บรรยากาศแห่งความตึงเครียดทวีความรุนแรงมากขึ้น
ไคร่ารับรู้ได้ถึงเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นรัว เธอจับธนูในมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เหตุการณ์กำลังจะบานปลาย มากพอที่จะทำให้เธอต้องการสู้ เธอต้องการอิสรภาพ เธอรู้ว่าคนของเธอไม่ควรทำให้ลอร์ดผู้ว่าโกรธ เพราะพวกเธอคงไม่อาจรับมือได้ เว้นแต่จะมีปาฏิหาริย์บางอย่างที่ช่วยทำให้สามารถจัดการได้ จักรวรรดิแพนดีเซียคอยหนุนหลังพวกเขาอยู่ พวกเขาสามารถสั่งกองกำลังขนาดใหญ่เทียบเท่าผืนทะเล
ในขณะเดียวกันไคร่ากลับรู้สึกภูมิใจที่เอนวินออกมาแสดงตัวต่อหน้าพวกเขา ในที่สุดก็มีคนที่กล้าทำเช่นนี้
ทหารจ้องมองเอนวินอย่างไม่พอใจ
“เจ้ากล้าปฏิเสธท่านลอร์ดผู้ว่าของเรางั้นหรือ?” เขาถาม
เอนวินยังคงยืนกราน
“หมูป่าตัวนี้เป็นของเรา ไม่มีใครมอบมันให้พวกเจ้า” เอนวินพูด
“มันเคยเป็นของพวกเจ้า” ทหารแก้คำพูด “และตอนนี้มันเป็นของพวกเราแล้ว” เขาหันหลังกลับ “เอาหมูป่าไป” เขาสั่งการ
ทหารของลอร์ดเดินข้ามา ทันใดนั้นกลุ่มทหารของพ่อไคร่าก้าวเท้าออกมาข้างหน้า หนุนหลังเอนวินและไวดาร์ ขวางทางทหารของลอร์ด ต่างเตรียมพร้อมกับอาวุธของพวกเขา
ความตึงเครียดมาคุมากขึ้น ไคร่าจับธนูแน่นจนกำปั้นของเธอกลายเป็นสีขาว เธอรู้สึกแย่ในขณะที่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอคิดว่าเธอต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ การสังหารหมูป่าของเธอ เธอสังหรณ์ถึงเรื่องร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอไม่พอใจพี่ชายของเธอที่นำลางร้ายนี้เข้ามายังหมู่บ้านของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในค่ำคืนแห่งเหมันต์จันทรา
