rozebrał z mokrych ciuchów i wrzucił pod lodowaty prysznic. A kiedy zakręcił wodę i pomógł jej się wytrzeć i zaniósł do łóżka, cała wściekłość z niego wyparowała, znajdując ujście w szalonym seksie.
W tamtym czasie Valentina była skłonna kompletnie się wygłupić, byle zwrócić na siebie uwagę Kairosa.
Wzdrygnęła się, strząsając z siebie nieprzyjemne wspomnienie.
Oczy Kairosa wypełnione były typową dla niego arogancją.
– Czy mogę wyrzucić tego biedaka za burtę teraz, kiedy już odegrał swoją rolę?
– Jaką rolę? – spytała niepewnie.
– Wykorzystałaś go, żebym był zazdrosny. Śmiałaś się z jego głupawych żartów, tańczyłaś z nim i pozwalałaś się obłapiać. Kurtyna opadła. Nie będzie ci już do niczego potrzebny.
– Mówiłam ci, że Nik jest moim przyjacielem. – Spojrzała na Kairosa, czując, że się rumieni. Dlaczego? Nie miała pojęcia. – Poza tym mój świat nie kręci się już wokół ciebie, Kairosie. Dobrze o tym wiesz.
Kairos obrócił się na pięcie i rzucił Nikolaia ponownie na łóżko. Odpowiedzią było jedynie chrapanie. Gdyby Valentina nie była pochłonięta sobą i obecnością Kairosa, uznałaby całą tę sytuację za komiczną.
Przycisnęła dłonie do skroni.
– Zostaw mnie samą, proszę.
– Dość tego, Valentino. Udało ci się zwrócić na siebie uwagę, więc dokończmy to, co zaczęłaś. Powiedz mi, podpisałaś umowę z agencją towarzyską czy ubrałaś się tak tylko po to, żeby mnie doprowadzić do szału?
– Pytasz, czy przez te wszystkie miesiące utrzymywałam się z prostytucji?
– Najpierw pomyślałem, że to niemożliwe. Ale znając ciebie, można się spodziewać najgorszego. Zrobiłabyś dużo, żeby mnie zaszokować, dać mi nauczkę, zmusić do ustępstw…
Valentina podeszła do drzwi i otworzyła je szerzej.
– Wynoś się!
Kairos oparł się o komodę stojącą pod oknem w kabinie.
– Nie zostaniesz tu z nim sama.
Założyła ręce na piersi i przechyliła głowę, patrząc na niego wyzywająco.
– Robię, co mi się podoba i z kim mi się podoba, odkąd dotarło do mnie, że kupiłeś mnie od Leandra. Za późno na udawanie zazdrości.
Tyle razy obiecywała sobie, że nie będzie go prowokować w tak głupi sposób. Ogniki wściekłości w jego spojrzeniu dawniej uznałaby za niewielkie, ale jednak zwycięstwo.
Dziś było inaczej.
– W takim razie chyba dobrze się stało, że nie nabrałem się na te wszystkie wyznania miłości? Nie będziesz mi urządzać scen zazdrości, rzucać się z pięściami do każdej z moich znajomych. Nareszcie możemy rozmawiać, jak równy z równym.
Dios, od zawsze miała skłonności do dramatyzowania. Ale Kairos z tą swoją obojętnością i niechęcią do dzielenia się myślami i uczuciami wydobywał z niej potwora.
Kiedy odeszła, nie stać jej było nawet na taksówkę, ale jeśli czegokolwiek się nauczyła w czasie rozłąki, to tego, że jest w stanie przeżyć. Bez ciuchów i butów od znanych projektantów, bez zachwytów, jakie zawsze wzbudzała jej obecność. Bez swojej sypialni w willi Conti, samochodów i luksusów, jakie ją do tej pory otaczały.
Sięgnęła po torebkę leżącą na łóżku i podniosła z ziemi telefon.
– Jeśli ty stąd nie wyjdziesz, ja to zrobię – powiedziała znużonym głosem.
Zablokował jej drzwi ręką.
– Nie wyjdziesz nigdzie ubrana jak prostytutka szukająca pierwszego klienta o poranku. Nie ma mowy.
– Słuchaj, nie chcę zaczynać…
– Ostrzegam, że zamknę cię w tej kabinie, jeśli będzie trzeba.
Gdyby nie powiedział tego absolutnie spokojnym tonem, uznałaby, że to on urządza teraz sceny.
– Dobrze, porozmawiajmy – powiedziała i demonstracyjnym gestem cisnęła torebkę na łóżko. – Mam jeszcze lepszy pomysł – dodała, patrząc mu prosto w oczy. – Może zadzwonisz po swojego prawnika i niech przyniesie pozew. Podpiszę, co trzeba, i nigdy więcej nie będziesz musiał mnie oglądać.
Nie wykonał najmniejszego ruchu, ale Valentina wyczuła, że stał się jakby ostrożniejszy. Czyżby go zaskoczyła?
Kairos opuścił rękę, rozprostował nadgarstki i odpiął spinki przy prawym mankiecie koszuli. Te same, które podarowała mu trzy miesiące po ślubie. Nie spiesząc się, podwinął rękaw.
Dreszcz niepewności przebiegł jej po plecach. Wyciągnął w jej stronę lewą dłoń. Jako leworęczny, zawsze odpinał najpierw spinki po prawej stronie. Z drugą ręką zawsze miał problem. To była jego jedyna słabość doskonałego Kairosa, którą odkryła w ich noc poślubną. Spytała wtedy, czy miał wypadek i zranił się w rękę. Zamiast odpowiedzieć, pocałował ją. Za drugim razem, gdy spytała, tylko wzruszył ramionami.
Zwykła reakcja, gdy nie chciał rozmawiać.
W noc poślubną wzięła jego lewą rękę i pomogła mu odpiąć spinki. Podobnie jak wiele razy potem. To był jeden ze stałych rytuałów, kiedy byli ze sobą. Valentina zawsze miała świadomość, że w tej prostej czynności wyraża się bliskość, której Kairos nie umiał ująć w słowa.
Patrząc na krótko przycięte paznokcie, szczupłe, opalone palce muśnięte ciemnymi włoskami wstrzymała oddech. Wspomnienie dotyku czułych dłoni wypełniło jej myśli. Zimny pot zrosił jej czoło.
Dios, nie umiała mu się oprzeć i taka była prawda.
Unikając patrzenia mu w oczy, zrobiła krok do tyłu.
– Co mam zrobić, żebyś uwierzył, że z nami koniec? Już mi nie zależy na tym, żebyś zwracał na mnie uwagę.
– Czyli przyznajesz, że dawniej to robiłaś?
Valentina zastanawiała się nad odpowiedzią.
– Chcę porozmawiać o rozwodzie.
– Naprawdę?
– Sì. Małżeństwo nie wyszło nam na dobre. Nie chcę tak dłużej żyć.
– Czyli Leandro powiedział ci o sutej odprawie?
– Nie rozumiem.
– Twój brat zadbał o to, żebyś w razie rozstania dostała spory udział we wszystkim,
