style="font-size:15px;"> แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอกังวล เธอกำลังกังวลเกี่ยวกับคาเลป กังวลว่าเขาจะจากเธอไป
ถ้าเธอเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้ เธอสงสัยว่าเขาจะจูบเธอหรือเปล่า เธอจินตนาการถึงช่วงเวลาสำคัญที่จะได้สัมผัสริมฝีปากของเขา
แต่เธอไม่กล้าหันมา
เวลายาวนานเหมือนเป็นชั่วโมงผ่านพ้นไป ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะหันไป
แต่คาเลปเอนตัวลงนอนบนกองฟางเรียบร้อยแล้ว เขาหลับตาลง รอยยิ้มอันอ่อนโยนปรากฏบนอยู่ใบหน้าของเขา ส่องสว่างด้วยแสงจากกองไฟ
เธอขยับเข้าไปใกล้และโน้มตัวลงไป วางหัวของเธอห่างจากไหล่ของเขาไม่กี่นิ้ว ทั้งคู่เกือบจะแนบชิดกัน
และนั่นเพียงพอแล้วสำหรับเธอ
บทที่สอง
เคทลินเลื่อนประตูโรงนาออก มองออกไปยังโลกที่ปกคลุมด้วยหิมะ แสงแดดสีขาวสะท้อนกับทุกสิ่งที่อยู่ภายนอก เธอยกมือขึ้นป้องตา ความเจ็บปวดที่เธอไม่เคยประสบมาก่อน ดวงตาของเธอเจ็บแสบอย่างรุนแรง
คาเลปก้าวเข้ามายืนข้างเธอ เขากำลังพันแขนและคอของเขาด้วยวัตถุบางโปร่งใสที่ดูเหมือนฟิล์มห่ออาหาร วัตถุนั้นแทบจะกลมกลืนไปกับผิวหนังของเขา และไม่สามารถมองเห็นได้
“นั่นคืออะไร?”
“ที่คลุมผิว” เขาพูด ขณะที่กำลังพันแผ่นฟิล์มรอบแขนและหัวไหล่ของเขาอย่างระมัดระวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า “มันทำให้เราสามารถออกไปเจอแสงแดดได้ ไม่เช่นนั้นผิวหนังของเราจะไหม้” เขามองมาที่เธอ “เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้…ในตอนนี้”
“คุณรู้ได้อย่างไร?” เธอถาม
“เชื่อข้า” เขาพูดพร้อมยิ้ม “เดี๋ยวเจ้าก็รู้”
เขาเอื้อมไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบยาหยอดตาออกมา
