Λυσιστράτη. Аристофан

              Αυτά θα γίνουν μόνη

      αιτία, που θα βρη σ’ ημάς η πόλις τον σωτήρα·

      τα κίτρινα φορέματα, οι στολισμοί, τα μύρα,

      τα διάφανα ποκάμισα, κι αυτό το παντουφλάκι–

      Και με ποιόν τρόπο;

              Που θα ιδής και μόνη, σε λιγάκι.

      Να μη βρεθή αρσενικός, που δόρυ να σηκώση,

              και άλλον να σκοτώση.

      Αν η γυναίκα, όπως λες, το θαύμ’ αυτό θα κάνη,

      μα τις θεές, βάφω κ’ εγώ το κίτρινο φουστάνι.

      Ούτε ασπίδα πειά κανείς να πιάση θα μπορέση–

      Θα βάλω και κυμβερικό φουστάνι [δίχως μέση]–

              Και ούτε μαχαιράκι–

              Θα βάλω παντουφλάκι.

      Δεν έπρεπε λοιπόν αυτές να ήν’ εδώ παρούσες;

      Τι λες! που έπρεπε φτερά να κάνουν οι βρωμούσες!

      Μα Αθηναίες είν’ κι αυτές, όπως καθένας βλέπει,

      που πάντα φτιάνουν κάθε τι την ώρα που δεν πρέπει.

      Και δεν εφάνηκε καμμιά [να φθάση στην Αθήνα,]

      ούτ’ από τις θαλασσινές, ούτ’ απ’ τη Σαλαμίνα.

      Μα ξέρω πως πρωΐ-πρωΐ στα τρεχαντήρια μπήκανε

              και στη στεριά διαβήκανε.

      Και όμως ελογάριαζα πως πειό μπροστά θα φθάσουν

      των Αχαρνών τα θηλυκά·–μα να, θα μας το σκάσουν.

      Αλλά η Θεαγέναινα, για να’ρθει εδώ τρεχάτη,

      πήγε και συμβουλεύθηκε τη νύχτα την Εκάτη.

      Μα να που φθάνουν μερικές… να κι άλλες που κινάνε.

              Ού, ού ! κι αυτές ποιες να’νε;

      Ά, είν’ απ’ τον Ανάγυρο [όλα αυτά τα πλήθη.]

      Θαρρώ πως ο ανάγυρος στ’ αλήθεια εκινήθη.

      (Εισέρχεται η Μυρρίνη, Λαμπιτώ και πολλαί γυναίκες)

      Μήπως [και στο συνέδριο, που θέλησες να γίνη,]

      οι τελευταίες φθάσαμε; Για δε μιλάς;

              Μυρρίνη,

      βέβαια το εγκώμιο δεν θα σου πλέξω τώρα,

      που για σπουδαία πρόκειται και μου’ ρθες τέτοιαν ώρα.

              Εγύρευα τη ζώνη μου

              μεσ’ στο σκοτάδι μόνη μου.

      Μ’

Скачать книгу