Пафасныя ўрачыстыя выступы ― гэта ўжо прамінулы дзень. Выходзіць са сваімі дзеямі ў народ, разварушваць шэры застылы натоўп ― вось што было ў трэндзе.
Заезжыя тэатралы-эстонцы, што зазірнулі ў халодны Менск, надзелі на галовы і рукі доўгія панчохі, пафарбаваліся ад макавак да самых пятак у ярка-ружовы. І ў такім выглядзе палохалі мінакоў, не звыклых да эксперыментаў.
І мы таксама не баяліся прыдумляць. Усё сыходзіла ад яго, нашага вярхоўнага жраца Аўдзея. Спачатку запрасілі Аўдзю, каб проста падзяліўся сваім бачаннем, правёў пару майстар-класаў. Але ён неяк вельмі добра прыжыўся і ўжо сам не хацеў нікуды сыходзіць.
Ну хто яшчэ мог прымусіць нас катацца па падлозе роднага факультэта, робячы выгляд, што канаем ад апрамянення? Каму б іншаму прыйшло ў галаву папрасіць уявіць і паказаць, быццам тонем і ніякай глебы пад нагамі няма, знаходзячыся ў гэты момант ля вакон інтэрната Акадэміі музыкі?
Якія загоны?.. Ніводны комплекс пасля таго тэатра ўва мне не выжыў. Я вярталася з рэпетыцый і гатова была бегчы абдымаць любога знаёмца, які ехаў у супрацьлеглым канцы тралейбуса.
Гуру стварыў асаблівы, недасяжны іншым свет.
Ён быў старэйшым за нас гадоў на дзевяць. Невялікага росту, худы, з рэдкай барадой, сінімі ўпадзінамі пад вачыма. Неяк падчас чайнай цырымоніі, куды нас прывёў, зайшла размова пра асабістае. Высветлілася, што жаніцца ён не плануе ― папросту не думае, што такое з ім можа здарыцца.
Але Стэфа, адна з арганізатарак тэатра, закахалася ўсур’ёз. Моцна запала на нашага Рамэа. І не адставала ад яго са сваім каханнем.
…Асфальт плавіўся ад летняй спёкі. Мы падбівалі нагамі каменьчыкі, ідучы на рэпетыцыю ў Тэатр беларускай драматургіі. Удалечыні з’явіліся дзве постаці. Яны крочылі, прыабняўшыся. Пасля адзін з іх, Аўдзей, расчапіў абдымкі і адышоў убок. Не разумеў да канца, што з гэтым усім рабіць. Ён жа выкладчык наш. І нібы адзіночка па жыцці.
Стэфа была неверагодна прыгожай. Невялікага росту, з велізарнымі светлымі вачыма і доўгімі, бы ў русалкі, светлымі валасамі. Сапраўдны анёл у жаночым абліччы. Мара любога мускулістага сімпатычнага Апалона. Але яна не мысліла банальна. Таму выбрала іншы тыпаж.
Аўдзей зусім не быў падобны на ідэальную пару для прыгажуні-студэнткі з добрай сям’і. Яго запалыя шчокі, празмерная худзізна, заўсёдная няголенасць. Не пра такіх жаніхоў для сваіх дачок мараць матулі. Але насамрэч ён быў надзвычайным, можна сказаць касмічным.
Неяк у гадзіну ночы я сустрэла іх у спальным раёне, Малінаўцы. Яны ішлі, ізноў абняўшыся. На гэты раз разбягацца не выпадала. Мы пагутарылі, і шчаслівая парачка растварылася ў святле ліхтароў.
Праз колькі часу вяселле сыгралі ў атмасфернай моднай кавярні. Хутка займелі сваю кватэру, зрабілі ў ёй рамонт. Неўзабаве нарадзілі хлопчыка. Словам, усё як у людзей, ― зажылі.
Але што ж стала з тэатрам і з тымі даўнімі марамі пра ўласныя спектаклі?.. Эксперыментальны тэатр, які паранейшаму ачольвае Аўдзей, зрабіўся
