ทิฟฟานี่และเพื่อนของเธอไม่เคยเสียเวลากับเธอเลย พวกเธอไม่เคยแม้แต่จะมองเห็นเคทลิน เธอรู้สึกตกใจมากที่เด็กผู้หญิงเหล่านี้รู้จักเธอและชื่อของเธอ ตอนนี้พวกเธอเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา เคทลินรู้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เด็กผู้หญิงพวกนี้ต้องการรู้เรื่องของคาเลป ต้องการรู้มากจนยอมพูดคุยกับเธออย่างถ่อมตัว
นี่เป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
คาเลปคงรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของเคทลิน เพราะเขาเดินเข้ามาใกล้เธอ และวางแขนข้างหนึ่งลงบนไหล่ของเธอ
เคทลินไม่เคยรู้สึกยินดีมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
ด้วยความมั่นใจใหม่ที่ถูกค้นพบ เคทลินรู้สึกถึงความเข้มแข็งที่จะพูด “คาเลป” เธอตอบกลับไป
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” เด็กผู้หญิงอีกคนถามขึ้น บันนี่เป็นภาพสะท้อนของทิฟฟานี่ เว้นแต่เธอมีผิวสีน้ำตาล “ฉันคิดว่าเธอจากไปแล้ว หรืออะไรทำนองนั้น”
“อืม ฉันกลับมาแล้ว” เคทลินตอบ
“แล้วเธอล่ะมาใหม่เหรอ?” ทิฟฟานี่ถามคาเลป “เธออยู่ ม. 6 เหรอ?”
คาเลปยิ้ม “ใช่ ฉันเพิ่งมาที่นี่” เขาตอบอย่างกำกวม
ดวงตาของทิฟฟานี่ส่องประกาย เมื่อเธอตีความว่านั่นหมายถึงคาเลปยังไม่คุ้นเคยกับโรงเรียน “เยี่ยม” เธอพูด “คืนนี้จะมีปาร์ตี้ที่บ้านของฉัน ถ้าเธออยากมา เชิญเฉพาะเพื่อนสนิทไม่กี่คน แต่เรายินดีที่จะเชิญนายและ…เอ่อ…เธอด้วย” ทิฟฟานี่พูด พร้อมมองมาที่เคทลิน
เคทลินรู้สึกถึงความโกรธที่ก่อตัวขึ้นภายในตัวของเธอ
“ขอบคุณสำหรับคำเชิญนะ” คาเลปตอบ “แต่เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่าเคทลินและฉันมีนัดสำคัญแล้วคืนนี้”
เคทลินรู้สึกว่าหัวใจของเธอพองโต
