เป็นรูปปั้นราชาแม็คคลาวด์ในแบบที่แอนโดรนิคัสทรงไม่รู้จัก ราชาแม็คคลาวด์ที่ยังหนุ่ม แข็งแรงและกำยำ ชูดาบขึ้นอย่างองอาจ แสดงถึงความหลงตัวเอง ซึ่งแอนโดรนิคัสทรงชื่นชมในเรื่องนี้ ใจหนึ่งทรงอยากที่จะนำรูปปั้นนี้กลับไปตั้งไว้ที่พระราชวังของพระองค์เหมือนเป็นถ้วยรางวัล
แต่อีกใจหนึ่งทรงรังเกียจเกินไป แอนโดรนิคัสทรงเอื้อมหยิบหนังสติ๊กขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด เป็นหนังสติ๊กที่ใหญ่กว่าของคนทั่วไปสามเท่า ใหญ่พอที่จะใช้ก้อนหินผาขนาดย่อม ๆ พระองค์ทรงเงื้อและยิงออกไปด้วยพละกำลังทั้งหมด
ก้อนหินลูกย่อม ๆ แหวกอากาศไปและกระแทกเข้าที่ศีรษะของรูปปั้น ศีรษะที่ทำจากหินอ่อนของราชาแม็คคลาวด์แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ หลุดออกจากลำตัว จากนั้นแอนโดรนิคัสทรงตะโกนก้อง ยกกระบองสองมือขึ้น ทรงควบม้าเข้าใส่และฟาดไปด้วยพระกำลังทั้งหมด
แอนโดรนิคัสทรงฟาดใส่ลำตัวของรูปปั้น จนรูปปั้นหินอ่อนโงนเงนและล้มลงกับพื้น แตกกระจายเสียงดังสนั่น พระองค์ทรงชักม้าและทรงทำให้แน่ใจว่าขณะที่ขี่ม้าไปนั้นร่างของราชาแม็คคลาวด์จะครูดไปบนเศษหินที่กระจายอยู่
“เจ้าจะต้องชดใช้สำหรับเรื่องนี้!” ราชาแม็คคลาวด์ผู้เจ็บปวดร้องขึ้นอย่างอ่อนแรง
แอนโดรนิคัสทรงพระสรวล พระองค์ทรงเผชิญหน้ากับมนุษย์มามากมายตลอดพระชนม์ชีพ แต่เจ้าคนนี้น่าจะเป็นคนที่น่าสมเพชที่สุดในบรรดาพวกนั้น
“อย่างนั้นหรือ?” แอนโดรนิคัสทรงตะโกน
ราชาแม็คคลาวด์คนนี้โง่เขลาเกินไป
