με τις λέξεις «κανένα σχόλιο», μόνο που εκείνος δεν τις σκέφτηκε. Αναρωτιόταν τι θα έκανε ο περισσότερος κόσμος, υπό αυτές τις συνθήκες. Ήταν μεγάλο πράγμα που η τηλεόραση και ο Τύπος κατέφευγε σε αυτούς – σε ανθρώπους που διαφορετικά δε θα άρθρωναν λέξη, νιώθοντας υπεύθυνοι προς τους προς τους άλλους, για να τους βοηθήσουν στη διάδοση των ειδήσεων.
Ανασήκωσε τους ώμους. «Τώρα είναι πολύ αργά, για να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ας ελπίσουμε ότι δε θα πλήξει πολύ άσχημα το σκοπό μας. Τώρα, για τι πράγμα ήθελες να μιλήσουμε;»
«Πριν λίγα λεπτά, είχα ένα τηλεφώνημα από τον Γουέσλι Στόουναμ». Ο τρόπος που είπε εκείνες τις λέξεις, ακούστηκε στο Μάσκεν σαν το τηλεφώνημα να προερχόταν από έναν φλεγόμενο θάμνο. Ο Εισαγγελέας ήταν ένας άντρας που ήξερε τις ελλείψεις που είχε στη ζωή και συνειδητοποιούσε ότι, χωρίς αυτή τη θέση στο Δημόσιο, ήταν μία αποτυχία. Κατά συνέπεια, το να κρατήσει τη δουλειά του ήταν πρωταρχική έννοια στο μυαλό του, συνεχώς – ειδικά όταν του τηλεφωνούσε ένας άνδρας, του οποίου η ισχύς στην Κομητεία, αυξανόταν τόσο γρήγορα.
«Τι είχε να πει;», ρώτησε ο Μάσκεν.
«Ήθελε να ξέρει αν έχουν γίνει συλλήψεις για τη δολοφονία της γυναίκας του».
«Θεέ μου! Ακόμη κι εγώ έμαθα για τη δολοφονία, πριν δύο ώρες και κανένας δεν είχε αρκετή ευσυνειδησία, ώστε να έρθει να ομολογήσει το έγκλημα. Τι περιμένει από εμάς, τέλος πάντων;»
«Χαλάρωσε, Τζον. Είμαστε όλοι πιεσμένοι. Φαντάσου πώς αισθάνεται εκείνος – έφτασε στην καλύβα, αργά τη νύχτα και βρίσκει ένα... αιματηρό χάος. Τη γυναίκα του κομματιασμένη. Είναι φυσιολογικό να είναι συντετριμμένος και να παραλογίζεται».
«Είχε καμία πρόταση για το ποιος πιστεύει ότι μπορεί να το έκανε;», ο Μάσκεν συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η πιο σωστή ερώτηση που έπρεπε να απευθύνει στο Στόουναμ, αλλά ο Εισαγγελέας φαινόταν να λειτουργεί για λογαριασμό του Στόουναμ.
«Ναι, πράγματι είχε. Ανέφερε αυτούς τους χίπηδες που μένουν στο Φαράγγι Τοτίδο. Ξέρεις, αυτό το κοινόβιο».
Ο Μάσκεν ήξερε, πράγματι, «αυτό το κοινόβιο». Το Τμήμα του λάμβανε, κατά μέσο όρο, δώδεκα τηλεφωνήματα την εβδομάδα γι’ αυτούς κι έτσι γινόταν από τότε που μετακόμισαν στην άλλοτε εγκαταλελειμμένη περιοχή, τρεις μήνες πριν. Το Σαν Μάρκος ήταν μία πολύ συντηρητική κοινότητα, αποτελούμενη από ηλικιωμένα ζευγάρια συνταξιούχων, οι οποίοι έδειχναν λίγη ή καθόλου ανοχή απέναντι στους ιδιαίτερα διαφορετικούς τρόπους ζωής, που είχαν υιοθετήσει τα νεαρά μέλη του κοινοβίου του Τοτίδο. Όποτε έλειπε κάτι, οι υποψίες έπεφταν, κάθε φορά, πρώτα, στα μέλη του κοινοβίου.
Ένας άντρας, που λεγόταν Καρλ Πολάσκι, ήταν υπεύθυνος της ομάδας. Ο Μάσκεν τον ήξερε πολύ λίγο, αλλά φαινόταν έξυπνος και λογικός άνθρωπος. Λίγο μεγάλος, κατά τη γνώμη του Σερίφη, για να ζει κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά από την άλλη μεριά, έδινε λίγη από την ωριμότητά του στους νέους του κοινοβίου. Τους κρατούσε σε τάξη. Έως σήμερα, καμία από τις κατηγορίες που επιρρίφθηκαν, σε οποιοδήποτε μέλος των χίπηδων, δεν είχε υπόσταση. Ο Μάσκεν είχε αναπτύξει έναν ακούσιο σεβασμό για τον Πολάσκι,
