ge target="_blank" rel="nofollow" href="#_1.jpg"/>TRE VOLTE ALL’ALBA
Copyright © 2012, Alessandro Baricco
All rights reserved
Copyright © 2019 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga
Copyright © 2019 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga
Redakcja: Marzena Kwietniewska-Talarczyk
Korekta: Magdalena Bargłowska, Aleksandra Pietrzyńska
ISBN: 978-83-8110-942-0
Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.
Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórców i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.
Szanujmy cudzą własność i prawo!
Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl
WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.
ul. Fitelberga 1, 40-588 Katowice
tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28
e-mail: [email protected]
www.facebook.com/WydawnictwoSoniaDraga
E-wydanie 2019
Skład wersji elektronicznej:
konwersja.virtualo.pl
SPIS TREŚCI
NOTA OD AUTORA
W ostatniej mojej powieści, zatytułowanej Mr Gwyn, wspomniana została niewielkich rozmiarów książeczka napisana przez Anglika indyjskiego pochodzenia, Akasha Narayana, Trzy razy o świcie. Chodzi, rzecz jasna, o tekst wyimaginowany, który jednak odgrywa wcale nie drugorzędną rolę w opowiedzianej przeze mnie historii.
Podczas pracy nad Mr Gwynem ogarnęło mnie pragnienie, by naprawdę napisać tę krótką książkę, zarówno jako swoisty ciąg dalszy, jak i dla czystej przyjemności realizowania pewnego pomysłu. Dlatego po ukończeniu Mr Gwyna zabrałem się do pisania Trzy razy o świcie, a zrobiłem to z wielką radością.
Teraz powieść znajduje się już w księgarniach, warto jednak dołączyć wyjaśnienie, że może ją przeczytać każdy, nawet ten, kto nigdy nie miał w rękach Mr Gwyna, jako że chodzi o w pełni samodzielną i zamkniętą historię. Co nie zmienia faktu, że jej pierwsza część dotrzymuje obietnicy złożonej w Mr Gwynie i rzuca światło na ciekawe losy Jaspera Gwyna oraz jego wyjątkowy talent.
Trzy razy o świcie
Katarzynie Medycejskiej i mistrzowi z Camden Town
Książka ta przedstawia historię prawdopodobną, która jednak nie mogłaby się wydarzyć w rzeczywistości. Opowiada bowiem o dwóch osobach, które spotykają się trzykrotnie, lecz za każdym razem jest to spotkanie wyjątkowe, pierwsze i zarazem ostatnie. Mają taką możliwość, ponieważ żyją w innym Czasie, którego na darmo szukać w naszej codzienności. Czas ten wypełniają opowieści, które są ich wielkim przywilejem.
Jeden
Był raz hotel o nieco przestarzałej wytworności. Prawdopodobnie w przeszłości gwarantował obiecany stopień luksusu i elegancji. Dysponował na przykład pięknymi drewnianymi, obrotowymi drzwiami, które zawsze wzbudzają pewne fantazje.
Przez te drzwi o nietypowej nocnej godzinie weszła kobieta, która chwilę wcześniej wysiadła z taksówki z pozornie nieobecną miną. Miała na sobie żółtą suknię wieczorową z dużym dekoltem, a jej ramion nie okrywał żaden szal, co nadawało jej intrygujący wygląd kogoś, komu się coś przytrafiło. Jej ruchy pełne były wdzięku, a przy tym przypominała aktorkę, która wróciła do swojego szczerszego ja, bo właśnie weszła za kulisy i została zwolniona z obowiązku recytowania. Szła odrobinę zmęczonym krokiem, a malutką torebkę trzymała tak, jakby zaraz miała ją upuścić. Nie była pierwszej młodości, ale to tylko dodawało jej uroku, co typowe dla kobiet, które nigdy nie wątpiły w swoją urodę.
Na zewnątrz panował mrok sprzed świtu, już nie noc, ale jeszcze nie poranek. Hotelowy hol, elegancki w szczegółach, czysty i miękki, tonął w bezruchu: ciepłe barwy, cisza, właściwe rozmieszczenie, dyskretne oświetlenie, wysokie ściany, jasny sufit, książki na stołach, pulchne poduszki na sofach, obrazy oprawione ze starannością, fortepian w kącie, kilka niezbędnych napisów, starannie dobrana czcionka, zegar wahadłowy, barometr, marmurowe popiersie, zasłony w oknach, dywany na podłodze – subtelna woń.
Ponieważ portier zawiesił uniform na oparciu skromnego krzesła i spał w dyżurnym pokoiku snem lekkim, w którym doszedł do perfekcji, nikt by nie widział wchodzącej do hotelu kobiety, gdyby nie pewien mężczyzna siedzący w fotelu w rogu holu – co o tej porze przeczy zdrowemu rozsądkowi – który, gdy ją zobaczył, bez wyraźnego powodu założył lewą nogę na prawą, choć wcześniej to prawą trzymał na lewej. Spojrzeli na siebie.
Zanosiło się na deszcz, ale w końcu nie padało, odezwała się kobieta.
Tak, nie zebrało się, odrzekł mężczyzna.
Czeka pan na kogoś?
Ja? Nie.
Jaka jestem zmęczona. Pozwoli pan, że usiądę na chwilę?
Proszę.
Widzę, że nie ma tu nic do picia.
Nie sądzę, aby przed siódmą serwowano śniadanie.
Miałam na myśli alkohol.
Ach tak. Nie wiem. Chyba nie, o tej porze.
Która jest
