de laatste tijd een handje van had om Emily na een glas wijn te smeken geen tijd meer te verspillen aan Ben, omdat vijfendertig zeker niet “te oud is om de ware liefde te vinden”.
Ze slikte de brok in haar keel weg toen Ben het doosje van Tiffany’s uit zijn zak haalde en het over de tafel naar haar toe schoof.
“Wat is dit?” wist ze uit te brengen.
“Maak maar open,” antwoordde hij met een grijns.
Hij was niet op één knie gaan zitten, merkte Emily op, maar dat was oké. Ze had die traditie niet nodig. Ze had alleen een ring nodig. Wat voor ring dan ook.
Ze pakte het doosje, maakte het open en fronste.
“Wat … krijgen we nou…?” stamelde ze.
Ze staarde geschokt naar de inhoud van het doosje. Het was een klein flesje parfum.
Ben grijnsde, alsof hij zeer tevreden was met zijn aankoop.
“Ik wist ook niet dat ze parfum verkochten,” antwoordde Ben. “Ik dacht dat ze alleen maar veel te dure sieraden verkochten. Wil je dat ik het bij je op doe?”
Ineens lukte het Emily niet meer om haar emoties in bedwang houden en ze barstte in tranen uit. Al haar hoop viel in duigen. Ze voelde zich zo stom dat ze ooit had kunnen denken dat hij vanavond een aanzoek ging doen.
“Waarom huil je?” zei Ben fronsend, plotseling gekrenkt. “De mensen kijken.”
“Ik dacht…” stamelde Emily, terwijl ze haar ogen afdepte met het tafelkleed, “met het restaurant, en omdat het ons jubileum is…” Ze kreeg haar woorden er bijna niet uit.
“Ja,” zei Ben op koele toon. “Het is ons jubileum en ik heb een cadeau voor je gekocht. Het spijt me als het niet goed genoeg is, maar je hebt mij helemaal niets gegeven.”
“Ik dacht dat je een aanzoek ging doen!” riep Emily uiteindelijk terwijl ze haar servet op tafel gooide. De mensen om hen heen stopten met eten en het viel stil in de ruimte. Iedereen staarde haar aan. Het kon haar niets meer schelen.
De ogen van Ben werden groot van angst. Hij zag er nog banger uit dan die keer dat ze het had gehad over de mogelijkheid van een gezinnetje stichten.
“Waarom zou je willen trouwen?” zei hij.
Emily zag het op dat moment allemaal heel helder. Ze keek naar hem alsof ze hem voor de eerste keer zag. Ben zou nooit veranderen. Hij zou nooit over zijn bindingsangst heen komen. Haar moeder, Amy, ze hadden allebei gelijk. Ze had jaren gewacht op iets wat duidelijk nooit zou gebeuren, en dit minuscule flesje parfum was de druppel die de emmer deed overlopen.
“Het is voorbij,” zei Emily ademloos. Haar tranen waren ineens gestopt. “Het is echt voorbij.”
“Ben je dronken?” riep Ben vol ongeloof. “Eerst wil je trouwen en nu wil je het uitmaken?”
“Nee,” zei Emily. “Ik ben gewoon niet meer blind. Dit, jij, ik. Het is nooit goed geweest.” Ze stond op en liet haar servet op haar stoel vallen. “Ik ga verhuizen,” zei ze. “Ik slaap vannacht bij Amy en haal morgen mijn spullen op.”
“Emily,” zei Ben, die zijn hand naar haar uitstak. “Kunnen we hier alsjeblieft over praten?”
“Waarom?” snauwde ze. “Zodat je me kan overtuigen om nog zeven jaar te wachten voor we ons eigen huis kopen? Nog tien jaar voordat we een gezamenlijke bankrekening openen? Zeventien jaar voordat je er ook maar over na wil denken om samen een kat te nemen?”
“Alsjeblieft,” zei Ben zachtjes, met een blik op de naderende ober die zijn toetje kwam brengen. “Je schopt een scene.”
Emily wist het, maar het kon haar niets schelen. Ze zou niet van gedachten veranderen.
“We hebben niets meer om over te praten,” zei ze. “Het is voorbij. Geniet van je gezouten butterscotch mousse!” En met die woorden stormde ze het restaurant uit.
HOOFDSTUK TWEE
Emily staarde naar haar toetsenbord en probeerde haar vingers ertoe aan te zetten om te bewegen. Dat ze iets zouden doen, wat dan ook. Er verscheen nog een e-mail in haar inbox, en ze keek ernaar zonder echt iets te zien. Het geluid van het kantoor-geklets om haar heen ging het ene oor in en het andere oor uit. Ze kon zich niet concentreren. Ze voelde zich verdwaasd. Het hielp ook niet bepaald dat ze helemaal niet had geslapen op de bobbelige bank van Amy.
Ze was al een uur op haar werk, maar ze had nog niets gedaan behalve haar computer aanzetten en een kop koffie drinken. Haar hoofd zat vol met herinneringen aan de avond ervoor. Het gezicht van Ben bleef door haar hoofd malen. Elke keer dat ze aan de avond dacht, werd ze overspoeld door een golf van lichte paniek.
Haar telefoon begon te knipperen en toen ze naar het scherm keek zag ze voor de zoveelste keer Ben’s naam. Hij was haar weer aan het bellen. Ze had nog niet een keer opgenomen. Waar zouden ze nu over moeten praten? Hij had zeven jaar de tijd gehad om te beslissen of hij bij haar wilde zijn of niet. Een laatste poging om alles goed te maken, ging nu niet meer werken.
De telefoon op haar bureau gin over. Ze schrok op uit haar gedachten en nam op. “Hallo?”
“Hoi, Emily, met Stacey van de vijftiende verdieping. Volgens de agenda zou je de vergadering van vanmorgen bijwonen, en ik wilde even nagaan waarom je er niet was.”
“Shit!” riep Emily uit en ze gooide de telefoon neer. Ze was de vergadering helemaal vergeten. Ze sprong op vanachter haar bureau en rende door het kantoor naar de lift. Haar collega’s leken haar paniek grappig te vinden en begonnen te fluisteren als melige kinderen. Toen ze de lift bereikte, sloeg ze met haar hand tegen de knop.
“Kom op, kom op, kom op!”
Het duurde lang, maar uiteindelijk kwam de lift. Zodra de deuren open gleden, haastte Emily zich naar binnen en ze botste tegen iemand op die naar buiten kwam. Toen ze een stap naar achteren deed, zag ze dat de persoon tegen wie ze op was gebotst haar bazin Izelda was.
“Het spijt me zo,” stamelde Emily.
Izelda nam haar goed in zich op. “Wat spijt je precies? Dat je me bijna omverliep, of dat je de vergadering hebt gemist?”
“Allebei,” zei Emily. “Ik ging daar nu net naartoe. Het was me compleet ontschoten.” Ze voelde het hele kantoor naar haar staren. Het laatste waar ze nu behoefte aan had was publieke vernedering, iets wat Izelda heel graag uitdeelde.
“Heb je een agenda?” zei Izelda op koele toon, en deed haar armen over elkaar.
“Ja.”
“En je weet hoe die werkt? Hoe je moet schrijven?”
Emily hoorde de mensen achter haar rug proberen hun lachen in te houden. Haar eerste reactie was om te verwelken als een bloem. Voor gek gezet worden terwijl mensen toekeken was een nachtmerrie voor haar. Maar net als in het restaurant gisteren, raakte ze ineens bevangen door een vreemd gevoel van helderheid. Izelda was geen gezagdrager tegen wie ze op moest kijken en van wie ze alles maar moest accepteren. Ze was gewoon een bittere vrouw die haar boosheid afreageerde op iedereen die haar pad kruiste. En al die collega’s die achter haar rug
