Транзіты: Сонца ў Стральцы ў злучэнні з рэтраградным Меркурыем (спалены), Месяц у Блізнятах, Венера ў Скарпіёне, Марс у злучэнні з Плутонам і Раху ў Казярогу, Юпітэр у злучэнні з Уранам у Рыбах, Нептун у Вадаліве. Ліліт у 20 градусе Рыбаў
Увечары таго дня Мілана выйшла з дому набыць харчоў у найбліжэйшай краме і раптам пабачыла, што побач з ейным пад’ездам прыпаркаваўся падазроны джып. Уласна, чаму падазроны – яна адразу сцяміла, што прыйшлі па яе. Было ўжо досыць цёмна, таму дзяўчыну не распазналі, і толькі так яна магла патлумачыць бяздзеянне выканаўцаў.
Мілана сама сабой пайшла не ў бок крамы, а на прыпынак, і там ускочыла ў аўтобус-адзінку, які павёз яе да цэнтральнай плошчы горада. А там акурат гуртаваліся людзі, якія былі не згодныя з тым, што іх Уладар застаецца на сваім троне яшчэ на некалькі гадоў. Натоўп мае свайго бога, і калі вы трапілі пад ягоны ўплыў, то ўжо не можаце цалкам абапірацца на ўласную волю. Так здарылася і з Міланай.
Там яна сустрэла Лукаша. Раней яна не бачыла яго такім гнеўным: ён быў пераўзбуджаны, казаў пра несправядлівасць і меркаваў, што трэба дамагацца праўды. Душа мудрага старога трапіла ў палон юначага імпэту. Мілана не ведала, ці можа гэты абаронца краю ў выпадку патрэбы пастаяць за самога сябе, але дзеля ўсяго дзеля вырашыла прыгледзець за Лукашам.
Разам яны трапілі ў самы вір падзеяў. Калі бог натоўпу скіраваў людзей на іншую плошчу, дзе іх чакалі спецназаўцы з дручкамі, Лукаш адным з першых атрымаў удар па спіне. Ён паспеў затуліць Мілану, каб дручок не апусціўся на яе. Яго збівалі адразу некалькі чалавек – з бессэнсоўнай жорсткасцю, скіраванай на бога натоўпу, а не на самога Лукаша.
– Усё, годзе! – выгукнула Мілана.
Пяцёра спецназаўцаў, якія ўжо гатовыя былі пацягнуць паўнепрытомнага хлопца ў машыну, каб весці ў вязніцу, раптам апусцілі дручкі і пабеглі ў іншы бок плошчы. Мілана ўчапілася ў каўнер Лукашавай курткі і дапамагла яму ўзняцца. Канцэнтравацца было складана, трымаць зрокавы кантакт з людзьмі ў чорных шаломах – яшчэ складаней. Урэшце ў яе атрымалася прабіцца разам са сваім прыяцелем праз кола, у якое ўзялі пратэстоўцаў, і ўцячы ў бок чыгункі.
Прыпыніліся ажно на Маскоўскай. Збочылі ў зацішныя дворыкі і там прыселі на лаўку. Лукашу рассеклі губу і падбілі вока, а ён усё казаў, што мусіць быць там, дзе і бацька, бо яму важна ўрэшце замірыцца з ім.
– Слухай мяне, – распачала Мілана. – Табе забаронена пакідаць Мінск, праўда? Калі цябе затрымаюць, ты вылеціш з універсітэта, праўда? Ты будзеш нікім. Або вядомым змагаром з уладай. Можа быць, пасядзіш у вязніцы. Затое замірышся з бацькам і працягнеш ягоную справу. Лукаш, тваё жыццё і без таго несалодкае, то навошта яго ўскладняць?!
Пакуль яна прамаўляла сваю тыраду, Лукаш нешта мармытаў, размахваючы рукамі, але тон быў такі цвёрды і пераканаўчы, што хлопец сцішыўся і прыклаў да ранаў сурвэтку, якую дала Мілана. Яна адламіла досыць вялікі лядзяш і змусіла патрымаць яго ля таго месца на твары, дзе неўзабаве меўся вылезці здаравенны сіняк.
– Усё
