oczach proponuje, że zabije dążącą do rozwodu żonę tego z nadgarstkami, jeśli on w rewanżu zamorduje jego znienawidzonego ojca. Policja nigdy nie rozwikła zagadki zbrodni, bo żaden z morderców nie będzie powiązany ze swoją ofiarą. Nie będzie miał motywu.
– To świetny pomysł na film – stwierdzam – ale w praktyce by się nie sprawdził. To znaczy, gdyby ktoś planował morderstwo i chciał go dokonać w taki sposób.
– Co masz na myśli? – Tilda przytula się do Felixa.
– Trzeba by stale jeździć pociągami, licząc, że nawiąże się rozmowę z kimś, kto także chce się kogoś pozbyć. To niemożliwe.
– Och, każdy ma ochotę się kogoś pozbyć – odpowiada.
Felix odwraca ją tak, żeby jej nogi spoczywały na jego udach, i kładzie rękę na jej chudym kolanie. Zauważam, że stanowią piękną parę, ze swoim drobnym kośćcem, białą skórą i blond włosami; wyglądają, jakby to oni byli bliźniętami.
Przerywają seans, żeby otworzyć drugą butelkę tego samego francuskiego wina, i Felix mówi:
– Oczywiście, Callie, masz rację co do tej intrygi, ale w tych czasach nie trzeba by jeździć pociągiem, żeby poznać drugiego mordercę, można by go znaleźć w sieci, na forum internetowym albo czacie.
– Wezmę to pod uwagę.
– Faktycznie – zgadza się z nim Tilda. – Psychopaci odnajdują się w internecie.
Oglądamy sceny finałowe, później mówię, że muszę już iść do domu, wcześniej jednak wstępuję do toalety. To wymówka; nie chce mi się sikać. Zamknąwszy drzwi, myszkuję po pomieszczeniu i stwierdzam, że w plastikowym kubku tkwią dwie szczoteczki do zębów, a w szafce nad umywalką znajduje się maszynka i inne przybory do golenia. Kosz na śmieci jest pełny: puste butelki po szamponie, końcówki mydła, mnóstwo wacików, zużyte brzytwy, do połowy opróżnione słoiki kremu. Zdaję sobie sprawę, że Felix wysprzątał zabałaganioną łazienkę Tildy, tak jak zaprowadził porządek w kuchni; cieszę się, że ktoś się nią opiekuje, czuwa nad nią. Sięgam głębiej do kosza i wyciągam plastikową torebkę, w którą owinięto coś twardego. Siedząc na klozecie, rozwijam to, spodziewając się, że w środku znajdę coś zwyczajnego: stary lakier do paznokci, może szminkę. Wyjmuję jednak małą wykorzystaną strzykawkę i cienką igłę; jestem tak wstrząśnięta, tak skonsternowana, że wracam do salonu, pokazuję to i pytam:
– Co to ma być, do cholery?
Felix i Tilda spoglądają po sobie z minami wyrażającymi lekkie zakłopotanie, jakby to miał byś jakiś dowcip, i moja siostra odpowiada:
– Odkryłaś nasz mały sekret. Bierzemy witaminę B12 w zastrzykach. Pomaga nam utrzymać formę. No wiesz, przy intensywnym życiu i tak dalej.
– Co takiego? To jakieś szaleństwo. Powinniście się wstydzić! – Pełna niedowierzania, wciąż wyzywająco unoszę strzykawkę.
– Witaj w świecie wielkiej finansjery – rzuca Felix.
– No wiesz! – Tilda śmieje się na widok mojego oburzenia. – Naprawdę… Nie ma powodu do niepokoju. Tak robi mnóstwo ludzi, którzy odnieśli sukces. Aktorzy… Bankowcy… Sprawdź w internecie, jeśli mi nie wierzysz. – Potem dodaje: – Zaraz, zaraz… A dlaczego, do diabła, szperasz w moim koszu na śmieci?
Nie przychodzi mi do głowy żadna odpowiedź, więc tylko bezradnie wzruszam ramionami i mówię, że lepiej już sobie pójdę. Tilda się krzywi, jakby chciała skwitować: „Jesteś niepoprawna!”. I podaje mi płaszcz.
Felix wyraża nadzieję, że wkrótce znowu się zobaczymy, po czym, gdy wychodzę, ściska mnie krótko, życzliwie, tak jak sławni rugbyści ściskają swoich bratanków i siostrzenice.
Po powrocie do domu otwieram laptopa i wpisuję do wyszukiwarki: „zastrzyki witaminowe”. Wychodzi na to, że Tilda miała rację; nie mogę się nadziwić, czego to ludzie na szczycie nie wyczyniają, żeby „osiągnąć cele życiowe”. Uznaję, że się pomyliłam, i godzę się z myślą, że Tilda i Felix żyją w innym świecie niż ja. Potem robię notatki na temat ich dwojga; prowadzę coś, co nazywam „dossier”. Mam taki zwyczaj od dzieciństwa – monitoruję Tildę, obserwuję ją, czuwam nad nią. Zapisuję: Felix wydaje się kimś naprawdę nieprzeciętnym. Człowiek czuje się przy nim, jakby razem konspirowali, żartowali sobie z reszty ludzkości. Jestem zdziwiona, że Tilda nas ze sobą poznała, ale cieszę się, że znalazła swoją drugą połówkę i że on tak się o nią troszczy.
2
W środę siostra dzwoni i zaprasza mnie na kolację. Jestem zaskoczona, bo myślałam, że gniewa się o tamtą historię z koszem na śmieci w łazience, ale w ogóle o tym nie wspomina, i znalazłszy się znowu na Curzon Street, przekonuję się, że Felix przyrządził duszoną sarninę z owocami jałowca i czerwonym winem, a także upiekł tartę cytrynową.
– Jesteś genialny! – zauważam, a on nagradza mnie seksownym uśmiechem, który mówi: „A żebyś wiedziała!”.
– I sam zagniótł ciasto – dodaje Tilda. – Ma odpowiednie palce, długie i chłodne.
Gdy on przebiera w powietrzu palcami, obie wyjaśniamy, że nigdy nie próbowałyśmy zagnieść ciasta; zawsze kupujemy gotowe. Zauważam, że podczas pracy robi w kuchni porządek, tak że kiedy zgłaszam się do sprzątania po posiłku, nie ma prawie nic do roboty. Blaty są czystsze, niż kiedykolwiek widziałam, wszystkie rondle i patelnie, umyte, schowane są już w szafkach.
– Jak ty to robisz? – pytam. – To jak czary.
– Przychodzi mi to naturalnie… A teraz, Callie, zapomnij o sprzątaniu i powiedz Tildzie, jak romantycznie byłoby się w niedzielę wybrać na przejażdżkę łodzią po Tamizie. W stronę Windsoru i Bray, tam, gdzie są łabędzie.
– Jaką łodzią?
– Jakąś zwyczajną, drewnianą. Taką angielską.
– Dobra – odpowiada Tilda. – Zgadzam się.
Patrzy na niego zza pasma włosów, łagodnym, wilgotnym wzrokiem i czuję ukłucie zazdrości, bo dociera do mnie, że jest w nim po uszy zakochana. Zauważa moje spojrzenie i mówi:
– Powinnaś wybrać się z nami, Callie. Czy nie byłoby cudownie?
Taki sentymentalizm jest zupełnie nie w jej stylu, więc nie mogę się powstrzymać i nabijając się z niej, odpowiadam:
– O tak, byłoby cudownie… cudownie, cudownie.
Felix wypożycza czerwonego sportowego peugeota, w niedzielę pakujemy do bagażnika kosz piknikowy i wyruszamy do Berkshire. To niedaleko, z godzinę jazdy, i jesteśmy w innym świecie – rzeka płynie szeroko, groźnie, gęsty las budzi się do życia na wiosnę wraz z pączkami kwiatów i pierwszymi listkami. Łódź jest taka, o jaką chodziło Felixowi, mała, drewniana, z łuszczącą się czerwoną
