прыезд яшчэ абновак па тэме.
Дажджу з раніцы не было. Ноч яго спажыла цалкам, размазала па асфальце, пакінуўшы адно лужыны.
У двары, ля самых варот, дагнала Паўлоўская.
– Прывітанне, – усміхнулася.
– Прывітанне, – патупіўшы вочы, адказала Даша і засаромелася. Яна ж памятала, хоць і не ўсё.
– Ты чаго, за суботу перажываеш? – здагадалася Таня. – Забудзься і разатры.
– Праўда, ці што? – падняла вочы на сяброўку Даша.
– Вядома, – кіўнула Таня. – Клёвы прыкід, – зацаніла. – Крута!
– Тань, а хто гэты мужык, ну, які нёс мяне?… – вырашыла спытаць Даша, каб ведаць: раптам перасячэцца калі-небудзь з ім, а памятала толькі нос яго шырокі і такія ж скулы гладкапаголеныя, ды вочы зялёныя і ўважлівыя.
– А ты чо, не памятаеш? – не паверыла Таня.
– Памятаю, – няўпэўнена адказала Даша. – Але не да канца, – дадала.
– Гэта наш Мікалай Міхайлавіч, – з гонарам прамовіла Таня.
– Той, пра якога вы казалі?
– Ён самы, – ахвотна пацвердзіла Таня. – Але ты не ведаеш самага цікавага, – па-змоўніцку падміргнула. – Мікалай Міхайлавіч потым такі клас самаабароны паказаў. Хвалей наш нейкіх вырадкаў мясцовых сабраў, і яны прасачылі за намі, калі мы цябе дахаты неслі, дакладней, Мікалай Міхайлавіч нёс, а я дарогу паказвала, таму што да сяструхі тваёй не маглі датэлефанавацца. Дык вось, калі мы выйшлі з пад'езда, яны напалі на нас, прыкінь!..
– Ты чо?! – здзівілася Даша.
– Ды Ван Дам адпачывае! – захоплена выклікнула Таня. – Мікалай Міхайлавіч іх як цуцыкаў раскідаў, – працягвала. – І ўсё так хутка, прыкінь, я нават спалохацца не паспела. А адзін з нажом на Мікалая Міхайлавіча кінуўся…
– І чо?
– Ты б бачыла! – захаплялася ўспамінам і перажытымі адчуваннямі дзяўчына. – Ад аднаго позірку Мікалая Міхайлавіча той мярзотнік нож выпусціў і прасіў прабачэння, як малалетка. А Мікалай Міхайлавіч узяў мяне за руку, сказаў «да спаткання», і мы пайшлі ў Дом культуры.
– Чо ты тут сачыняеш, Паўлоўская! – дзяўчат дагналі Хвалей з Кастальцавым.
– Сачыняюць бабы на кірмашы! – адказала Таня.
– А ты, чо, не баба? – заіржаў Хвалей.
– Яна дзяўчынка яшчэ, – умяшаўся Кастальцаў. – Улаўліваеш розніцу?
– Белая, – пхнуў Дашу ў спіну Хвалей так, што тая ледзь не павалілася, – калі куртку прыйдзеш мыць?
Даша развярнулася і засандаліла яму паміж ног сваёй паласатай чорна-ружовай ножкай у красоўцы, той і войкнуць не паспеў.
– Сам памыеш! – працадзіла і пайшла далей.
Перасільваючы боль, Хвалей выкінуў нагу ў бок дзяўчыны, але прамахнуўся.
– Стой! – выгукнуў ён – Зараз вылізваць будзеш!
– Ату яе! Ату! – зацюгакаў Кастальцаў.
– Даша,
