шектен шығып, қан төгуге
Барады дәті қалай,
Неге,
Не үшін?!
Кесіпті
Қанішерге сегіз-ақ жыл,
Дегендей,
Тағы да қан төге берсін!
Қарақшы Қорасан
Қаймықпай
Қараңғыны тіліп өткен,
Қыр асса
Қалталыны дірілдеткен,
Қарақшы,
Қырық асқан, қырма сақал,
Қасқырдай
Сөйлегенде қыр-қыр еткен,
Жігітке
Сүйеніш боп шыға келді
Жаутаңдап
Жан-жағынан демеу күткен.
Қаусатқан
Қалың топты қара батыр,
Болғанды жолға бөгет,
Жарады ақыр,
Курортқа
Бет алғандай қарқ-қарқ күліп,
Зонаға
Алтыншы рет бара жатыр.
Қорасан,
Аты жұмбақ,
Алпамсадай,
Болардай
Қуатынан талқан сарай,
Аруағы
Ар жағынан түртіп тұрса,
Жүреді
Қалай тыныш, талтаңдамай.
Қайратты,
Ұзын бойлы, кең иықты,
Сан мәрте
Бұзып өткен тар ұйықты,
Қажырлы,
Қатпары мол, ықпалы зор,
Қорасан
Жас жігітті сөзге ұйытты,
Балтабай
Оған сырын шертті бірде,
Тыңдады
Үнсіз көкжал кермиықты.
Балтабайдың Қорасанға шерткен сыры
Ауылдың
Еркін өскен баласымын,
Ат мініп,
Желден ұққан дала сырын,
Апаттан
Әкем жастай қайтыс болды,
Жалғыз мен
Алданышы
