Langdon pokręcił głową.
– Czy to… Włochy?!
– Mamy postęp – ucieszyła się lekarka. – Wraca panu pamięć.
– Nie wraca. – Robert wskazał na majaczącą w oddali budowlę. – Rozpoznałem Palazzo Vecchio.
Doktor Brooks zapaliła ponownie światło i panorama Florencji zniknęła. Kobieta podeszła do łóżka, przemawiając zniżonym głosem.
– Nie ma powodów do obaw, panie Langdon. Doświadcza pan objawów łagodnej amnezji, niemniej doktor Marconi zapewnił mnie, że pański mózg funkcjonuje prawidłowo.
Zwabiony sygnałem przycisku alarmowego brodacz także pojawił się w izolatce. Przyglądał się widocznym na monitorze wykresom pracy serca Langdona, gdy jego młodsza koleżanka perorowała po włosku – informując o tym, że Langdon był agitato, gdy odkrył, że przebywa we Włoszech.
Agitato? powtórzył w myślach rozzłoszczony Robert. Pobudzony? Raczej zdumiony!
Adrenalina krążąca w jego żyłach walczyła wciąż ze środkami uspokajającymi.
– Co mi się przydarzyło? – spytał. – Jaki mamy dziś dzień?
– Proszę się niczym nie martwić – uspokajała go lekarka. – Właśnie zaczyna się poniedziałek, osiemnasty marca.
Poniedziałek…
Langdon pomimo bólu spróbował sięgnąć myślami do ostatnich wspomnień – czyli chłodu i mroku, w jakich przemierzał kampus Harvardu, idąc na wieczorne sobotnie zajęcia.
To było dwa dni temu?!
Poczuł ukłucie paniki, gdy spróbował przypomnieć sobie, co wydarzyło się na zajęciach i po nich. W głowie miał pustkę. Usłyszał szybsze pikanie maszyny monitorującej pracę jego serca.
Brodaty lekarz podrapał się po brodzie i znów zajął się sprzętem. Doktor Brooks przysiadła obok Langdona.
– Nic panu nie będzie – dodała mu otuchy przyjaznym tonem. – Zdiagnozowaliśmy u pana amnezję wsteczną, co jest bardzo częstą przypadłością przy urazach czaszki. Może pan mieć problemy z przypomnieniem sobie wydarzeń z kilku ostatnich dni, ale z pewnością nie doznał pan żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu… – zamilkła na moment. – Pamięta pan, jak mam na imię? Przedstawiłam się, wchodząc do izolatki.
Langdon zastanawiał się przez chwilę.
– Sienna… Doktor Sienna Brooks.
Uśmiechnęła się.
– Widzi pan? Pamięta pan wszystko jak trzeba.
Roberta potwornie bolała głowa, z jego wzrokiem także było nie najlepiej, widział wszystko jak przez mgłę.
– Co się stało? Jak… jak tutaj trafiłem?
– Teraz powinien pan odpocząć, może potem…
– Jak trafiłem do szpitala? – zapytał stanowczo, a pikanie monitora znów przyśpieszyło.
– Proszę oddychać miarowo – poleciła mu lekarka, wymieniając nerwowe spojrzenia z kolegą po fachu. – Dobrze, już dobrze… powiem panu. – Przybrała poważniejszy ton. – Panie Langdon, trzy godziny temu wtoczył się pan do naszej izby przyjęć z krwawiącą raną na głowie i niemal natychmiast stracił pan przytomność. Nikt nie wiedział, kim pan jest ani skąd pan się tu wziął. Mamrotał pan coś po angielsku, zatem doktor Marconi poprosił mnie o asystowanie. Przyjechałam tutaj z Wielkiej Brytanii na staż podyplomowy.
Langdon poczuł się, jakby trafił do wnętrza obrazu Maxa Ernsta.
Co ja u licha robiłem we Włoszech?
W czerwcu każdego roku przyjeżdżał do tego kraju na konferencję poświęconą sztuce, ale teraz był dopiero marzec.
Środki uspokajające zaczęły nareszcie działać, poczuł, że grawitacja rośnie z każdą sekundą, jakby natura próbowała go wtłoczyć w materac. Zdołał jednak zapanować nad ogarniającym go otępieniem i podniósł głowę.
Doktor Brooks pochylała się nad nim jak anioł stróż.
– Proszę, panie Langdon – wyszeptała. – Przy urazach czaszki należy zachowywać szczególną ostrożność, zwłaszcza przez pierwszą dobę. Musi pan odpoczywać, w przeciwnym razie grożą panu poważne powikłania.
Z interkomu dobiegło nagłe szczeknięcie.
– Dottore Marconi?
Brodacz nacisnął klawisz umieszczony na ściennym panelu.
– Sì?
Z głośnika dobiegł potok włoskich słów. Langdon niczego nie zrozumiał, ale zauważył, że oboje lekarze wymieniają zdziwione spojrzenia. A może raczej zaniepokojone?
– Momento – odparł Marconi, kończąc rozmowę.
– O co chodzi? – zainteresował się Robert.
Oczy doktor Brooks wydawały się nieco węższe niż przed chwilą.
– To była szpitalna recepcjonistka. Ma pan gościa.
Promień nadziei zaświtał w mroku niepokoju Langdona.
– Świetna wiadomość! Może ta osoba będzie wiedziała, co mi się przydarzyło.
Lekarka nie wyglądała na przekonaną.
– Dziwi mnie ta wizyta. Do niedawna nie znaliśmy pańskiego nazwiska, nie zdążyliśmy go jeszcze umieścić w systemie.
Langdon przezwyciężył działanie środków uspokajających i niezdarnie poprawił się na łóżku.
– Skoro ta osoba wie, gdzie jestem, powinna także wiedzieć, co mi się przytrafiło!
Doktor Brooks zerknęła na doktora Marconiego, a ten natychmiast pokręcił głową i postukał palcem w szkiełko zegarka. Kobieta spojrzała ponownie na Langdona.
– To oddział intensywnej terapii – wyjaśniła. – Goście nie mają tutaj wstępu przed dziewiątą rano. Doktor Marconi pójdzie sprawdzić, kim jest pański gość i czego chce.
– Dlaczego ani trochę was nie obchodzi, czego ja chcę? – oburzył się Robert.
Doktor Brooks uśmiechnęła się pobłażliwie, po czym zniżyła głos.
– Nie powiedzieliśmy panu wszystkiego o wydarzeniach minionej nocy… o tym, co się panu przydarzyło. Powinien pan mieć pełną orientację, zanim zacznie pan rozmawiać z osobami postronnymi. Obawiam się jednak, że jest pan jeszcze za słaby, by…
– Pełną
