mnie tutaj przywiodło – powiedział i przyjrzał się uważnie nieprzeniknionej masce jej twarzy, jak zwykle gładkiej i pustej. Zirytowało go, że szukał w niej czegoś więcej. – To typowe dla ciebie, że skupiasz się wyłącznie na sobie.
– Wpadłeś do tej gospody jak współczesny Heathcliff z Wichrowych Wzgórz – zauważyła.
Zdawało się, że ta myśl przywołała marzenia. Lecz Jack ani przez chwilę w to nie uwierzył. Larissa, podobnie jak większość członków jej klasy społecznej, potrafiła w razie potrzeby być doskonałą aktorką. Lecz czy jest w niej coś więcej? Dlaczego wciąż pragnie się tego dowiedzieć?
– Wszystko tu jest takie romantyczne – dodała z westchnieniem.
– Chyba wiem, po co tutaj przyjechałaś – powiedział, ignorując tę udawaną kokieterię. Jej sztuczki kiedyś na niego działały, lecz te czasy już dawno minęły. – Naprawdę sądzisz, że to ci się uda? Zapomniałaś, że znam cię na wylot?
Zamrugała i przez moment miał wrażenie, że jest autentycznie zaskoczona, zaraz jednak uświadomił sobie, że właśnie o to jej chodziło. A potem rzuciła mu powłóczyste, uwodzicielskie spojrzenie. Naprawdę potrafiła świetnie grać. Miała nieodparty urok i wiedziała o tym. Śmiertelnie niebezpieczny.
Była tak blisko, że poczuł jej niepowtarzalny upajający zapach. Pamiętał ją lepiej, niżby chciał. Nagle pochyliła się naprzód i położyła dłoń na jego udzie. Jej dotyk palił go przez materiał dżinsów. Jack przypomniał sobie, jak bardzo niegdyś pożądał Larissy. Teraz wciąż tak było, ale nie zamierzał temu ulec.
Wstał, strącając jej rękę. Coś w nim pragnęło znowu pieścić jej krągłe kształty, usłyszeć krzyki rozkoszy, zatracić się w tej kobiecie. Lecz już wyrósł z gierek, które Larissa uprawiała z nim przed pięcioma laty, i nie chciał do nich wracać.
– Piątek – powiedział władczym tonem. – Prom wypływa o wpół do siódmej rano. To nie jest prośba.
– Podziwiam, jak świetnie znasz rozkład kursowania promów – odpowiedziała spokojnie. Dostrzegł w jej zielonych oczach coś, czego nie potrafił pojąć ani rozszyfrować. – Ale zrobię, co zechcę.
– Nie na tej wyspie – rzekł ostro.
Uniosła nieskazitelne brwi, a wyraz jej twarzy nieco ochłódł.
– Chyba nie muszę przypominać człowiekowi, którego przodkowie byli świadkami podpisania Deklaracji Niepodległości, że żyjemy w wolnym kraju.
– Z wyjątkiem tej wyspy – odparł z dumnym, aroganckim uśmiechem. – Ona należy do mnie.
Zrobiłam z siebie idiotkę, pomyślała Larissa w swoim pokoiku na mansardzie gospody, leżąc zanurzona po szyję w wodzie w żeliwnej wannie na nóżkach, pamiętającej zapewne jeszcze dziewiętnasty wiek.
Wyspa Endicotta.
Powinna się była tego domyślić. Podobnie jak pięć lat temu powinna się była oprzeć niebezpiecznemu urokowi tego mężczyzny.
Wyszła z wanny. Gdy włożyła miękki podkoszulek i obcisłe spodnie, usłyszała natarczywe pukanie do drzwi. Zamarła, a serce zabiło jej szaleńczo. To mógł być tylko jeden człowiek. Nie miała zamiaru go wpuścić. To byłoby dla niej groźniejsze, niż gdyby włożyła na głowę czerwony kapturek i powędrowała przez las pełen wilków.
A jednak jak zauroczona przeszła przez pokój do drzwi, bosa i wciąż jeszcze z wilgotnymi włosami. Nagle oblał ją żar większy niż przed chwilą w gorącej kąpieli.
Nie zapukał ponownie. Nie musiał. Wyobraziła go sobie stojącego na korytarzu. Czarne oczy o przenikliwym spojrzeniu, zmysłowe usta, wysokie kości policzkowe, prosty nos, wysportowana sylwetka. Na twarzy wyraz bystrej inteligencji, która umożliwiła mu gładką przemianę z zakały rodziny w prezesa rodzinnej fundacji. Ta ewolucja zjednała Jackowi kolejne legiony kobiet darzących go bezgranicznym podziwem. Przestał już udawać beztroskiego ładnego chłopca i stał się urodziwym, władczym mężczyzną, co czyniło go jeszcze groźniejszym.
Pięć lat temu Larissa zdawała sobie z tego sprawę mimo przeżywanego załamania nerwowego, toteż po kilku upojnych dniach – i nocach! – odeszła od niego. Dlaczego więc teraz, mając o tyle więcej do stracenia, postąpiła wbrew zdrowemu rozsądkowi i wpuściła Jacka? Jakby nie potrafiła i nawet nie chciała się przed tym powstrzymać.
Stanął w progu w swobodnej pozie, przypominając wspaniały, imponujący posąg. A gdy Larissa napotkała jego spojrzenie, z wrażenia zaparło jej dech.
On jest zanadto niebezpieczny, a ja jestem zbyt słaba, pomyślała. Serce tłukło jej się w piersi. Zawsze w obecności tego mężczyzny czuła się bezradna, bez względu na to, co sobie wmawiała.
Wszedł do środka. Z trudem oderwała wzrok od jego kuszących, zmysłowych ust.
– Przesadziłeś, mówiąc, że jesteś właścicielem tej wyspy – rzuciła uznawszy, że najlepszą obroną jest atak.
– Ja nigdy nie przesadzam – odparł. Jego palące spojrzenie przeszywało ją na wylot jak laser i przyprawiało o zmysłowy dreszcz. – Nie muszę.
– Wyspa istotnie należała niegdyś do twojej rodziny – powiedziała rzeczowym tonem, powtarzając to, co wyszperała w Internecie swym smartfonem. – Ale twój dziadek przed mniej więcej trzydziestoma laty przekazał przeważającą jej część funduszowi powierniczemu Maine Coast, a jeszcze znacznie wcześniej oddał spory kawałek stanowi Maine. Obecnie pozostała ci tylko wielka stara posiadłość. Jakie to smutne – dorzuciła z wymuszonym śmiechem.
– Czyżbyś zebrała wszystkie te informacje jeszcze przed przybyciem na wyspę?
– To tendencyjne pytanie – odparła. Bliskość Jacka oszałamiała ją niemal do zawrotu głowy, lecz powtarzała sobie, że to tylko czysto fizyczna reakcja ciała na tego mężczyznę. – Znam cię od swojego dzieciństwa i wiem o tobie niemal wszystko, bezpośrednio lub pośrednio. Oczywiście, z wyjątkiem twoich głęboko ukrytych myśli, zakładając, że w ogóle takie miewasz.
– Uważam, że wprawiasz w zakłopotanie nas oboje – powiedział cicho. W jego ciemnych oczach zamigotało rozbawienie zmieszane z irytacją. – To nie mnie ludzie nazywają najbardziej bezbarwną i nieciekawą osobą na Manhattanie. Niezły wyczyn, Larisso. Musisz być z siebie dumna.
Poczuła ukłucie jakby bólu czy wstydu, lecz je stłumiła. Tabloidy pisały o niej takie i gorsze rzeczy, odkąd była nastolatką. „Bezbarwna” można uznać niemal za komplement w porównaniu z tym, jak jeszcze ją nazywano. Już dawno powinna się na to uodpornić. Co ją obchodzi, że Jack przyłączył się do tego chóru szyderców?
– Och, daj spokój – rzuciła. Starała się zbytnio nie przyglądać jego muskularnej klatce piersiowej i płaskiemu umięśnionemu brzuchowi pod obcisłym podkoszulkiem. – Pamiętaj, że znam cię od dawna, jeszcze zanim postanowiłeś wymyślić siebie na nowo i stałeś się najnudniejszym człowiekiem na świecie. Znam cię z czasów, kiedy potrafiłeś być zabawny. – Wzruszyła ramionami, znakomicie udając swobodną beztroskę. – Przez
