Päts, szef Estonii
Parada, a przynajmniej demonstracja wojsk radzieckich w Rydze, lato 1940 r.
Radzieccy (rosyjscy) żołnierze w Rydze, 1940 r. Uważam, że żaden z nich nie życzy nikomu z mieszkańców trzech krajów bałtyckich zła. Każda osoba w tej kolumnie uważa siebie, jeśli to możliwe, za nosiciela dobra i bohatera – wyzwoliciela. Zło jest jedynie ogólną ideą wszechmocnego władcy, którym w tym przypadku jest (nierosyjski) Józef Stalin i jego, utworzony na 90% przedstawicieli narodowości żydowskiej, represyjny aparat… To nie ja
Od lipca 1940 r. Bitwa o Atlantyk stała się niezwykle dotkliwa. Niemcy otrzymują nowe bazy morskie. Francja wycofuje się z wojny, a faszystowskie Włochy, wręcz przeciwnie, wchodzą do niej. Na zdjęciu – śmierci brytyjskiego ciężkiego krążownika «Hood», rankiem 24 maja 1941 Przed tym statku gospodarstwie konwojach atlantyckich i zanotować zatonięcia pancernik «Bretagne», w «Catapult» operacji. Przy życiu ponad tysiąc francuskich marynarzy zostaje przebaczonych. Teraz «Hood» w grupie pancerników i niszczycieli 6 idzie do przechwycenia niemieckiego pancernika «Bismarck» i ciężki krążownik «Prinz Eugen». Brytyjski krążownik otwiera ogień z 24 km. i przy pełnej prędkości zbliża się do przeciwników. Siatkówka jednego z niemieckich okrętów obejmuje rozwijający się «Kaptur» z odległości 15—18 km. Cruiser na jakiś czas powinien być ten sam kurs, i kilometr od «księcia Eugeniusza» (prawdopodobnie tam i tworzył ten obraz) w wyniku potężnej eksplozji przerwy w dwóch połówek. Na niemiecki krążownik spadł grad gruzu. 1415 osób umiera. Przeżyje tylko 3 marynarzy
Niemiecki pancernik Bismarck, największy na świecie statek tego czasu. Wyporność w pełni wyposażona – 50 000 ton (dwa razy tyle, co przeciętny lotniskowiec), długość 251 m, szerokość 36 m, zanurzenie 10 m. Prędkość maksymalna 55 km. h, zakres autonomicznej nawigacji wynosi 17 000 km. Główne uzbrojenie wynosi osiem 380 mm. pistolety w czterech wieżach.
Wieczorem, w ten sam 24 maja 1941 r., «Bismarck» otrzymuje torpedę na pokładzie z jednego z siedmiu bombowców torpedowych «Swordfish», startujących z pokładu zbliżającego się lotniskowca. Brytyjczycy są niezwykle wrażliwi na śmierć krążownika «Hood» i zamierzają za wszelką cenę pozbyć się niemieckiego pancernika. Torpeda uderza w główny pancerny pas (145—320 mm). Nie powoduje żadnych specjalnych akcji. Jeden marynarz ginie. Atak z powietrza powtarza się 25 maja i skuteczniej. Jedna z dwóch lub trzech torped uszkadza układ kierowniczy, więc statek zaczyna opisywać cyrkulację (aby poruszać się w przód w spiralę). W tym stanie «Bismarck» musi podjąć walkę z dwoma pancernikami, ciężkim krążownikiem i kilkoma niszczycielami. Niemieckie okręty podwodne, które mu pomagają, nie mają czasu. Na zdjęciu – ostatnie minuty ognistego superlinkora
Rolka wpływa negatywnie na dokładność strzelania z dział Bismarcka. Brytyjskie pociski niszczą główny zasięg i niszczą wieżyczki dział. Następnie angielski ciężki krążownik uderza w super-statek trzema torpedami. Statek jest odwrócony do góry dnem o kil. Spośród 2220 osób, 114 jest uratowanych (trzy pochodzą z nadciągającego niemieckiego okrętu podwodnego). Od tamtej pory dowództwo niemieckie obejmuje siły uderzenia floty powierzchni, głównie w norweskich fiordów, kręte, i zapewnia im możliwość po raz kolejny zmierzyć się z Anglikami. Niemieckie Kriegsmarines przechodzą do taktyki nieograniczonej wojny podwodnej. Jeśli przed, przed potopem statku towarowego, załoga łodzi podwodnej był zobowiązany do udzielenia odpowiednich sygnałów i czekać peresyadut żeglarzy w łodzi, ale teraz już takie subtelności. Zdjęcie – ocalali marynarze z pokładu Bismarcka na pokładzie brytyjskiego statku
Premier Jugosławii podpisała protokół w sprawie przystąpienia jego kraju do trójstronnego paktu, 25 marca 1941 roku w tym samym dniu w Belgradzie przechodzi 80000th demonstrację przeciwko sojuszowi z Niemiec, słynie między innymi, pokonanie niemieckiego Biura Informacyjnego. Powstaje nowy rząd, 5 kwietnia ZSRR i Jugosławia podpisują traktat o przyjaźni i nieagresji. Te wydarzenia Hitler uważa za pretekst do inwazji. 6 kwietnia siły zbrojne Niemiec, Włoch i Węgier wchodzą do Jugosławii. Stalin nie spieszy się z udzieleniem pomocy, zgodnie z zawartą umową. W Belgradzie spada 2000 ton bomb, a 16 kwietnia armia jugosłowiańska poddaje się. Około 344 000 osób zostaje wziętych do niewoli (Chorwaci, Węgrzy i Niemcy – Volksdeutsche zostają zwolnieni później). Nieodwracalne straty: Niemcy 165 osób, 40 samolotów, 3 czołgi. Włochy 3300 osób, 13 samolotów, 11 tankietek. Węgry 130 osób, 1 samolot. Jugosławia: 5 000 wojskowych, 57 zniszczonych, 150 samolotów zniszczonych na ziemi. Na zdjęciu Jugosłowianie świętują podpisanie porozumienia o przyjaźni z ZSRR, 5 kwietnia 1941 r.
Włoskie bersalierki (strzały elitarnych jednostek) na ulicy serbskiego miasta, kwiecień 1941 r.
Z kilku powodów politycznych przejęcie Jugosławii skłania Hitlera do skuteczniejszej pomocy swoim włoskim sojusznikom. 6 kwietnia 1941 r. Z terytorium Bułgarii wojska niemieckie dokonują inwazji na Grecję. Ateny zostały zdobyte 27 kwietnia, po kolejnych trzech dniach Grecja skapituluje. Miesiąc później Wehrmacht najechał na wyspę Krecie, uważaną przede wszystkim za lotnisko kontrolujące Luftwaffe na Morzu Śródziemnym. Na zdjęciu – przybrzeżne greckie miasto po ostrzale z artylerią Wehrmachtu. Kwiecień 1941 r
Odważni, ale słabo uzbrojeni żołnierze greccy przygotowują się do spotkania z wojskami niemieckimi. Kwiecień 1941, Grecja
Duże straty spadochroniarzy nie pozwalają na przeprowadzenie dalszych operacji w celu natychmiastowego zdobycia Cypru i Kanału Sueskiego. Straty Grecji: 14 000 zabitych, sojuszników 900, 14 000 więźniów, Wehrmacht 1,450 zabitych, Włochy – około 20 000 ludzi. Uważa się, że zapotrzebowanie na zdobyciu Jugosławii, jak również upartego oporu Grecji wstrzymuje rozpoczęcie inwazji ZSRR z 15 maja 1941 roku 22 czerwca, a pięć tygodni miał decydujący wpływ na przebieg wojny. Wydaje się, że Serbia oddała dług Rosji, od 1914 r. Na zdjęciu żołnierze niemieccy rozmieszczają flagę nazistowską w pobliżu ateńskiego Akropolu. Kwiecień-maj 1941
W bitwie o Kretę (20—31 maja 1941 r.) Decydującą siłą są niemieccy spadochroniarze. Po obu stronach ginie około 5 tysięcy osób. Ponad 5 tysięcy Greków i 12 tysięcy sojuszników (Anglików, Nowozelandczyków, Australijczyków) zostaje wziętych do niewoli. Operacja jako całość zakończyła się sukcesem, ale od tego czasu niemieckie dowództwo odmówiło uprawiania dużych oddziałów spadochronowych. Taka decyzja Hitlera pozwala Wielkiej Brytanii zatrzymać strategicznie ważną wyspę Malty
