การฝึกร้อยวันหล่อหลอมทุกคนให้เป็นดุจพี่น้อง ไม่มีใครทิ้งใคร ทุกคนได้ปฏิญาณแล้วและถือมั่นในเกียรติยศ ซึ่งสำหรับทหารยุวชน เกียรติยศนั้นศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าสายโลหิต
“ท่านทั้งหลาย ข้าเชื่อว่าเรามีการต่อสู้รออยู่เบื้องหน้า” เจ้าชายรีซทรงประกาศอย่างช้า ๆ พลางเอื้อมพระหัตถ์ลงไปชักพระแสงดาบขึ้นมา
ธอร์คว้าหนังสติ๊กขึ้น อยากจะจัดการศัตรูให้ได้มากที่สุดก่อนที่พวกมันจะมาถึงตัวพวกเขา โอคอนเนอร์ถือหอกสั้นของเขา ขณะที่เอลเด็นเงื้อหลาว คอนวอลยกค้อนขว้างขึ้นมา และคอนเวนถืออีเต้อ ส่วนเด็กหนุ่มคนอื่นจากกองทหารยุวชนที่ร่วมกลุ่มอยู่ด้วย ซึ่งธอร์ไม่รู้จักพวกเขา ก็ชักดาบออกมาและยกโล่ขึ้น ธอร์รู้สึกถึงความกลัวในบรรยากาศและเขาเองก็กลัวเช่นกัน เมื่อทัพม้านับร้อยกำลังพุ่งตะบึงเข้าใส่ เมื่อทหารแม็คคลาวด์โห่ร้องราวกับจะให้ดังถึงสวรรค์ เสียงดังราวกับสายฟ้ากำลังจะฟาดใส่พวกเขา ธอร์รู้ว่าพวกเขาต้องวางกลยุทธ์ แต่เขาไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร
โครห์นส่งเสียงคำรามอยู่ข้างธอร์ เขาดึงความกล้าหาญมาจากมัน มันไม่ร้องครางหรือเหลียวหลังเลยสักครั้ง ที่จริงมันทำขนตั้งแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ราวกับจะเผชิญหน้ากับศัตรูเพียงลำพัง ธอร์รู้ว่าโครห์นคือสหายร่วมรบที่ไว้ใจได้
“เจ้าคิดว่าคนอื่น ๆ จะมาช่วยพวกเราไหม?” โอคอนเนอร์ถามขึ้น
“ไม่ทันหรอก” เอลเด็นตอบ “พวกเราถูกฟอร์กหลอก”
“แต่ทำไมกันเล่า?” เจ้าชายรีซตรัสถาม
“ข้าเองก็ไม่รู้” ธอร์ทูลตอบ พลางขี่ม้าไปข้างหน้า “แต่ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีว่ามันต้องเกี่ยวกับข้า ข้าคิดว่ามีบางคนอยากให้ข้าตาย”
