нашто ў гэты вечар ты выйшла з ільдоў?Каб з ласкавай усмешкай скарыць мяне зноў?
У будзённай турбоце й бязладнай журбе
Не магу, не хачу пакідаць я цябе.
Хай я з кожным глытком прапіваю душу!
Падаруй мне адзін пацалунак! Прашу!
Каб ад дотыку хмелю забыў я зіму,
Каб не помніў, навошта жыву, ды чаму.
Не! Няхай застанецца адзіны ўспамін:
Снежань, гурбы за шыбай, кілішак, камін.
Толькі прысмак кахання на вуснах маіх
Нагадае бязлітасна: боль не аціх,
Бо адзінай каханкай маёю была
Чараўніца ў бутэльцы з зялёнага шкла.
Паляванне на стракоз
Там, дзе сонца пяшчотай дурманіць,
Дзе, як краска, цвіце вербалоз,
Абвясцілі сезон палявання
На зялёных імклівых стракоз.
І, цішком жуючы недакурак,
Асцярожны, прыціхлы, як звер,
Паляўнічы, знішчальнік казурак,
Ледзьве шорхаў у роснай траве.
Верыў ён у нябесныя сілы,
Бо нядаўна пабачыў у сне
Страказіныя яркія крылы
Між трафеяў сваіх на сцяне.
Рыхтаваліся ўсе да «сафары»,
Разбівалі ў малітвах ілбы…
Ён адзін дацягнуўся да мары
І трафей нечуваны здабыў,
І нарэшце павесіў у хаце
Фатаграфію са страказой…
Ён не ведаў: усмешка дзіцяці
Стала чыстай крыштальнай слязой.
«Неверагодна, бы з іншага свету…»
Неверагодна, бы з іншага свету,
Печаным яблыкам пахне ў пакоі.
Кажаш ты мне, што схавалася лета
Там, у лагчыне, за змёрзлай ракою.
Толькі не бачу я ліпеня ў снезе,
Зорка далёкая зашаранела…
Хутка ў душу, як у дом твой, залезе
Нехта ласкавы, удачлівы, смелы.
Будзе настойлівай хваля пяшчоты,
Жоран кахання цябе перамеле.
Ты не забудзеш – ён прыйдзе ў суботу:
Будні для працы, да жонкі ў нядзелю.
Ты ўсё даруеш, паверыш: «Ён прыйдзе!»
І не збаішся даходзіць да кропкі,
Каб у суботу пачаўся твой тыдзень
З пошуку шчасця ў абдымках таропкіх.
Будзе спатканне адзінаю мэтай.
Дзень – для кахання, і шэсць – для спакою.
Ты ўжо не ўспомніш пра тое, што лета
Недзе хавалася. Там, за ракою…
«Не дойдзе да Тэначтытлана ацтэкскі ваяр…»
Не дойдзе да Тэначтытлана ацтэкскі ваяр,
Не знойдзе траянец сваёй шматпакутнай радзімы,
Стагоддзяў цягнік незваротна праносіцца міма,
Мінаецца ўсё, маладосць адыходзіць твая.
Дзіцячая радасць згубілася дзесь за альсом,
Зрабіліся пылам дарожным наіўныя мроі,
Ды ты не паверыў і ўпарта варушыш старое,
А вецер халодны хапае цябе за крысо.
Ты можаш казаць, што захочаш – сабе не мані,
Што гэта не ўзрост, а звычайная змена сезону.
Ты стрэсваеш
