Sanderson staarde boos naar een dikke man wiens borstelige walrussnor zijn gezicht een permanent fronsende uitdrukking gaf. Hij was voorgesteld als Perry McCade, Politiechef van Seattle.
De lichaamstaal van de twee mannen en de posities die ze aan de tafel hadden genomen spraken voor Riley boekdelen. Om een of andere reden was het samen in een kamer zijn wel het laatste wat deze mannen wilden. Ze wist ook zeker dat beide mannen het vooral haatten om Riley en Bill hier te hebben.
Ze dacht terug aan wat Brent Meredith had gezegd voordat ze Quantico verlieten.
“Verwacht geen warm welkom. Zowel de politie als de FBI zal niet blij zijn om jullie te zien.”
Riley vroeg zich af in wat voor mijnenveld zij en Bill beland waren.
Er was een ingewikkelde machtsstrijd gaande zonder dat er ook maar een woord gesproken werd. Ze wist dat het maar een paar minuten zou duren voordat dit verbaal zou gaan worden.
Hoofd Medisch Onderzoeker Prisha Shankar, daarentegen, leek op haar gemak en onbezorgd. De vrouw met donkere huid en zwarte haren was rond Riley’s leeftijd en leek stoïsch en onverstoorbaar te zijn.
Zij is immers op eigen terrein, trok Riley als conclusie.
Agent Sanderson was zo vrij om de vergadering te starten.
“Agenten Paige en Jeffreys,” zei hij tegen Riley en Bill, “ik ben blij dat jullie dit hele eind vanaf Quantico gekomen zijn.”
Zijn ijzige stem zei Riley dat hij precies het tegenovergestelde dacht.
“Blij dat we van dienst kunnen zijn,” zei Bill, die niet al te zeker van zichzelf klonk.
Riley glimlachte en knikte gewoon.
“Heren,” zei Sanderson, de aanwezigheid van de twee vrouwen negerend, “we zijn hier allemaal om twee moorden te onderzoeken. Een seriemoordenaar zou op dreef aan het komen kunnen zijn hier in de omgeving van Seattle. Het is aan ons om hem te stoppen voordat hij weer moordt.”
Politiechef McCade gromde hoorbaar.
“Heeft u iets te zeggen, McCade?” vroeg Sanderson droogjes.
“Het is geen seriemoordenaar,” bromde McCade. “En het is geen zaak voor de FBI. Mijn politieagenten hebben dit onder controle.”
Riley begon het te snappen. Ze wist nog dat Meredith gezegd had dat de plaatselijke autoriteiten met deze zaak aan het stuntelen waren. Ze zag nu waarom. Niemand zat op één lijn, en niemand was het ergens over eens.
Politiechef McCade was kwaad dat de FBI zich opdrong aan een plaatselijke moordzaak. En Sanderson was laaiend dat de FBI Bill en Riley vanuit Quantico had gestuurd om orde op zaken te stellen.
De perfecte storm, dacht Riley.
Sanderson richtte zich tot de hoofd medisch onderzoeker en zei, “Dokter Shankar, misschien wilt u samenvatten wat we tot nu toe weten.”
Dokter Shankar, schijnbaar ongevoelig voor de onderliggende spanningen, drukte op een afstandsbediening om een afbeelding op het scherm aan de muur naar voren te brengen. Het was een rijbewijsfoto van een nogal doorsnee uitziende vrouw met steil haar met een doffe bruine kleur.
Shankar zei, “Anderhalve maand geleden overleed een vrouw genaamd Margaret Jewell in haar slaap aan wat leek op een hartaanval. Ze had de dag ervoor geklaagd over gewrichtspijn, maar volgens haar echtgenote was dat niet ongewoon. Ze leed aan fibromyalgie.”
Shankar drukte nog een keer op de afstandsbediening en bracht een andere rijbewijsfoto naar voren. Erop stond een man van middelbare leeftijd met een aardig maar treurig gezicht.
Ze zei, “Een paar dagen geleden liet Cody Woods zichzelf opnemen in South Hill Ziekenhuis, klagend over pijn op de borst. Hij klaagde ook over gewrichtspijn, maar ook deze keer was dat niet verrassend. Hij had wat artritis, en hij had de week ervoor een kunstknie gekregen. Hij overleed binnen een paar uur nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen, ook aan wat leek op een hartaanval.”
“Totaal onafhankelijke sterfgevallen,” mompelde McCade.
“Dus nu zeg je dat deze gevallen allebei geen moord waren?” zei Sanderson.
“Margaret Jewell, waarschijnlijk wel,” zei McCade. “Cody Woods, zeker weten niet. We laten ons door hem afleiden. We laten de zaak vertroebelen. Als je het gewoon aan mij en mijn jongens zou overlaten, hebben we deze zaak binnen de kortste keren opgelost.”
“Jullie hebben al anderhalve maand de tijd gehad op de Jewell-zaak,” zei Sanderson.
Dokter Shankar glimlachte mysterieus terwijl McCade en Sanderson bleven kibbelen. Toen drukte ze weer op de afstandsbediening. Er kwamen nog twee foto’s naar voren.
De ruimte viel stil, en Riley voelde een schok van verbazing.
De mannen in beide foto’s zagen er Midden-Oosters uit. Een ervan herkende Riley niet. Maar de ander herkende ze zeker wel.
Het was Saddam Hussein.
HOOFDSTUK ACHT
Riley staarde naar de afbeelding op het scherm aan de muur. Wat zou het Hoofd Medisch Onderzoeker willen zeggen met een foto van Saddam Hussein? De afgezette leider van Irak was in 2006 geëxecuteerd voor misdrijven tegen de menselijkheid. Wat was zijn connectie met een mogelijke seriemoordenaar in Seattle?
Nadat het effect van de foto’s was ingezonken, sprak Dokter Shankar weer.
“Ik weet zeker dat we de man links allemaal herkennen. De man rechts was Majidi Jehad, een sjiitische dissident tegen Saddams regime. In mei 1980 werd aan Jehad toestemming verleend om naar Londen te reizen. Toen hij stopte bij het politiebureau in Bagdad om zijn paspoort op te halen, kreeg hij een glas sinaasappelsap aangeboden. Hij verliet Irak, gezond en wel. Hij stierf kort nadat hij in Londen aankwam.”
Dokter Shankar bracht nog meer afbeeldingen van Midden-Oosterse gezichten naar voren.
“Al deze mannen kwamen op eenzelfde manier aan hun einde. Saddam liquideerde honderden dissidenten op dezelfde manier. Wanneer sommigen van hen uit de gevangenis kwamen, kregen ze een drankje aangeboden om hun vrijheid te vieren. Geen van hen leefde lang.”
Chef McCade knikte in begrip.
“Thalliumvergiftiging,” zei hij.
“Inderdaad,” zei Dokter Shankar. “Thallium is een scheikundig element waarvan een kleurloos, geurloos, en smakeloos oplosbaar poeder gemaakt kan worden. Het was Saddam Husseins gif naar keuze. Maar hij was heus niet de eerste die zijn vijanden hiermee om het leven bracht. Het wordt soms ook wel het “gif van de vergiftiger’ genoemd, omdat het langzaam werkt en symptomen veroorzaakt die kunnen leiden tot verkeerde conclusies wat betreft de doodsoorzaak.”
Ze drukte op de afstandsbediening, en nog een paar gezichten verschenen, waaronder dat van Cubaanse dictator Fidel Castro.
Ze zei, “In 1960 gebruikte de Franse geheime dienst thallium om de Kameroense rebellenleider Félix-Roland Moumié om te brengen. En er wordt aangenomen dat de CIA thallium gebruikte bij een van de
