գնում է kronstadt, խոսել է ՀՀ կենտրոնական հեռուստատեսության, ուրվագծելով տեսակետները ներկայացուցիչների ժողովրդի, բայց, ի վերջո, միայն ստանում կրակել է նկուղում ՊԱԿ-ի:
1977 թ.-ին, Լեոնիդ Բրեժնեւը է մի քայլ, որը, քանի որ այն, հավանաբար, կարծես Էապես ամրապնդում է ուղղահայաց իշխանության, ինչպես նաեւ, իհարկե, խորհրդային պետության, որպես ամբողջություն. Հունիսի 16-ին: Այս տարվա նախագահի պաշտոնում նախագահության Գերագույն ԽՍՀՄ եւ ԽՄԿԿ գլխավոր քարտուղար համակցված. Մի տեսակ կրկնակի գլխավորած արծվի դարձել, իհարկե, նա արդեն ուներ կաթված, զուրկ կարծրություն եւ քայլվածք նախկին պարզությամբ, սիրելի Լեոնիդ Իլյիչ: Շատ ծանրակշիռ քաղաքական գործիչ, Նիկոլայ Podgorny, ով նախկինում զբաղեցնում ղեկավար անդրադարձել է բարձրագույն օրենսդիր մարմնի միության, ուղարկվել թոշակի: Երկու տարի առաջ, ԽՍՀՄ կենտրոնական կոմիտեի քարտուղար Ա. Շելպինը «թողեց». եւ սա է, որ անհրաժեշտ է ուշադրություն դարձնել մի հետաքրքիր թեմա, որ «հանուն կեղծ ժողովրդավարություն», որը սնվում է ընդհանուր Ցուցահանդեսներ եւ հանգստավայր է առողջարանում «հասարակ մարդկանց»: Անհետանում է մոտակա միջավայրում Լեոնիդ Բրեժնեւի եւ ԿԳԲ-ն նախագահ Վլադիմիր յոթնապատիկ – ի նույն մարդը, ով ժամանակին զրուցեց Լեոնիդ Իլյիչին կողմից ֆիզիկական հեռացման Նիկիտա Խրուշչովը: Է «փոքր Քաղբյուրոյի» են միայն գալիս, շուրջ համահունչ «ինքն իրեն», ինչպես իրենք են ասում, «Ընկերներ»
Նախարարների խորհրդի նախագահ, «գործարար գործադիր» Ա. Կոսիգինը չի հաշվում: Ուղղել, հիմա «առաջնորդի» գործերի կոլեկտիվ վարքից ոչ ոք չի մնացել: Եւ այժմ, ի պատասխան անվտանգության ուժերի սպանում Hafizullah Amin, անհատական ընկեր է գլխավոր քարտուղարի, Նուր Taraki, Բրեժնեւին, ինչպես ինչ – որ բան շփվել է Անդրոպովը եւ Ուստինովին, այն բացում է Պանդորայի արկղը: Ներխուժումը Աֆղանստանի, ոչնչացման Ամին ու կես իր ընտանիքի, երկարաժամկետ մածուցիկ պատերազմի հետ, ովքեր կարող են լավ հարեւաններ լինել, սկիզբն են ավարտին ԽՍՀՄ.
Նրանք ասում են, որ «Ամերիկացիները, որոնք կարող են հայտնվել Աֆղանստանում» անիմաստ բան ունեն… Վիետնամում նրանք էլ հայտնվեցին այն ժամանակ, երբ նրանց համար այդքան լավն էր: Այժմ կոալիցիոն զորքերը շարունակում են մնալ «աֆղան»: Մենք, այս ընկերներից, ստացվում է, ոչ սառը, ոչ տաք:
Մինչդեռ պատասխանատու անձանց ծայրահեղ նեղացած շրջանակը, Լեոնիդ Իլյիչ Բրեժնեւը, այժմ ապավինում է ոչ ոք: Թույլ առողջություն ունեցող անձը գերության մեջ ընկնում է իր, դեռ բավականին ակտիվ ընկերներ ունեցող մարդկանց: Այլընտրանք չկա, ժողովուրդը լռում է, հսկայական երկիր վարելու թեմաները վերջապես կապվում են ընդամենը երկու-երեք հոգու հետ: Լեոնիդ Բրեժնեւը երբեմն պարզապես կոչ է անում պաշտպանության նախարար Դմիտրի Ուստինովին, մի պոկել ու նախատինքի իր ձայնով հարցնում. «Երբ սա վերջը (անպարկեշտ բառ) պատերազմ… Դիմա, դուք ինձ խոստացավ, որ դա ոչ թե երկար»:
Լեոնիդ Բրեժնեւն իրավունք չունի տնօրինելու իրեն: Մի քանի անգամ նա հայտարարում է թոշակի անցնելու իր ցանկության մասին եւ ստանում է Պոլիտբյուրոյի կողմից բարեգործական «ոչ» պատասխան: Այս համակարգը չունի իշխանության քիչ թե շատ պարբերական, օրինական փոփոխություն հաստատություն: Looking for գործելով հեռուստատեսությամբ, սայթաքում է ամեն բառի պետության ղեկավարը,
