dan was er nog iets dat hem maar niet met rust wilde laten:
Ceres.
De gedachte aan haar werd vergezeld door een steek van pijn die, zelfs nu nog, voelde alsof hij dwars door zijn borst heen ging. Hij kon nog steeds nauwelijks geloven dat ze dood was, ten onder gegaan op een gevangenenschip terwijl hij op Haylon zat. Alleen de gedachte al dreigde hem weer de duisternis in te sleuren die hem had verzwolgen toen hij het nieuws had gehoord.
Stephania had hem daaruit getrokken. Zij was zijn lichtpuntje geweest, de enige persoon in Delos die hem geluk had gegeven toen hij er een einde aan had willen maken, toen hij zich geen leven zonder Ceres kon voorstellen.
Het was niet dat hij niet van Stephania hield; dat deed hij wel. Hij was van haar gaan houden. Het was eerder dat hij zichzelf Ceres niet kon laten vergeten. Het was alsof zijn twee liefdes samen leefden in zijn hart. Hij kon het niet begrijpen. Waarom was Ceres voorbestemd geweest om in zijn leven te komen, alleen om hem zo snel weer te verlaten? Waarom was Stephania op dat moment in zijn leven gekomen? Was Ceres er geweest om hem voor te bereiden zodat hij Stephania zou accepteren? Of hadden de twee niets met elkaar te maken?
Er rees muziek op. Thanos draaide zich om en zijn hart sloeg een slag over toen hij Stephania op het ritme van de liermuziek naar binnen zag struinen. Zijn hart begon sneller te kloppen terwijl ze liep. De adel stond op. Ze was vergezeld door bruidsmeisjes die rozenblaadjes strooiden en met bellen rinkelden om het ongeluk te verdrijven. Haar jurk was puur, elegant wit, en zag eruit alsof de hele zaal erom heen was ontworpen. Ze droeg een met diamanten bedekte sluier over haar gouden haar, met gedetailleerde bloemen die er met veel elegantie in waren verweven. De sluier die haar gezicht bedekte glinsterde door het zilverkleurige draad en de piepkleine saffieren die precies dezelfde kleur als haar ogen hadden.
Thanos voelde al zijn angsten wegsmelten.
Hij keek toe terwijl ze naderde. Ze leek haast naar het altaar toe te glijden. Toen ze voor hem stond, tilde Thanos de sluier omhoog.
Zijn adem stokte in zijn keel. Ze was altijd al mooi geweest, maar vandaag zag ze er zo perfect uit dat Thanos nauwelijks kon geloven dat ze echt was. Hij staarde haar zo lang aan dat hij nauwelijks hoorde dat de hogepriester de ceremonie begon.
“De goden hebben ons vele feesten en ceremonies gegeven waarbij wij op hun glorie kunnen reflecteren,” sprak de hogepriester. “Daarvan is het huwelijk het meest heilig, want zonder het huwelijk zou de mens niet kunnen voortbestaan. Dit huwelijk is extra speciaal, een verbintenis tussen twee van adellijken van dit Rijk. Maar het is ook de verbintenis tussen een jonge man en een jonge vrouw die zielsveel van elkaar houden, en wiens geluk een plekje in ons hart verdiend.”
Hij zweeg even om de woorden in te laten zinken.
“Prins Thanos, biedt u uw arm aan zodat u voorgoed aan deze vrouw verbonden kunt worden? Belooft u haar lief te hebben en te eren, en jullie families te laten samensmelten, tot de goden jullie uit elkaar halen?”
Voorheen had hij geaarzeld, maar nu niet meer. Hij sterkte zijn arm uit naar de hogepriester, zijn handpalm omhoog. “Ja.”
“En vrouwe Stephania,” vervolgde de hogepriester, “biedt u uw arm aan om voorgoed aan deze man verbonden te worden? Belooft u hem lief te hebben en te eren, en jullie families te laten samensmelten, tot de goden jullie uit elkaar halen?”
Stephania’s glimlach was het mooiste dat Thanos ooit had gezien. Ze legde haar hand in de zijne. “Ja.”
De hogepriester bond een lange, spierwitte doek om hun armen heen, die er zowel traditioneel als elegant uit zag.
“Verenigd in het huwelijk zijn jullie één lichaam, één ziel, één familie,” zei de hogepriester. “Moge jullie altijd gelukkig zijn samen. Jullie mogen elkaar kussen.”
Dat hoefde hij Thanos geen tweede keer te zeggen. Het was ongemakkelijk, zo aan elkaar vastgebonden, maar dat was altijd één van de kleine pleziertjes van een bruiloft, en ze vonden een manier. Thanos proefde Stephania’s lippen tegen de zijne en hij versmolt met haar. Heel even kon hij al zijn zorgen opzijzetten en daar gewoon met haar zijn. Zelfs gedachten aan Ceres verdwenen naar de achtergrond, verzwolgen door Stephania’s aanraking.
Natuurlijk was Lucious degene die de magie van het moment moest verbreken.
“Nou, ik ben blij dat dat voorbij is,” verbrak hij de stilte. “Kunnen we nu met het feest beginnen? Ik heb een borrel nodig!”
***
De huwelijksceremonie was overdadig geweest, maar het feestmaal dat volgde was spectaculair. Het was zo overweldigend dat zelfs Thanos zich afvroeg hoe veel het allemaal had gekost. Het leek erop dat de winsten van de laatste plunderingen er allemaal door heen waren gejaagd, en dat er nergens op bespaard was. Hij wist dat de koning en koningin ervoor betaalden om te laten zien hoe blij ze waren met de bruiloft, maar hoeveel gezinnen zou een feest als dit gevoed kunnen hebben?
Hij keek om zich heen en zag acrobaten en dansers, muzikanten en jongleurs, druk bezig met het vermaken van groepen aristocraten. De adel danste in wervelende cirkels terwijl het voedsel werd opgediend in kleine bergen van pasteitjes en bonbons, oesters en machtige desserts.
Er was wijn, natuurlijk, zoveel dat hoe langer de festiviteiten voortduurden, hoe wilder het eraan toe ging. Er werd sneller gedanst, en de mensen draaiden sneller tussen hun partners rond dan Thanos kon bijhouden. De koning en koningin hadden zich al teruggetrokken, samen met een aantal van de oudere aristocraten. Het was als een signaal voor de feestgangers om hun laatste remmingen opzij te zetten.
Stephania werd nu rondgedraaid in de traditionele vaarwel dans, waar de bruid snel tussen alle vrijgezelle jonge mannen in de ruimte heen danste, om uiteindelijk in Thanos’ armen te eindigen. Het was een manier voor de bruid om te laten zien hoe gelukkig ze was met haar keuze, vergeleken met alle mannen die ze had afgewezen. En informeel was het ook een kans voor de jonge mannen om indruk te maken op de andere jonge vrouwen van adel die toekeken.
Tot Thanos’ verrassing deed Lucious niet mee aan de dans. Hij had half verwacht dat de prins iets doms zou doen, zoals proberen om haar te zoenen. Hoewel dat, vergeleken met de moordpoging op Thanos, relatief onschuldig zou zijn geweest.
Maar in plaats daarvan zwalkte de prins door de menigte, vergezeld door zijn nonchalante arrogantie en een kristallen drinkbeker gevuld met de beste wijn. Thanos keek naar hem en probeerde gelijkenissen tussen hen te ontdekken. Ze waren beiden nageslacht van de koning, maar Thanos kon zich niet voorstellen dat hij ooit zo kon zijn als Lucious.
“Het is een prachtige bruiloft,” zei Lucious tegen hem. “Alles waar ik van hou: goed eten, nog betere wijn, volop dienstmeisjes voor later.”
“Kijk uit wat je zegt, Lucious,” zei Thanos.
“Ik heb een beter idee,” antwoordde Lucious. “Waarom kijken we niet samen naar die mooie bruid van je, terwijl ze tussen zoveel mannen door danst? En aangezien het Stephania is, kunnen we wel wedden om met wie ze allemaal naar bed is geweest.”
Thanos’ handen balden zich tot vuisten. “Ben je hier alleen om problemen te veroorzaken? Want als dat zo is, dan kun je oprotten.”
Lucious’ glimlach werd breder. “En hoe zou dat eruit zien, jij die de erfgenaam van de troon van je bruiloft trapt? Dat zou niet best aflopen.”
“Niet voor jou.”
“Vergeet niet wie je bent, Thanos,” beet Lucious.
