.

      O Tamora, verwerf den naam van goed,

      En geef mij hier den dood met uwe hand.

      Om ʼt leven heb ik niet zoo lang gesmeekt,

      Ik arme stierf, toen Bassianus viel.

      En waarom smeekt gij dan? dwaas schepsel, laat mij.

      Ik smeek een onverwijlden dood, en ook

      Nog iets, dat schaamte mij belet te noemen.

      O hoed mij voor hun lust, die meer dan dood

      Mij dreigt, en werp mij in een vuilen poel,

      Waar nimmer menschenoog mijn lijk aanschouwe;

      Doe dit en wees een zachte moordnares.

      Dan roofde ik aan mijn lieve zoons hun loon;

      Neen, dat zij vrij hun lusten met u boeten.

      Kom, weg! gij hieldt ons veel te lang hier op.

      Geen hart? geen vrouwlijkheid? Beestachtig wezen!

      Gij vlek en vijandin van ons geslacht!

      Moge u ʼt verderf —

      Thans stop ik u den mond. – Neem gij haar man;

      In dien kuil zeide ons Aaron hem te bergen.

      Vaartwel, mijn zoons; weest zeker, dat zij zwijgt. —

      Geen echte vroolijkheid verheugt mijn hart,

      Eer al die Andronici zijn verdelgd.

      Thans, lieve Moor, kan ik tot u mij wenden,

      En laat mijn zoons die deerne lustig schenden.

      Treedt, heeren, voort, den besten voet vooruit!

      Terstond wijs ik den vuilen kuil u aan,