Руату, – і статнага блакітнавокага мужчыну?
Філёзаф падумаў:
– Ах, так, я помню, такі чалавек быў на сьметніку.
– На сьметніку?
– У атрадзе асэнізатараў. Ён у іх кіраўнік, здаецца. Так, так, а дзяўчына сядзела ў ягоным электрамабілі.
– На сьметніку!
Не, мне нешта зусім ня верылася. Упляйк служыў у гарадзкой паліцыі – і раптам асэнізатар на сьметніку… Руата на сьметніку! Шаноўны філёзаф зьехаў з глузду!
– Асэнізатары абслугоўвалі перапрацоўчую машыну! І калі блакітнавокі і яго людзі зьявіліся там, зусім нядаўна, жыхароў сьметніка разагналі. Праўда, самога сьметніка таксама, здаецца, ужо няма. За той час, пакуль я іду, яго, мабыць, пасьпелі ліквідаваць.
– Не, вы гаворыце праўду?! – я ўважліва паглядзеў у карыя вочы стомленага сталага чалавека.
Ні ценю падману. Спакойны, трохі насьмешлівы погляд.
– А навошта мне хлусіць? Вы, спадару, мне грошы ня плаціце.
– Калі ласка, скажыце, дзе той сьметнік?
– Далёка на паўднёвым усходзе.
– Дзякуй! – я схапіў яго руку і моцна патрос. – Мяне вельмі ўзрушыла ваша тэорыя! Я абавязкова запомню яе.
О-гэй! Я іду на паўднёвы ўсход!
Філёзаф па-сяброўску таргануў мяне за плячо.
– Посьпехаў табе, юны дружа… Памятай пра коды.
Я абняў дзіўнага чалавека.
– Паслухайце, Даляшорзах, апошняе пытаньне: вы выпадкова ня ведаеце іншага прыстойнага сьметніка, ці яшчэ якога ціхага месца, каб можна было пажыць і падумаць старому, змучанага сэнсам жыцьця чалавеку?
– Ціхага месца?…
І я ўспомніў закінутую, жудасную турму, дзе была агідная жаба.
– Турма! О, гэта тое, што патрэбна прафэсійнаму філёзафу! – узрадаваўся Оярэт-С.
– Толькі асьцярожна, жаба можа стрэльнуць.
– Нічога, мы зь ёй дамовімся, тым больш у мяне будзе цярплівы слухач.
– Яшчэ просьба: пахавайце вязьняў.
– Не турбуйцеся. Я знайду спосаб прымусіць яго зрабіць усё як сьлед.
– Добра. Калі я выканаю сваю мэту, я знайду вас там і пазнаёмлю з нашымі Вешчунамі. Вам ёсьць пра што зь імі паразмаўляць.
– Ах, так, ледзь не забыўся, – ён дастаў з сакваяжа стос паперак, пакорпаўся ў іх, нарэшце выбраў невялікі папяровы пакунак. – За тое што ты мяне цярпліва выслухаў, я падарую табе адну рэч. Калі табе будзе вельмі самотна, разгарні гэта.
Мы цёпла разьвіталіся. Кожны пайшоў у свой бок.
ХІV
Авальная пустэльная заля. Чыстая, бліскучая. Тут раней была ўсекраінная звалка. Чаму была? Яна і ёсьць, толькі яе добра пачысьцілі. Пад адтулінамі сьмецьцеправода ўжо зьявіліся новыя, малыя яшчэ, гурбы адкідаў.
Жаўтаскуры гарбун уважліва разварушваў іх крывым кіем.
– Добры дзень!
Гарбун
