համակարգը ապամոնտաժվում է:
Վերջերս Միխայիլ Գորբաչովը ընդունում է մեկ այլ (արտաքին քաղաքական) սխալ: Երկու Գերմանիան `ԳԴՀ-ն եւ ԳԴՀ-ն միավորված են: Գուցե դա անխուսափելի է: Սակայն, այս ֆոնի վրա, կարելի է ասել, վերջիվերջո, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի համար փոխհատուցման հաշվարկը: Գերմանիան պատրաստ է վճարել այս գինը: Երաշխավորը այն է, որ ԳԴՀ-ում արեւմտյան ուժերի խորհրդային զորքերը հաստատ գոյություն ունեն: Սակայն, երկարատեւ համակարգի համաձայն, Միխայիլ Գորբաչովը շատ ավելի կարեւոր է, քան շատ կարեւոր օտարերկրացիների բարեկամական ժպիտները, այլ ոչ թե իր ժողովրդի խուլ հույսերը: Գլխավոր քարտուղարի կրկին ուղղելու համար չկա մեկը: Եվ այժմ, անշուշտ, բառացիորեն «ճանապարհի վրա ընկած» 100 միլիարդ դոլար, մնում է Ռիխին ֆինանսական իրավահաջորդի տանկերի մեջ:
Մարտի 15, 1990 թ., Իսկ երրորդ արտահերթ համագումարը ժողովրդական պատգամավորների ԽՍՀՄ (փորձերի վերակենդանացնել բնօրինակ խորհրդային) Գորբաչովը ընտրվել նախագահ Խորհրդային Միության: Միեւնույն ժամանակ, նա նաեւ Գերագույն գլխավոր հրամանատար է:
Մինչդեռ 1990 թվականի հունիսի 12-ին Ժողովրդական պատգամավորների առաջին համագումարը ընդունեց ՌՍՖՍՀ-ի պետական ինքնիշխանության մասին հռչակագիրը: Սա պետք է նշել, որ առաջին հայտարարությունն է, Խորհրդային Միության հանրապետություններից մեկի անկախության մասին: Ռուսաստանի Դաշնության Նախագահը (նույն օրը) Ժողովրդական պատգամավոր է, Բորիս Նիկոլաեւիչ Ելցինը: Դրանից հետո այլ պետական մարմիններ կառուցվում են ԽՍՀՄ-ից դուրս գալու դուռը:
Ֆորմալ կերպով, Միությունը դեռ գոյություն ունի: Սակայն, մի հպարտ զգացողություն, որ դու ապրում ես հզոր, անբաժան պետությունում, աշխարհի պոտենցիալ տիրակալը, քաղաքացիների շրջանում արագորեն գոլորշիանում է: Ամեն ինչ շուրջը հուսահատորեն հոսում է: Վերականգնել իրենց նախկին գոյության համը, ընկնել ընկույզը, մինչեւ մասնակիցները փորձեն այսպես կոչված: Արտակարգ իրավիճակների պետական կոմիտե – Արտակարգ դրության պետական կոմիտե 1991 թ. Օգոստոսին: Գորբաչեւը վերացվեց Ֆորոսում (Ղրիմ) տեղի ունեցածից: Զուրաբյանը ձախողվեց: Դեկտեմբերի 8—1991 Նախագահը ՌՍՖՍՀ, Բելառուսի եւ Ուկրաինայի հետ օղու եւ kebabs (եւ հատուկ ուժերի տեսարժան վայրերից) Belovezhskoe ստորագրել են հրադադարի ԽՍՀՄ գոյության (եւ ստեղծումը ԱՊՀ): Միխայիլ Սերգեեւիչը, դեռեւս ԽՍՀՄ նախագահ (չնայած ՉԺՀ-ի գլխավոր քարտուղարին) իրավունք ունի վիճարկել այս որոշումը (այդ թվում `ուժով): Այնուամենայնիվ, նա հրաժարվում է հանձնել նախագահների եւ սպաների ձերբակալման կարգը. հղում կատարելով այն փաստին, որ ժողովրդական պատգամավորների հերթական համագումարը դեմոկրատապես կվերացնի այս (ոչ թե լեգիտիմ) որոշումը: Այո, իհարկե, ժողովուրդների ներկայացուցիչների խմբերը հավաքվում են, Գերագույն դատարանը գործի է գնում, դանդաղ քննարկումն սկսվում է… բայց այս ամենը, ընկերները, բավականին շփոթեցնող եւ անհետաքրքիր: Ինչ էր, դեկտեմբերի 25-1991-ին Գերագույն խորհրդի ԽՍՀՄ խորհրդի Հանրապետության (եւ նաեւ գլխում տասնմեկ միութենական հանրապետությունների) վերցնել հռչակագիրը փլուզման: Միեւնույն ժամանակ Միխայիլ Սերգեյվիչ Գորբաչովը ինքնաբերաբար կորցնում է նախագահի կարգավիճակը…
Երկրի դրախտի ստեղծման հաջորդ փորձը մոտենում է ավարտին:
Անձնական
