з новай рэальнасцю і вучыліся ў ёй жыць.
Надзея паступіла ў Менск на юрыста. Натуральна ж, на бюджэтнае аддзяленне ― іншыя варыянты нават не разглядаліся. Ёй далі інтэрнат ― і гэта зняло адну з праблем. Але на невялікую студэнцкую стыпендыю трэба было неяк жыць ― есці, апранацца, набываць розныя дробязі. Вучобу на дзённым аддзяленні дзяўчына адразу ж пачала сумяшчаць з працай. Кім толькі яна ні ўладкоўвалася ― нават гандляркай мясам.
Часам падпрацовак было некалькі. Быў перыяд, яна хадзіла адразу на тры працы. Хатнія заданні прызвычаілася рабіць у тралейбусе ― пакуль ехала з універсітэта ў інтэрнат. Такі напружаны графік навучыў яе і ў будучым эфектыўна размяркоўваць час.
Сваю самую вялікую жарсць ― фітнес ― не пакідала ніколі. Займалася ім яшчэ са школы. Знаходзіла час, каб трэніравацца і быць ва ўніверсітэцкай камандзе.
Часам выбіралася з сяброўкамі на дыскатэкі. Толькі на бясплатныя. Але аднойчы падумала: «Што я, працуючы на трох працах, не магу сабе дазволіць платную дыскатэку?» ― і паддалася на ўгаворы сябровак. Усе разам пайшлі ў «Энергію».
Там, сярод цыгарэтнага дыму, грукату дынамікаў, мноства выпадковых людзей, сабраных разам, яна ўбачыла яго… (майго брата). Адразу падумала: «Ну чаго ты стаіш? Падыходзь, знаёмся!» І ён нібы адчуў заклік. Падышоў, прывітаў. Потым пачаставаў кактэйлем. Патанцавалі. Думаеце, банальны такі пачатак гісторыі на адну ноч? Не ў гэты раз.
Праз тры дні Андрэй з’язджаў у камандзіроўку. Надзея паставіла сабе будзільнік на тры гадзіны ночы ― час, калі прыбывае яго цягнік. Каб патэлефанаваць і спытаць, як дабраўся. Хлопца такі клопат моцна ўразіў. Ён задумаўся: можа быць, усё не проста так?
Да сваіх мараў пачалі ісці разам.
На першы сумесны Новы год падарыў ёй навучанне на курсах фітнес-інструктараў. Так рукой клапатлівага садоўніка ў іх сумесным садзе было пасаджана тое, што ў будучым прынесла плады.
– Каму яблыкаў нарваць? ― выгукнула аднекуль з цемры мая мама.
– Чаго ты пытаешся? Усім нясі, раз пайшла, ― адказаў тата, які сядзеў побач ля вогнішча.
Хутка мама вярнулася з поўным фартухом яблык. Яна прысела бліжэй да агню, дзе было святлей, адгарнула край ― сталі бачныя жоўтыя, наліўныя бачкі.
Гэтай начной парой, пасля шашлыка, яблыкі падаваліся асабліва смачнымі. Яны назапасілі ў сабе і саладжавасць дзённага сонца, і вечаровую прахалоду.
Над нашымі галовамі, нібы стрэлы, пушчаныя ўмелай рукой, пранесліся кажаны.
Брат распавядаў пра заморскія дзівы, а мне прыгадалася, аб чым ён марыў у дзяцінстве. У школе Андрэй займаўся ў авіямадэльнай студыі. Майстраваў драўляныя самалёцікі.
Яны, задуманыя як радыёкіруемыя, узляталі досыць рэдка.
Відаць, нечага не хапала іх крылам, каб стаць як птушыныя.
Але жаданне прыручыць нябесную стыхію пасялілася ў сэрцы Андрэя.
У год яго паступлення спрабаваць падаваць дакументы можна было адразу ў дзве навучальныя ўстановы. Хлопец здаваў тэставанні для тэхнічнага
