Boże… – Gwen na moment przymknęła oczy. Żadna dziewczynka nie powinna czegoś takiego oglądać.
– Niewykluczone, że spędziła w schronie całą noc, może nawet dłużej. Lekarz powiedział, że jest odwodniona i w szoku.
– A jej tata?
– Powiedziała nam, że wpadł do rzeki. Wydobywali jego ciało, kiedy stamtąd odjeżdżaliśmy.
– Czy ona wie, że on nie żyje?
– Hm… – Delaney znów potarł brodę. – Pytała mnie o niego w karetce. Chciała wiedzieć, czy przywiozą go do tego samego szpitala. – Spojrzał jej w oczy, a ona widziała w nich ból, kiedy dodał: – Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.
– Świetnie się pan spisał, agencie Delaney. Miała szczęście, że pan z nią był. Ile ma lat?
– Jedenaście, może dwanaście. Sądzę, że jest mniej więcej w wieku mojej najstarszej córki.
Glen zrozumiała, dlaczego dla doświadczonego agenta było to szczególnie trudne zadanie. Porównywał nie tylko wiek dziewczynek.
– Porozmawiam z nią. Proszę jechać do domu, agencie Delaney.
– Na pewno nie chce pani, żebym został z panią?
– Obiecuję, że będę się z nią obchodzić delikatnie. Prawdę mówiąc, wolę pobyć z nią sama. Gdyby pan tu był, traktowałaby pana jako mediatora. Proszę wracać do domu i uściskać córki.
Odprowadziła go wzrokiem do drzwi, a potem wróciła do drzwi pokoju dziewczynki. Środki uspokajające zaczęły działać. Katie spała. W szpitalnym łóżku z podłączoną kroplówką wyglądała na drobną i kruchą.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
