lęgową, identycznie jak stonoga murowa, psotówka, kulanka i prosionek. Inne skamieliny wykazują bardziej wyspecjalizowane…
– Inne skamieliny?
Ming popatrzył na Corky’ego i Tollanda.
– Ona nie wie?
Tolland pokręcił głową.
Twarz Minga pojaśniała.
– Pani Sexton, nie słyszała pani najlepszego.
– Jest więcej skamieniałości – wtrącił Corky, wyraźnie próbując odebrać Mingowi część poklasku. – Znacznie więcej. – Podniósł dużą szarą kopertę i wyjął złożoną kartkę. Rozłożył ją na biurku przed Rachel. – Po wywierceniu kilku otworów opuściliśmy na dół kamerę rentgenowską. Oto graficzny obraz przekroju.
Rachel spojrzała na wydruk i natychmiast usiadła. Wnętrze meteorytu było usiane tuzinami robaków.
– Skamieniałości paleolityczne zwykle występują w dużych skupiskach – wyjaśnił Ming. – Często zsuwy błotne zabijają organizmy en masse, przykrywając gniazda albo całe społeczności.
Corky uśmiechnął się szeroko.
– Uważamy, że kolekcja w meteorycie reprezentuje gniazdo. – Wskazał na wydruku jeden okaz. – To mamusia.
Rachel spojrzała i opadła jej szczęka. Wyglądało na to, że rzeczony okaz ma ponad pół metra długości.
– Wyrośnięta, no nie? – zaśmiał się Corky.
Powoli pokiwała głową. Osłupiała, gdy wyobraziła sobie, że po jakiejś dalekiej planecie wędrują stonogi wielkie jak bochenki chleba.
– Na Ziemi – podjął Ming – stawonogi pozostały stosunkowo małe z powodu grawitacji. Nie urosły większe, bo szkielet zewnętrzny zarywałby się pod własnym ciężarem. Na planecie o mniejszej sile ciążenia mogły osiągnąć znacznie większe rozmiary.
– Wyobraźcie sobie, że opędzacie się od komarów wielkości kondorów – zażartował Corky, biorąc próbkę rdzeniową z rąk Rachel i wsuwając ją do kieszeni.
Ming ściągnął brwi.
– Lepiej tego nie kradnij!
– Nie gorączkuj się – odparł astrofizyk. – Mamy tego osiem ton.
Analityczny umysł Rachel przetwarzał informacje.
– Ale jak życie z kosmosu może być tak bardzo podobne do ziemskiego? Mówicie, że ten okaz pasuje do darwinowskiej klasyfikacji?
– Idealnie – potwierdził Corky. – I niech pani wierzy albo nie, wielu astronomów przepowiedziało, że życie pozaziemskie będzie bardzo podobne do ziemskiego.
– Ale dlaczego? Przecież te organizmy żyły w zupełnie innym środowisku.
– Panspermia. – Corky uśmiechnął się szeroko.
– Słucham?
– Panspermia jest teorią, która mówi, że życie zostało przyniesione na Ziemię z innej planety.
Rachel wstała.
– Nie bardzo rozumiem.
Corky zwrócił się do Tollanda:
– Mike, ty jesteś specem od praoceanów.
Tolland z zadowoleniem przejął pałeczkę.
– Kiedyś na Ziemi nie było życia. Wybuchło nagle, jakby z dnia na dzień. Wielu biologów uważa, że eksplozja życia nastąpiła w wyniku idealnego zmieszania pierwiastków w praoceanie. Ponieważ nikt nie zdołał odtworzyć tego cudu w laboratorium, uczeni religijni przyjęli to za dowód istnienia Boga. Oświadczyli, że życie nie mogłoby zaistnieć, gdyby Bóg nie dotknął praoceanu i nie tchnął w niego życia.
– Ale astronomowie wysunęli inną hipotezę – dodał Corky.
– Panspermia – powtórzyła Rachel, teraz rozumiejąc, o czym mówią. Słyszała wcześniej o tej teorii, choć nie znała jej nazwy. – Teoria mówiąca, że do pierwotnej zupy wpadł meteoryt, przynosząc na Ziemię pierwsze nasiona życia drobnoustrojowego.
– Bingo! – wykrzyknął Corky. – Mikroorganizmy, które uległy perkolacji, w wodzie zbudziły się do życia.
– Jeśli to prawda, pochodzenie ziemskich i pozaziemskich form życia byłoby tożsame.
– Podwójne bingo.
Panspermia, pomyślała Rachel, nadal nie mogąc ogarnąć wszystkich implikacji odkrycia.
– Ta skamieniałość świadczy nie tylko o istnieniu życia gdzieś we wszechświecie, ale praktycznie potwierdza teorię panspermii… że życie na Ziemi pochodzi z kosmosu.
– Potrójne bingo. – Corky z entuzjazmem pokiwał głową. – Formalnie rzecz biorąc, wszyscy możemy być kosmitami. – Przyłożył palce do czoła jak dwie antenki, zrobił zeza i wystawił język.
Tolland uśmiechnął się z politowaniem i popatrzył na Rachel.
– A ten facet jest szczytowym osiągnięciem naszej ewolucji.
Rozdział 25
Rachel Sexton szła przez habisferę jak we śnie. U jej boku kroczył Michael Tolland. Corky i Ming maszerowali tuż za nimi.
– Dobrze się czujesz? – zapytał Tolland.
Rachel spojrzała na niego z nikłym uśmiechem.
– Dzięki, po prostu… za dużo naraz.
Wróciła myślami do niesławnej wpadki NASA z roku 1996. ALH84001, marsjański meteoryt, wedle twierdzeń agencji zawierał skamieniałe ślady życia bakteryjnego. Parę tygodni po triumfalnej konferencji prasowej kilku cywilnych naukowców dowiodło, że skalne „ślady życia” są niczym więcej, jak tylko kerogenem10 wytworzonym przez ziemskie zanieczyszczenia. Wiarygodność NASA ogromnie ucierpiała z powodu tej gafy. „New York Times” skorzystał z okazji, żeby prześmiewczo zmienić akronim agencji: NASA – Nadmiernie Ambitne Stowarzyszenie Astronomów.
W tym samym numerze paleobiolog Stephen Jay Gould podsumował problemy z ALH84001 wykazując, że dowód miał charakter chemiczny i dedukcyjny, a nie „konkretny” w rodzaju niebudzącej wątpliwości kości czy muszli.
Teraz jednak Rachel zdała sobie sprawę, że NASA znalazła niezbity dowód. Żaden sceptyczny naukowiec nie mógł zakwestionować tych skamieniałości. Tym razem agencja nie przechwalała się niewyraźnymi powiększonymi zdjęciami rzekomych mikroskopijnych bakterii, lecz oferowała prawdziwe próbki meteorytowe, w których tkwiły organizmy widoczne
kerogen to substancja przypominająca smołę lub węgiel, znajdowana w postaci rozproszonych, małych wtrąceń w wielu różnych skałach osadowych
