แซมรักเธอมาก และเธอก็รักเขาเช่นกัน เขาคือที่ยึดเหนี่ยวเพียงสิ่งเดียวในชีวิตของเธอ คนเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ดูเหมือนเขาจะยังคงเก็บความอ่อนโยนในโลกนี้ไว้สำหรับเธอ เธอแน่วแน่ที่จะทำให้ดีที่สุดเพื่อปกป้องเขา
“เคทลิน?”
เธอสะดุ้ง
เขากำลังยืนมองมาที่เธอ มือข้างหนึ่งถือถาดและอีกข้างหนึ่งถือกระเป๋าไวโอลิน เขาคือโจนาห์
“จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าฉันจะขอนั่งด้วย?”
“ไม่ได้ --- ฉันหมายถึงไม่เป็นไรนั่งสิ” เธอกล่าวอย่างลนลาน
ยัยโง่เอ๊ย เธอกำลังคิด หยุดแสดงความประหม่าได้แล้ว
โจนาห์ยิ้มและนั่งลงตรงข้ามเธอ เขานั่งตัวตรงด้วยท่าทางที่สมบูรณ์แบบ และวางไวโอลินไว้ข้างตัวอย่างระมัดระวัง เขาค่อย ๆ วางอาหารของเขาลงบนโต๊ะ มันมีบางอย่างเกี่ยวกับเขา บางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ เขาแตกต่างจากทุกคนที่เธอเคยพบ ดูเหมือนเขามาจากยุคที่แตกต่าง เขาไม่ใช่คนที่นี่อย่างแน่นอน
“วันแรกของเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ?” เขาถาม
“ไม่ใช่อย่างที่ฉันหวังไว้”
“ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร” เขาตอบกลับ
“นั่นคือไวโอลินหรอ?”
เธอพยักหน้าไปที่เครื่องดนตรีของเขา เขาเก็บมันไว้ใกล้ตัว และวางมือของเขาข้างหนึ่งไว้ด้านบน อย่างกับว่ากลัวใครจะมาขโมยไป
“ที่จริงมันคือไวโอล่า ขนาดใหญ่กว่าไวโอลีน แต่เสียงแตกต่างกันมาก เสียงของมันจะอ่อนหวานกว่า”
เธอไม่เคยเห็นไวโอล่า หวังว่าเขาจะวางมันบนโต๊ะและโชว์ให้เธอดู แต่เขาไม่ทำ และเธอก็ไม่ต้องการสอดรู้สอดเห็น โจนาห์ยังคงวางมือไว้บนไวโอล่า
