“ยังไงหรอ?”
เงียบ
“ฉันก็ไม่รู้หรอก” ในที่สุดเขาก็ตอบออกมา
เธอหยุดชะงัก สงสัยว่าเขารู้หรือไม่ สงสัยว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธอมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า เธอกลืนน้ำลาย
“ฉันเกลียดที่ใหม่นี่” เขาพูด
เธอหันกลับไปและมองเขา
“ฉันก็ไม่ชอบ”
“ฉันเคยคิดที่จะ...” เขาลดหัวต่ำลง “...หนีออกไป”
“เธอหมายความว่ายังไง?”
เขายักไหล่ให้
เธอมองหน้าเขา เขาดูเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
“ไปที่ไหน?” เธอถาม
“บางที...อาจจะตามพ่อไป”
“ยังไงล่ะ? เราไม่รู้เลยว่าพ่ออยู่ไหน”
“ฉันควรลอง ฉันสามารถหาเขาได้”
“ทำยังไง?”
“ฉันไม่รู้...แต่ฉันจะลอง”
“แซม เท่าที่เรารู้เขาอาจตายไปแล้วก็ได้”
“อย่าพูดแบบนั้นนะ!” เขาโพล่งออกมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“ขอโทษ” เธอพูด
เขาสงบลง
“แต่เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่าถ้าเราเจอพ่อ พ่ออาจจะไม่ต้องการเราก็ได้ พ่อทิ้งพวกเราไป และไม่เคยคิดติดต่อกลับมาเลย”
“อาจเป็นเพราะแม่ไม่ต้องการให้พ่อกลับมา”
“หรือบางทีพ่อเพียงแค่ไม่ต้องการเรา”
แซมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดในขณะที่แตะเท้าลงบนพื้น “ฉันตามหาเขาบนเฟซบุ๊ก”
ดวงตาของเคทลินเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“เธอเจอเขามั้ย?”
“ฉันไม่แน่ใจ คนที่ชื่อเหมือนพ่อมีอยู่คน 4 ในจำนวนนั้นมี 2 คนที่ตั้งเป็นส่วนตัวและไม่มีรูป ฉันส่งข้อความไปหาทั้งคู่”
“แล้ว?”
แซมส่ายหัว
“ฉันไม่ได้รับการติดต่อกลับมาเลย”
“พ่อไม่น่าจะเล่นเฟซบุ๊ก”
“พี่รู้ได้ไง” เขาตอบแย้งอีกครั้ง
