διαπεραστικό.
Ο Παλιαρίνι χλόμιασε και παρέμεινε εγκλωβισμένος στην καρέκλα, χωρίς να ξέρει πού να κοιτάξει. Θα ήθελε να βυθιστεί, ακόμη και να εξαφανιστεί, παρά να βρίσκεται σε αυτή τη θέση, εκείνη την ώρα.
Μετά από λίγο, γύρισε προς το συνήγορό του και, χωρίς να μιλήσει, το βλέμμα του έλεγε ικετευτικά τι πρέπει να κάνω; Ο άλλος, πάντα χωρίς να ανοίξει το στόμα του, απάντησε με ένα ερωτηματικό βλέμμα, καθώς ούτε και ο ίδιος ήξερε τι θα ήταν καλύτερο: σίγουρα, το να μην δώσει βάση στο γεγονός, κάνοντας κάτι για την αντίδραση που ήδη είχε ξεσπάσει, θα έκανε την κατάσταση πολύ λιγότερο προβληματική από το να δείξει την ντροπή που του ζητούσε αυτός ο άνθρωπος, που είχε το κουράγιο να ουρλιάξει έτσι δημοσίως, μέσα στην αίθουσα ενός δικαστηρίου.
Τελικά, ο Παλιαρίνι σηκώθηκε από τη θέση του μάρτυρα και πήγε δίπλα στο συνήγορό του, με βήμα σχετικά αργό, αλλά χωρίς να δείχνει σημάδια που θα μπορούσαν να δείξουν στο άγνωστο άτομο που ούρλιαξε, ότι πέτυχε το στόχο του.
Η ακροαματική διαδικασία έληξε, χωρίς οριστική απόφαση, σε αναμονή της επόμενης.
Ο συνήγορος συνόδευσε, κυριολεκτικά, τον πελάτη του ως την έξοδο, για να αποφύγει δυσάρεστα γεγονότα, παρόμοια με αυτό που συνέβη στην αίθουσα και, μετά, του είπε ότι θα μιλούσαν σύντομα, για να συναντηθούν εκ νέου και να αποφασίσουν τη γραμμή που θα ακολουθούσαν στην επόμενη ακροαματική διαδικασία.
Ο Επιθεωρητής Τζαμάνι κι ο πράκτορας Φινόκι πήγαν μαζί να μιλήσουν με τον εργοδότη της Λουτσία Μιστρόνι.
Η κοπέλα δούλευε στην εταιρία Piazzi & Co. ως υπάλληλος γραφείου και ασχολούνταν με τα λογιστικά.
Όταν μίλησαν στην υποδοχή, οδηγήθηκαν και οι δύο στις δερμάτινες πολυθρόνες που βρίσκονταν μπροστά στο γκισέ και, λίγα λεπτά αργότερα, τους δέχτηκε ο ιδιοκτήτης της εταιρίας.
Ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα, με πολύ απλή εμφάνιση και με τρόπους ούτε αγενείς ούτε με υπεροψία, ο οποίος έδειχνε χαρούμενος που βοηθούσε τους λειτουργούς της αστυνομίας στην πρόοδο των εργασιών τους.
«Με τι ασχολείστε, κατά κύριο λόγο;» ρώτησε ο Τζαμάνι.
«Εισαγωγές-εξαγωγές διαφόρων ειδών», είπε ο άντρας.
«Κι η δεσποινίς Μιστρόνι εργαζόταν πολύ καιρό μαζί σας;»
«Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά ενδεικτικά σας λέω ότι ήταν γύρω στον ένα χρόνο».
Ο Τζαμάνι και ο Φινόκι συγκατένευσαν.
«Απ’όσο γνωρίζατε, πώς ήταν οι σχέσεις μεταξύ της κοπέλας και των συναδέλφων της;»
«Απ’ όσο μπορούσα να δω ο ίδιος, ήταν καλές. Από αυτής της άποψης με θεωρώ τυχερό: όπως φαίνεται, όλοι οι υπάλληλοι αυτής της εταιρίας τα πάνε καλά, υπάρχει πάντα ήρεμο κλίμα».
«Καταλαβαίνω», είπε ο Επιθεωρητής.
«Και γνωρίζετε να μας πείτε αν τυχόν η δεσποινίς Μιστρόνι είχε προβλήματα, εκτός εταιρίας;» ρώτησε ο Φινόκι. «Θέλω να πω, αν υπήρχε κάποιο επεισόδιο στο παρελθόν για το οποίο ίσως να μίλησε μαζί σας ή με κάποιον άλλον».
«Πάντα, ήταν ένα πολύ διακριτικό άτομο».
«Και μεταξύ των συναδέλφων, δεν υπάρχει κανένας
