แต่เธอสับสนและตัวแข็งทื่อ
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ เมื่อเธออ้าปากกำลังจะพูด ระฆังก็ดังขึ้นทันที
ภายในห้องอึกทึกไปด้วยเสียงและการเคลื่อนไหว โจนาห์ลุกขึ้นและถือไวโอล่าของเขาไว้ในมือ
“ฉันสายแล้ว” เขาพูด พร้อมเก็บถาดอาหารของเขา
เขามองไปที่ถาดอาหารของเธอ “ฉันเอาถาดของเธอไปด้วยนะ?”
เธอมองลงมา และตระหนักได้ว่าเธอลืมมันไปแล้ว เธอส่ายหน้า
“ตกลง” เขาพูด
เขายืนอยู่ตรงนั้น อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกเขินอาย ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร
“โอเค... งั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”
“แล้วเจอกัน” เธอตอบอย่างแผ่วเบา เสียงของเธอดังกว่าเสียงกระซิบเล็กน้อย
*
วันแรกในโรงเรียนของเธอสิ้นสุดลง เคทลินเดินออกจากอาคารสู่แสงอาทิตย์ภายนอก ยามบ่ายของเดือนมีนาคม แม้ว่าจะมีลมแรงพัดผ่านมา แต่เธอก็ไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป เด็ก ๆ รอบตัวเธอที่กำลังส่งเสียงดังเอะอะ เธอไม่ได้ใส่ใจกับเสียงที่น่ารำคาญนั่นอีกแล้ว เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาและอิสระ ส่วนที่เหลือของวันผ่านไปแบบเลือนลาง เธอจำไม่ได้แม้แต่ชื่อครูคนใหม่ของเธอ
เธอไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับโจนาห์ได้
เธอสงสัยว่าที่โรงอาหาร เธอทำตัวเหมือนคนงี่เง่ารึเปล่า เธอกลืนคำพูดของเธอ เธอเกือบจะถามเขาทุกคำถาม ทั้งหมดที่เธอคิดได้ตอนนั้นคือคำถามเกี่ยวกับไวโอล่าโง่ ๆ นั่น เธอควรจะถามว่าเขาอยู่ที่ไหน เขามาจากที่ไหน เขาจะสมัครเรียนต่อมหาวิทยาลัยไหน
เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าหากเขามีแฟนแล้วล่ะ คนอย่างเขาต้องคบกับใครสักคนอยู่แน่นอน
ในขณะนั้นเอง เด็กผู้หญิงเชื้อสายสเปนและโปรตุเกสที่แต่งตัวดีน่ารักเดินผ่านไป เคทลินมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
