hem nog altijd pijn.
“Het lichaam van Rogers was rechtop zittend tegen een boom aan gevonden,” ging Bill verder, zijn stem verbeten nu. “Niet zo zorgvuldig neergelegd als het lichaam in Mosby Park. Geen contactlenzen of Vaseline, maar de meeste andere details zijn hetzelfde. Rogers’ haar was kortgeknipt, niet geschoren, maar er was een soortgelijke aan elkaar genaaide pruik. Ze was ook met een roze lint gewurgd en vóór haar werd een neproos gevonden.” Bill zweeg even. Hij haatte wat hij nu moest zeggen. “Paige en ik konden de zaak niet oplossen.”
Spelbren draaide zich naar hem om. “Wat was het probleem?” vroeg hij.
“Wat was het probleem níét?” zei Bill, zich onnodig verdedigend. “Er zat niets mee. We hadden geen getuigen; de familie van het slachtoffer kon ons geen enkele bruikbare informatie geven; Rogers had geen vijanden; geen ex-man; geen boos vriendje. Er was geen enkele reden dat zij aangevallen en vermoord moest worden. Het werd vrijwel meteen een cold case.” Bill zweeg. Zijn geest werd overspoeld door sombere gedachten.
“Niet doen,” zei Meredith op zijn typerende kalmerende toon. “Het is niet jouw schuld. Je kon een nieuwe moord niet voorkomen.”
Bill waardeerde zijn vriendelijkheid, maar hij voelde zich verdomd schuldig. Waarom had hij het eerder niet kunnen oplossen? Waarom was Riley niet gelukt? Er waren maar weinig momenten in zijn carrière geweest dat hij zich zo verslagen had gevoeld.
Op dat moment ging Merediths telefoon en de chef nam het gesprek aan. Het eerste wat hij zei was: “Shit.” Hij herhaalde dat nog een paar keer. Toen zei hij: “Weet je zeker dat zij het is?” Hij zweeg en zei toen: “Is er contact opgenomen voor losgeld?”
Hij stond op uit zijn stoel en liep de vergaderruimte uit, de andere drie mannen verbouwereerd achterlatend. Na een paar minuten kwam hij terug. Hij zag er ineens een stuk ouder uit. “Heren, we hebben nu met een crisis te maken,” deelde hij mee. “Het slachtoffer van gisteren is zojuist geïdentificeerd. Haar naam was Reba Frye.”
Bill snakte naar adem, alsof hij een stomp in zijn maag had gekregen; hij zag ook de schok bij Spelbren. Maar Flores zag er verward uit. “Moet ik weten wie dat is?” vroeg hij.
“Haar meisjesnaam is Newbrough,” legde Meredith uit. “De dochter van staatssenator Mitch Newbrough; waarschijnlijk de nieuwe gouverneur van Virginia.”
Flores blies zijn adem uit.
“Ik had niet vernomen dat ze vermist was,” zei Spelbren.
“Het was niet officieel gerapporteerd,” zei Meredith. “Er is al contact opgenomen met haar vader. En natúúrlijk denkt hij dat het politiek is, of persoonlijk, of allebei. Hij negeert daarbij het feit dat er zes maanden geleden hetzelfde is gebeurd met een ander slachtoffer.” Meredith schudde zijn hoofd. “De senator neemt dit hoog op,” ging hij verder. “We kunnen een lawine van de pers verwachten. Hij zorgt er wel voor dat het vuur ons aan de schenen wordt gelegd.”
Bills moed zonk hem in de schoenen. Hij haatte het gevoel alsof hij er tot diep in zijn oren in zat. Maar dat was precies hoe hij zich nu voelde.
Er viel een sombere stilte in de ruimte.
Uiteindelijk schraapte Bill zijn keel. “We hebben hulp nodig,” zei hij.
Meredith draaide zich naar hem om en Bill keek naar zijn verharde blik. Plotseling was het gezicht van Meredith vol zorgen en afkeur. Hij wist duidelijk wat Bill dacht. “Ze is er nog niet klaar voor,” antwoordde Meredith. Hij wist dat Bill haar erbij wilde halen.
Bill zuchtte. “Meneer,” antwoordde hij, “ze kent de zaak beter dan wie dan ook. En er is niemand die slimmer is.” Na nog een korte stilte stond Bill op en zei wat hij werkelijk dacht. “Ik denk niet dat we het zonder haar kunnen doen.”
Meredith tikte een paar keer met zijn potlood tegen een notitieboek, zichtbaar wensend dat hij overal was behalve hier. “Het is fout,” zei hij. “Maar als ze instort, is het jóúw fout.” Hij ademde weer uit. “Bel haar.”
Hoofdstuk 3
Het tienermeisje dat de deur opendeed zag eruit alsof ze die meteen weer voor zijn neus dicht wilde slaan. In plaats daarvan draaide ze zich om en liep zonder iets te zeggen weg, de deur nog open.
Bill liep naar binnen. “Hoi, April,” zei hij automatisch.
Rileys dochter, een norse, slungelige veertienjarige met het donkere haar en dezelfde lichtbruine ogen als haar moeder, antwoordde niet. Gekleed in slechts een veel te groot T-shirt en met haar haren door de war, liep April een hoek om en plofte op de bank neer. Ze hoorde niets meer, behalve haar koptelefoon en mobiel.
Bill stond er ongemakkelijk bij en wist niet zeker wat hij nu moest doen. Toen hij Riley had gebeld, was ze akkoord gegaan dat hij langs zou komen, al was het dan met tegenzin. Was ze van gedachten veranderd?
Bill keek rond terwijl hij door het schemerige huis liep. Hij liep door de woonkamer en zag dat alles netjes was en op zijn plek lag, wat typisch was voor Riley. Maar het viel hem ook op dat de rolgordijnen dicht waren en dat er een stoflaag op de meubels lag, en dat was niets voor Riley. Op de boekenplank zag hij een rij glimmend nieuwe thrillers die hij tijdens haar verlof voor haar gekocht had, hopend dat ze zouden helpen om niet te veel aan haar problemen te denken. Geen enkel boek zag er gelezen uit.
Bills bezorgdheid groeide. Dit was niet de Riley die hij kende. Had Meredith gelijk? Had ze meer tijd nodig? Was het verkeerd om naar haar toe te gaan voordat ze er klaar voor was?
Bill vermande zich en liep verder het donkere huis in. En toen hij een hoek om ging, vond hij Riley alleen in de keuken. Ze zat aan de formicatafel in haar ochtendjas en pantoffels met een kop koffie voor zich. Ze keek op en hij zag een vlaag van schaamte in haar ogen, alsof ze vergeten was dat hij zou komen. Maar ze verborg het snel met een zwakke glimlach en stond op.
Hij stapte naar voren en omhelsde haar, en ze omhelsde hem zwakjes terug. Ze was iets kleiner dan hij, op haar pantoffels. Ze was erg mager geworden, te mager, en hij raakte nog meer bezorgd.
Hij ging tegenover haar aan de tafel zitten en bestudeerde haar. Haar haar was schoon, maar het was niet gekamd en het leek alsof ze die pantoffels al dagenlang aanhad. Haar gezicht zag er ingevallen uit, te bleek en veel, veel ouder dan vijf weken geleden toen hij haar voor het laatst gezien had. Ze zag eruit alsof ze door een hel gegaan was. En dat was ook zo. Hij probeerde niet te denken aan wat de laatste moordenaar geprobeerd had haar aan te doen.
Ze wendde haar blik af en ze zaten er in gespannen stilte bij. Bill was er zo zeker van geweest dat hij precies wist hoe hij haar kon opvrolijken, haar kon oppeppen; maar zoals hij daar zat werd hij verteerd door haar verdriet en hij wist niets te zegen. Hij wilde dat ze er sterker uitzag, zoals haar oude zelf.
Hij legde de envelop met het dossier van de nieuwe moordzaak op de grond naast zijn stoel, uit het zicht. Hij wist niet zeker of hij het haar moest laten zien. Hij raakte er steeds meer van overtuigd dat het een vergissing was geweest om hier te komen. Ze had duidelijk meer tijd nodig. Sterker nog, zoals hij haar hier zag, was hij er niet zeker van of zijn partner ooit weer terug zou komen.
“Koffie?” vroeg ze. Hij voelde haar ongemak.
Hij schudde zijn hoofd. Ze was duidelijk kwetsbaar. Toen hij haar in het ziekenhuis bezocht had en zelfs nadat ze thuis was gekomen, had hij voor haar gevreesd. Hij had zich afgevraagd of ze zich ooit zou kunnen losmaken van de pijn en angst
