Hij draaide zich weer om richting het sleutelkastje en bewoog zijn vingers alsof hij nadacht, pakte toen de sleutel van de kamer naast de zijne.
Het leek hem veiliger als hij Angel goed in de gaten kon houdenâ¦.vooral âs nachts.
Hoofdstuk 2 âGeheimenâ
Angel stond voor de glazen deuren en keek naar haar oma. Ze dacht dat Isabel Hart in de grote serre zou zijn rond deze tijd van de dag om te kijken naar de tuinen. Ze voelde haar borstkas aanspannen toen ze haar oma zag die op de knoppen van haar rolstoel drukte en dichterbij de openslaande tuindeuren kwam die naar de tuin leiden.
De laatste keer dat ze haar oma had gezien, toen stond er een lange en trotse vrouw die tranen van haar wangen afveegde terwijl ze hen vaarwel zei. Ze legde haar hand tegen de grote glazen deuren en haalde diep adem en opende ze.
âOma!â Angel glimlachte en snelde de kamer door naar haar toe. Haar glimlach werd nog groter toen ze de ogen van haar oma zag oplichten. Terwijl ze naar beneden leunde, omhelsde Angel haar hartelijk. âOh god, ik heb je zo gemist!â
Isabel sloot haar ogen en genoot van de echte knuffel. Daar hield ze zoveel van Angel en Tristianâ¦. het feit dat ze niet nep waren zoals de rest van het gezin. Als ze van iemand hieldenâ¦deden ze dat met heel hun hart.
âDaar is mijn engel,â Isabel klopte haar zwakjes op de rug. Ze voelde dat een deel van haar kracht terugkeerde door de aanwezigheid van Angel. Het meisje had haar altijd weten op te vrolijken en haar geliefd te laten voelen. Maar het zou haar er niet van weerhouden om misbruik te maken van haar ziekte. âIk ben blij dat je bent gekomen om mij nog een keer te zien,â zei ze met een hele trieste stem.
âWat?â zuchtte Angel terwijl ze een stap achteruit deed om beter naar haar oma te kunnen kijken. âOma? Waar heb je het over? â Haar dit te horen zeggen, deed haar hart veel pijn en bracht tranen in haar ogen.
âOh, laten we het niet over mij hebben liefje. Vertel me alles over wat ik de afgelopen jaren gemist heb en wie is die zogenaamde vriend van je waar ik geruchten over heb gehoord?â Isabel keek naar haar met een zachte frons. âIk kan nog steeds niet geloven dat mijn kleindochter opgroeit ver weg van mij en dat ik het niet eens kan meemaken.â
*****
Tristian stapte uit Ashtonâs kamer en deed de deur achter zich dicht terwijl zijn telefoon trilde in zijn broekzak. Hij zag dat het Ray was en antwoorde snel. âHé Ray, hoe gaat het?â
âDe limousine is net vertrokken en je vriendin is onderweg, de berg op. Dit is het laatste verkeer wat is toegestaan. Wil je nog steeds dat ik het hek hier op slot doe?â Ray vroeg het terwijl hij wist dat dit de instructies waren van Isabel Hart.
âJa, oma wil absoluut geen onverwachte gasten.â Bevestigde Tristian hem. âSluit het gewoon goed af en kom dan hierheen voor wat plezier. Als er iemand weg moetâ¦. dan zullen ze begeleid worden naar de uitgang, onderaan de berg.â
âKlinkt als een goed plan,â mompelde Ray.
Hij klapte zijn mobiele telefoon dicht en trok het zware ijzeren hek dicht. Hij klikte de drie zware hangsloten dicht en keek op naar het hoge puntige hek. Vanuit zijn ooghoek zag hij de zendmast en vertrok in die richting. Het was de enige zendmast in dit gebied, dat ongeveer 50 kilometer groot was, en hij had het gevoel dat deze zendmast voorlopig niet nodig was.
*****
Angel stapte naar buiten door de openstaande terrasdeuren, ze had even nodig om bij te komen nu ze haar oma zo breekbaar had gezien zittend in een rolstoel. Elke keer als ze het over haar gezondheid wilde hebben, had Isabel het onderwerp weer veranderd met de nodige vragen aan Angel.
Na dit korte bezoekje had haar oma gezegd dat ze moe was en de rest van de dag moest gaan liggen, ze liet Angel beloven dat ze morgenvroeg weer bij haar zou komen. Ze maakte zich zorgen om haar oma, ze ging wel erg vroeg naar bed en ze vroeg zich af hoe ziek was haar oma eigenlijk. Toen ze Sanctuary had verlaten om naar Californië te gaan was haar oma nog in goede gezondheid. Ze was na de dood van haar opa zelfs opgebloeid.
Angelâs lippen vormden dunne lijnen als ze terug dacht aan haar opa, ze had altijd aan hem gedacht alsof hij een monster was. Ze had nooit iemand binnen haar familie gehaat, maar een paar uur voordat hij van de trap was gevallen, had hij Hunter en haar betrapt toen ze samen hadden gezwommen in de vijver.
Haar opa had tegen haar geschreeuwd en haar gezegd dat ze te oud was om met dat Indiaanse tuig uit het reservaat te spelen. Hij had tegen Hunter gezegd dat hij heel snel van zijn berg af moest gaan en gooide de deuren achter hem dicht. Om Hunter te zien vertrekken was hartverscheurend geweest. Toen ze voor Hunter opkwam had haar opa zich omgedraaid en haar zo hard geslagen dat ze was gevallen.
Angel had het uitgeschreeuwd van de pijn, maar had niets gezegd, denkend dat haar opa misschien wel gelijk had. Hij wist niet eens dat Hunter en zij dingen hadden gedaan die ze niet hadden moeten doenâ¦. zoenen, elkaar aanraken en experimenteren. Als hij dat geweten had dan had hij haar vaker dan één keer geslagen.
âKijk, ik zei toch dat het geen standbeeld was van een engel. Het is echt Angel,â lachte iemand achter haar, ze schrok uit haar gedachten. Ze slenterde verder en glimlachte toen ze de identieke tweeling van haar oom Robert zag, Devin en Damien.
âOh mijn god, jullie zijn volwassen geworden!â Ze glimlachte toen ze om beurten haar knuffelde en haar in de rondte draaide. Ze waren net zo oud als Tristian, maar ze waren de laatste twee jaar harder gegroeid dan hem. Beiden waren ze twee meter lang en zagen eruit als uitsmijters. Allebei een strak, zwart t-shirt aan met het logo âSantuaryâ op de voorkant.
Ze legde bij allebei een hand op hun bovenarm en zag de trots in hun grijze ogen. âIk veronderstel dat dit me vertelt wat jullie gedaan hebben,â giechelde ze. âAllebei geen problemen gehad? Of waren jullie het probleem?â
âWie wij?â Devin lachte terwijl hij haar weer met haar voeten op de grond zette en liet zijn hand langs haar dijen en heupen strelen op weg naar beneden.
âJe zou ons toch beter moeten kennen dan dat,â Damien rolde zijn met zijn ogen richting zijn broer terwijl hij zijn arm om Angelâs middel liet glijden en haar uit de armen van zijn broer trok. Het was een spel dat de tweeling al jaren speelde⦠elkaar overtroeven als er een mooi meisje in de buurt was.
âGelukkig voor jullie, doet ze dat,â zei Hunter tegen de tweeling en lachte toen Angel zich omdraaide toen ze de stem van Hunter hoorde.
Angelâs lippen kwamen van elkaar toen ze Hunter na bijna twee jaar terugzag. Ineens flitsten er allerlei herinneringen door haar hoofd, waardoor haar knieën week werden en ging haar hart sneller kloppen. E-mails en telefoongesprekken vielen in het niet bij het zien van Hunter in levende lijve.
Zijn haar was langer dan zij zich kon herinneren, het inktzwarte haar viel tot halverwege zijn rug. Hij leek precies op een van die jongens die op de voorkant stonden van een historische roman, waarop de Indiaan en het blanke meisje afgebeeld worden in een warme omhelzing.
Blozend door dit beeld, maakte zich los van haar neven en stapte op hem af. âJe bent langerâ, fluisterde ze terwijl ze naar hem opkeek. Hunter was de enige die meer wist over haar dan haar eigen broer.
âNee,
