і па тым, як бліснула лязо ў яго зрэнках, я зразумеў, што яму добра вядома, хто я такі. І, безумоўна, ён лічыць мяне ворагам.
Я чакаў, калі ён падыдзе, хоць павітаецца, каб праверыць мае нэрвы. Але ён ня толькі не падышоў, а неўзабаве зусім зьнік.
У сьвядомасьці пачаў трывожна зьвівацца вусень пытальніка. Я насьцярожыўся. Прадчуваньне ліха наплыло і праз хвілю адкацілася ў далёкі кут, калі я ўбачыў, як да Руаты нялоўка заляцаецца дробны начальнік паліцыі. Пакуль на пагулянцы ўсё было як звычайна, я мог супакоіцца, але весяліцца разам з усімі ўжо не хацелася.
І маё пачуцьцё мяне не падманула!
Калі вельмі пекная дзяўчына з доўгай русай касой ускочыла на стол, за яе распачалася такая дзікая непрадказальная бойка, што амаль усе прысутныя, нават трыбрухатыя чыноўнікі і надзьмутыя шляхцюкі з бліскучымі званочкамі ў вушах, апынуліся ўцягнутымі ў яе. Разломваліся і ўзьляталі крэслы, пераварочваліся сталы. Крык, віскат, праклёны.
Двум добра выпіўшым дзецюкам не спадабаліся мае карыя вочы. Дзецюкі сумесна наваліліся на мяне. Я быў ня вельмі гатовы да абароны, таму яны лёгка падмялі мяне пад сябе. Давялося дужа якасна папрацаваць локцямі, каб глынуць сьвежага паветра.
Прайшло даволі часу, пакуль я цалкам вызваліўся ад іх і паглядзеў на трон Руаты. Але яе там не было.
Я абышоў усе закуткі чортавай карчмы, разварушыў усе «кучы-малы», якія сваімі тулавамі ўтваралі госьці, раскідаў паламаную мэблю. Нідзе!
Мне стала зразумела, што дзікая, бязглуздая бойка была справакавана, каб выкрасьці Руату. І зьяўленьне Ўпляйка было не выпадковым!
Я ня ведаў, што мне рабіць. Я тузаў людзей, якія тут жа, на падлозе, засыналі, пытаўся, ці ня бачылі Руату. Сонным голасам кожны цягнуў: «Не-е-е». А начальнік паліцыі нават ня змог зварухнуцца – ён хроп пад сталом сярод раструшчаных памідораў.
Ніхто. Ніхто не памкнуўся мне дапамагчы. Праўда, праз колькі хвілін я сам зваліўся ў зьнямозе.
У віно было падмяшана снатворнае.
Я прачнуўся, ня ведаю, праз колькі часу, на трохкутным кавалку ад былога стала. Нада мной стаяў дырэктар карчмы, яго чырвонае тварападабенства вішчала аб кампэнсацыі.
– Руата вам заплоціць, – сказаў я.
– Руата! Дзе цяпер тая Руата!
Мне стала зразумелым, што ён нешта ведае пра яе, я ўскочыў:
– Дзе яна?
Ён адхіліўся.
– Эй, хутчэй сюды! Выкіньце яго адсюль! – закрычаў ён ахоўнікам.
Тры грамідлы ня вельмі ветліва выпхнулі мяне з карчмы. Я застаўся адзін на непрыгляднай вуліцы.
Людзей амаль не было. Ніхто не хацеў са мной размаўляць.
Становішча было адчайнае. Я агледзеў мясцовасьць. Ніякіх сьлядоў супраціву. Напэўна, Руату вынесьлі, калі яна заснула.
Дзень я кружляў вакол карчмы, біў у дзьверы, патрабуючы размовы з гаспадаром, – безвынікова. Пасьля я шныраў па бліжэйшых раёнах, але – аніякай зачэпкі.
Нарэшце я пайшоў на кірмаш – там заўсёды пачуеш апошнія плёткі.
Сапраўды, людзі гаманілі
