Жанчыны наклалi той мазi сабе на рукi i ступакi ды вылецелi ў адчыненае акно. Мужчына не збаяўся чартадзейства ды таксама намазаў сабе босыя ступакi i далонi. Адчуў ён лёгкасць неверагодную i паляцеў услед за жанчынамi. Тыя прыляцелi ў радзiльню, дзе ў цяжарнай, проста з жывата, укралi дзiцятка. Замест дзiцяцi вядзьмаркi запхалi ў жаночы жывот свае начныя кашулi. Голыя, з паўжывым немаўляткам у руках яны паляцелi ў лес. Там, на паляне, расклалi вогнiшча. На вялiкiм агнi чартадзейкi падсмажылi немаўлятка i зжэрлi. Як сталi людажэркi вогнiшча раскiдаць, мужчына паляцеў назад у цешчыну кватэру. Толькi ён лёг на мулкую канапу, толькi коўдраю накрыўся, а тут ўжо i людажэркi ў акно заляцелi. У тую ноч мужчына так i не заснуў, а ранiцай сказаў, што яму тэлефанавалi з працы, i трэба тэрмiнова вяртацца. Жонка намервалася паехаць разам з iм, але мужчына параiў ёй застацца, а яшчэ папрасiў больш нiколi не турбаваць яго. «Што ж табе не спадабалася ў маёй матулi?» – анёльскiм голасам запыталася жонка. «Чорная скарбонка!»
40. Шэрая цаглiна
Было тое даўно, тады яшчэ вакол Кальварыйскiх могiлак стаялi аднапавярховыя драўляныя дамкi, абсаджаныя яблыневымi садамi. Пасярод тых дамоў ляжаў невялiчкi пляц, на якiм узвышалася цагляная прадуктовая крама. Тамтэйшыя мужчыны i хлопцы набывалi ў ёй мацаванае вiно. Выпiвалi яны тут жа ж, у садах, пад яблынямi. Пiлося i гаварылася там лёгка. Аднаго разу паспрачаўся хлопец з мужчынамi на пляшку вiна: хлопец пайшоў у заклад, што а дванаццатай ночы зойдзе ён на могiлкi ды прынясе цаглiну з паўразбуранага касцёла. Сказаў i зрабiў. Прынёс ён Шэрую цаглiну, выпiў выспрачанае вiно i сышоў, так нiкому нiчога не расказаўшы. З той ночы пачаў гэты хлопец хварэць. Твар ягоны пашарэў, вочы згаслi, плечы сагнулiся, цела высахла. Мацi i так да яго i гэтак, а ён маўчыць. Пачала мацi плакаць, i так яна горка плакала, так галасiла, што сын не вытрываў, пашкадаваў мацi i распавёў праўду пра свой паход на Кальварыйскiя могiлкi. Калi прыйшоў той хлопец да касцёла, пачаў каля абрынутае сцяны цаглiну шукаць, нахiлiўся, з зямлi высунулася белая рука i схапiла яго за горла. Пералякаўся хлопец, знямеў i здранцвеў. Тым часам з зямлi выйшла белацелая голая дзяўчына: «Дам я табе Шэрую цаглiну i адпушчу, i спрэчку з сябрукамi ты выйграеш. Толькi паабяцай, што возьмеш мяне ў жонкi!» Хлопец паабяцаў могiлкавай прыгажунi ўзяць яе ў жонкi. «Буду чакаць цябе! А паспрабуеш падмануць, дык i памрэш неўзабаве!» – сказала на развiтанне дзяўчына i пад зямлю сышла. Пачуўшы такое ад сына, мацi пабегла да папа. Поп паверыць не паверыў, але на могiлкi схадзiць пагадзiўся. Хлопец з мацi i поп пайшлi ноччу на Кальварыйскiя могiлкi, падышлi яны да касцёла, тут iм насустрач проста з-пад зямлi выйшла голая прыгажуня ў белым вэлюме. Поп паспрабаваў быў адхрысцiцца ад спакушальнiцы, але нi крыж, нi малiтва на яе нiяк не паўздзейнiчалi. Бачачы такiя безвыходныя варункi, поп надзеў на дзяўчыну свой палiтон i дазволiў хлопцу забраць дзяўчыну дадому. Так той спрачальнiк i стаў жыць з жонкаю, знойдзенаю на Кальварыйскiх могiлках. Праз год у iх нарадзiўся хлопчык. Бацькi вырашылi дзiця пахрысцiць i сабраць на хрэсьбiны сваякоў. «Трэба ж i маiх сваякоў пазваць!» – прапанавала зазвычай маўклiвая жонка. «А што
