มหาดเล็กและขุนนางหลายสิบคนที่ยังอยู่ ต่างยืนนิ่งและกระซิบกระซาบกัน
“ออกไป!” ราชากาเร็ธทรงตะโกน “พวกเจ้าทุกคน!”
คนที่เหลืออยู่ในท้องพระโรงต่างรีบออกไป รวมทั้งกองรบของพระองค์
เหลือเพียงคนเดียวที่อยู่รั้งท้าย
ลอร์ดคัลติน
มีเพียงเขาและราชากาเร็ธอยู่ตามลำพังในท้องพระโรง เขาเดินมาหาราชากาเร็ธ และหยุดยืนห่างไปราวสองสามฟุต พลางมองสำรวจพระองค์ ราวกับกำลังพิจารณาพระองค์ ใบหน้าของเขาปราศจากความรู้สึกใดเหมือนเช่นเคย เป็นใบหน้าของทหารรับจ้างอย่างแท้จริง
“ข้าไม่สนใจว่าพระองค์ทรงทำอะไรหรือทำไม” เขาทูลด้วยเสียงแหบพร่า “ข้าไม่สนใจเรื่องการเมือง ข้าเป็นนักรบ ข้าสนเพียงเงินที่พระองค์ทรงจ่ายให้ข้าและคนของข้า”
เขาหยุด
“แต่ข้าอยากรู้ เพื่อความพอใจของข้าเอง พระองค์ทรงสั่งให้คนพวกนั้นขโมยดาบไปจริงหรือไม่?”
ราชากาเร็ธทอดพระเนตรมองเขา มีบางอย่างในแววตาของเขาที่พระองค์ทรงรู้จักในตัวพระองค์เอง ความเย็นชา โหดเหี้ยม ทะเยอทะยาน
“แล้วถ้าข้าทำล่ะ?” ราชากาเร็ธตรัสถามกลับ
ลอร์ดคัลตินมองตอบมานิ่งนาน
“เพราะอะไร?” เขาทูลถาม
ราชากาเร็ธทรงมองตอบ พลางนิ่งเงียบ
ดวงตาของลอร์ดคัลตินเบิกกว้างอย่างเข้าใจ
“เมื่อท่านไม่สามารถครองมันได้ ก็ต้องไม่มีใครได้อย่างนั้นหรือ?” ลอร์ดคัลตินทูลถาม “เป็นเช่นนั้นหรือ?” เขาพิจารณาความเป็นไปได้ “แต่ถึงอย่างนั้น” ลอร์ดคัลตินทูลต่อ “พระองค์ก็ทรงทราบดีว่าการส่งดาบออกไปจะทำให้โล่พลังงานสลาย ทำให้พวกเราอ่อนแอต่อการโจมตี”
ดวงตาของลอร์ดคัลตินเบิกกว้างมากขึ้น
