“ท่านไม่อยากรู้หรอก ข้าเคยเห็นอะไรแย่ ๆ มากมายที่นี่”
“เจ้าอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” ธอร์ถามด้วยความอยากรู้
“ตลอดชีวิตของข้า” เด็กชายบอก “ตาของข้าย้ายมาเมื่อตอนข้ายังเด็ก”
“แต่ทำไมถึงเป็นที่นี่ ในป่านี้ล่ะ? มันน่าจะมีที่อื่นที่น่าอยู่มากกว่า”
“ท่านไม่รู้จักจักรวรรดิใช่ไหม?” เด็กชายถาม “ทหารอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันไม่ง่ายหรอกที่จะหลบให้พ้นหูพ้นตาพวกมัน ถ้าพวกมันเจอเรา มันจะจับไปเป็นทาส แต่พวกทหารไม่ค่อยออกมาที่นี่หรอก ไม่ใช่ในป่าลึกแบบนี้”
เมื่อพวกเขาเดินผ่านแนวใบไม้หนา ธอร์ยื่นมือจะไปปัดใบไม้ให้พ้นทาง แต่เด็กชายหันมาแล้วผลักมือธอร์ พลางร้องตะโกน
“อย่าจับมัน!”
ทุกคนหยุดชะงัก ธอร์มองดูใบไม้ที่เขาเกือบจะแตะโดน มันเป็นใบไม้ใบใหญ่สีเหลือง แล้วดูไม่มีพิษมีภัย
เด็กชายยื่นไม้ไปแตะที่ปลายใบไม้เบา ๆ ทันใดนั้น ใบไม้ก็หุบห่อรอบกิ่งไม้ด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ มีเสียงซ่าดังขึ้น เมื่อปลายกิ่งไม้สลายหายไป
ธอร์ตกใจ
“ใบแรนเคิล” เด็กชายบอก “มีพิษ ถ้าท่านโดนมัน ป่านนี้ท่านคงต้องเสียดายมือแล้ว”
ธอร์มองดูใบไม้รอบ ๆ ตัวด้วยความรู้สึกใหม่ เขายินดีที่ทุกคนโชคดีได้มาเจอกับเด็กชายคนนี้
ทุกคนเดินทางต่อไป ธอร์เก็บมือไว้กับตัว คนอื่นก็ทำเช่นเดียวกัน พวกเขาพยายามระมัดระวังกับทุกย่างก้าว
“เกาะกลุ่มกันไว้ แล้วเดินตามรอยเท้าข้ามาเลยนะ” เด็กชายบอก “อย่าจับอะไร อย่าลองกินผลไม้พวกนั้น และอย่าดมดอกไม้พวกนั้นด้วย เว้นแต่พวกท่านอยากจะสลบไป”
“เฮ้ นั่นอะไร?” โอคอนเนอร์ถาม หันไปดูผลไม้ใหญ่ที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ ผลยาวและแคบ
