ทำไมเธอถึงเกรี้ยวกราดกับเขา? ทำไมเธอไม่มีโอกาสที่จะแก้ตัว?
มันสายไปแล้ว ถ้าเธอเลือกใช้คำพูดอื่น บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นอาจแตกต่างจากตอนนี้
เธอรู้สึกโกรธ โกรธพวกโคลแมน โกรธเด็กผู้ชายทั้งหมดในโรงนาแห่งนี้ที่กำลังนั่งอยู่รอบ ๆ โซฟาตัวเก่า บนเก้าอี้ และกองฟาง พวกเขาตั้งวงดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ทำอะไรเลยกับชีวิต พวกเขามีอิสระที่จะทำแบบนี้กับชีวิตของพวกเขา แต่พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะลากแซมเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย แซมดีกว่าเด็กพวกนี้ เขาเพียงแค่ไม่มีคนชี้แนะ ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ ไม่เคยได้รับความเมตตาจากแม่ เขาเคยเป็นเด็กที่ดีมากคนหนึ่ง และเธอรู้ว่าเขาสามารถเป็นที่หนึ่งของชั้นเรียนได้ ถ้าเขาไม่ต้องเจอกับการย้ายบ้าน แต่บางทีมันก็สายเกินไป เขาเพียงแค่เลิกที่จะสนใจ
เธอเดินเข้าไปใกล้ “แซม?” เธอถาม
เขาเพียงแค่จ้องกลับมา โดยไม่พูดอะไร
มันยากที่จะบอกได้ว่าอะไรอยู่ในสายตาของเขา ยาเสพติด? หรือเขาเพียงแค่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ? หรือจริง ๆ แล้วเขาไม่สนใจเลย?
ท่าทางเฉยเมยของเขาทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าสิ่งใด เธอคิดว่าเขาจะมีความสุขที่พบเธอ ลุกขึ้นมาและกอดเธอ ไม่ใช่แบบนี้ ดูเหมือนเขาไม่สนใจเลย ราวกับว่าเธอคือคนแปลกหน้า หรือเขาเพียงแค่เก๊กท่าต่อหน้าเพื่อน? หรือครั้งนี้เธอทำให้ทุกอย่างพังลง?
หลายวินาทีผ่านไป ในที่สุดเขาก็มองไปทางอื่น เขายื่นบ้องกัญชาให้เพื่อนอีกคน มองไปที่เพื่อนของเขา และไม่สนใจเธอ
“แซม!” เธอพูด เสียงดังมากขึ้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันกำลังพูดกับนายอยู่นะ!”
เคทลินได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนของแซม
