แอนโดรนิคัสทรงทอดพระเนตรด้วยความสำราญพระทัยเมื่อแท่งเหล็กเผาลึกลงไปเรื่อย ๆ บนพระปรางของราชาแม็คคลาวด์ เสียงฉ่าดังยิ่งขึ้น พร้อมเสียงกรีดร้องที่แทบจะทนฟังไม่ได้
ในที่สุด พวกทหารก็ปล่อยราชาแม็คคลาวด์ หลังจากผ่านไปสิบวินาทีเต็ม
ราชาแม็คคลาวด์ทรงทรุดลงไปกองอยู่บนพื้น สิ้นสติสมประดี พระเขฬะไหลฟูม ขณะที่ควันลอยกรุ่นขึ้นมาจากซีกหนึ่งของพระพักตร์ ที่ตอนนี้มีตราของแอนโดรนิคัสไหม้อยู่บนพระฉวี
แอนโดรนิคัสทรงก้มลงทอดพระเนตรราชาแม็คคลาวด์ที่นอนสิ้นสติ เพื่อชื่นชมผลงาน
“ขอต้อนรับสู่จักรวรรดิ”
บทที่ สอง
อีเร็คยืนอยู่บนยอดเนินที่ชายป่า มองดูกองพลย่อม ๆ เคลื่อนใกล้เข้ามา ใจเขาร้อนรุ่มราวกับไฟ เขาเกิดมาเพื่อวันเวลาเช่นนี้ ในการสู้รบบางครั้งก็มีเส้นแบ่งที่ไม่ชัดเจนระหว่างความยุติธรรมและอยุติธรรม แต่ไม่ใช่วันนี้ ลอร์ดแห่งบาลัสเตอร์ขโมยเจ้าสาวของเขาไปอย่างหน้าด้าน ๆ อีกทั้งยังวางโตและไม่สำนึก อีเร็คได้บอกให้เขารู้ถึงความผิดของตัวเอง ให้โอกาสเขาได้แก้ตัว แต่เขาปฏิเสธที่จะแก้ไขความผิด เขาเป็นผู้หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ตัวเอง ลูกน้องของเขาก็ควรจะปล่อยวางเสีย โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้เขาก็ได้ตายไปแล้ว
แต่พวกเขาหลายร้อยคนกลับกำลังขี่ม้ามา เพื่อตอบแทนค่าจ้างให้แก่ลอร์ดผู้ไม่คู่ควรคนนี้ ทุกคนต่างต้องการสังหารอีเร็คเพียงเพราะชายคนนั้นเป็นนายจ้างของพวกเขา ทุกคนสวมชุดเกราะสีเขียวเป็นประกายมุ่งตรงมา และเมื่อเข้ามาใกล้ก็ส่งเสียงโห่ร้องข่มขวัญ ราวกับว่ามันอาจจะทำให้อีเร็คกลัวได้
