dhe kockash. Pse të mos i jepemi kënaqësive të jetës, pasi ajo është kaq e shkurtër? Unë dashuroja një burrë në jetën time të kaluar, e di me siguri absolute falë të gjitha imazheve të çmuara që ruaj brenda meje. Përse në këtë jetë nuk kisha arritur akoma të takoja njeriun e duhur, deri në atë moment? John nuk ishte indiferent ndaj meje, dhe ndoshta as unë nuk isha për të. Po gaboja gjithçka, ndoshta? Po vrapoja shumë? Do të kisha rënë në një humnerë të thellë, siç më ka ndodhur herë të tjera në të kaluarën? Po i bëja shumë pyetje vetes të cilave nuk mund t’u jepja ndonjë përgjigje. Iu përgjigja shikimit të tij me një buzëqeshje. John ma ktheu i kënaqur. Kishte mirëkuptim mes nesh dhe kjo më bënte të lumtur dhe për momentin, më mjaftonte.
KAPITULLI 5
Përgjatë anëve të saj, rruga i jepte hapësirën një shtrirjeje të pafundme me dëborë të bardhë, vetëm aty këtu ndërprerë nga gjurmë hapash të fëmijëve që luanin në fushat e mbuluara dhe plot me njerëz dëbore dhe igloo të vogla. John ishte i heshtur dhe i vëmendshëm ndaj makinës. Më vuri në dukje se kishte disa shtresa akulli në karrexhiatë dhe për këtë arsye, përveç kushteve të dukshme të trafikut të ngadaltë, do të na duhej më shumë kohë nga parashikimi të arrinim në destinacion. Ndoshta punonjësja në aeroport, që e njihte zonën, kishte të drejtë që më vuri në dukje se do të duheshin edhe tetë orë për të përfunduar udhëtimin. E pyeta John-in nëse nuk kishte rrugë të tjera që do të na lejonin ta paraprinim edhe vetëm pak kohë ardhjen tonë në Wallowa.
«Kate, e njoh këtë rrugë përmendësh tashmë, aq shumë saqë mund të ngas edhe me sy të mbyllur. Fatkeqësisht nuk kemi zgjidhje tjetër. Mund të dilnim nga autostrada dhe të kalonim nëpër rrugët e qytetit dhe të fshatit, por do të largoheshim nga rruga kryesore dhe pastaj do të duhej të ktheheshim domosdoshmërisht sipër. Gjithashtu nuk pres që të gjej rrugë të zbrazëta nga dëbora dhe të rrjedhshme atje jashtë dhe rreziku i gjetjes së akullit do të rritej duke na bërë të ngadalësojmë më tej. Do të na duhet akoma më shumë kohë, kështu që është më mirë të vazhdojmë kështu. Ke shumë nxitim për të arritur?».
«Jo, nuk nxitoj. Kam vetëm disa gjëra që duhet t’i bëj në këto anë dhe do të doja të filloja sa më parë, pa humbur shumë kohë», u përgjigja. Duhej t’i kisha folur për veten me detaje.
«Janë çështje vërtet kaq të rëndësishme? Çështje për jetë a vdekje?», pyeti duke buzëqeshur dhe duke u kthyer për të më parë në sy dhe zbuluar çdo gënjeshtër timen të mundshme. Ishte hera e parë që bënte këtë gjë që kur ishim në udhëtim.
«Do të thoja vërtet “çështje për jetë a vdekje”, të dyja. Dhe nuk është vetëm një lojë fjalësh, besomë». Kisha vendosur tashmë, do kisha zbrazur thesin pas pyetjes tjetër. Pas vdekjes së sime mëje i premtova vetes sime të mos iu zbuloja më të tjerëve mendimet e mia, por mesa duket nuk isha në gjendje të mbaja premtimet ose propozimet e bëra. Pranova këtë kufi timin dhe vendosa të hapesha plotësisht, hap pas hapi.
«Shpjegohu pak më mirë, nuk arrij të të ndjek në bisedën tënde», kërkoi, kureshtar për përgjigjen time. Në fytyrën e tij vëreja një shprehje ndryshe, po fillonte të tregonte shenjat e para të një shqetësimi rritës.
«Unë do ta lija bisedën të kalonte», dhe duke u kthyer drejt tij për ta parë në sy, «do më konsideroje një të çmendur të shkretë përndryshe, po të ta tregoja». Por, këto fjalë nuk bënin gjë tjetër veçse rrisnin kureshtjen e tij tashmë të dukshme.
«Po i ikën diçkaje apo dikujt?»
«Jo, përkundrazi. Po shkoj të gjej dikë».
«Bëhet fjalë për një burrë? Më fal Kate, unë nuk doja të ndërhyja në çështjet e tua private».
«Asnjë burrë, veçse një grua». Më shikonte i zbavitur me insistim. Kuptova që ndoshta kishte kuptuar gjënë sikur i përkiste sferës sime seksuale më intime.
«Nuk besoj se ti e ke kuptuar vërtetë atë që doja të thoja, John», e njoftova, «Nuk është një çështje fizike ose seksi».
«Ç’farë duhej të kisha kuptuar atëherë? Shpjegohu më mirë nëse mundesh».
«Nuk jam homoseksuale».
«Unë nuk kam dyshuar kurrë e di?»
«Je i sigurt? Bëre një fytyrë të çuditshme pak çaste më parë».
«Me dekoltenë që po më tregoje këtë mëngjes dhe me historitë e tua mbi performancat seksuale të italianëve po më komunikoje ndoshta se ishe homoseksuale? Nuk dukej aspak! Ose ndoshta unë nuk kam qenë në gjendje të kuptoja», u përgjigj me krenari. Më zbaviste ai dialog, doja ta ngacmoja edhe pak para se t’i flisja për jetën time të mëparshme.
«Mos bëj edhe ti si ata që sillen si budallenj për të mos shkuar në luftë, i dashur John!», bërtita. M’u përgjigj me një pikëpyetje të stampuar në fytyrë, pa thënë asnjë fjalë, «Vërtet nuk ke dëgjuar ndonjëherë të flitet se sa janë të mirë italianët në shtrat? Nuk do të doja kurrë të plagosja krenarinë tënde mashkullore, por mendoj se disa pyetje ndoshta ti mund t’i bëje, apo e kam gabim?». Fytyra e John-it u bë shumë serioze, pikërisht siç ndodhi po atë mëngjes dhe ndoshta edhe më shumë. Morra konfirmimin se kjo duhej të ishte një temë shumë delikate për të. Menjëherë e kuptova, duke dëgjuar rrëfimin e tij.
«Gruaja ime më ka lënë për një italian. Gjithçka që ndodhi midis tyre kishte filluar si një histori e pastër seksi, shumë vite para se të ndaheshim, pastaj u transformua në dashuri dhe u konkretizua me një shtatzani. Ai quhej Antonio, ishte një djalosh që vinte nga Avellino, një qytet në jug të Italisë që me siguri ke dëgjuar të flitet». Pohova me kokë, me qëllim për ta shoqëruar gjatë hapjes së tij ndaj meje. Edhe ai, mesa dukej, donte të nxirrte atë të keqe që mbante prej shumë kohësh në në zemrën e tij.
«Ai ishte më i ri se gruaja ime, nja dhjetë vjetë më i vogël».
«Tani gjithçka e kam më të qartë John. Pse vallë flet për të në të shkuarën?», pyeta, por me delikatesë ekstreme.
«Marrëdhënia e tyre ishte bërë e stuhishme. Ai donte të kthehej në Itali dhe ta merrte me vete, por gruaja ime nuk donte. Ai e la pasi mësoi se priste një fëmijë prej tij, vetëm disa muaj pas ngjizjes».
«Dhe ti si i di këto gjëra? Ke patur kontakte me gruan tënde ndërsa ata frekuentoheshin?».
«Sigurisht që jo. Por kisha njerëz që më informonin».
«Por, ti e lëndoje veten duke dashur të hetoje për të dhe për atë burrë, John».«Po, por unë e doja dhe nuk mund t’i dorëzohesha idesë se e kisha humbur». Kuptova gjendjen e tij shpirtërore, atë të një njeriu vërtet të dashuruar dhe të sprovuar nga një zhgënjim i fortë. Nëse gruaja e tij e kishte tradhtuar që pastaj ta kishte lënë ose nëse kishte vdekur përfundimisht nuk përbënte ndonjë ndryshim për të. Do të ishte e njëjta lloj dhimbjeje dhe i njëjti intensitet.
«Keni mbajtur domethënë raporte të mira, vërtet?».
«Vërtet. Ajo u kthye tek unë, duke më kërkuar që të fillonim përsëri bashkë, të rinisnim
