als hij dat wilde. Maar toen ze Sanderson aankeek voor steun, was ze blij dat blikken niet konden doden.
De moed zakte in haar schoenen. Ze begreep de situatie meteen. Alhoewel Sanderson en McCade elkaar haatten, waren ze bondgenoten in hun afkeer naar Riley en Bill. Wat hen beiden betreft hadden agenten uit Quantico niets te zoeken op hun terrein. Of ze het nu doorhadden of niet, ze zetten hun eigen ego’s boven het belang van de zaak.
Hoe gaan Bill en ik ook maar iets gedaan krijgen? vroeg ze zichzelf af.
Dokter Shankar, daarentegen, zag er nog steeds net zo rustig en beheerst uit.
Ze zei, “Ik zou graag willen weten waarom het zo’n slecht idee is dat Jeffreys en Paige Barb Bradley ondervragen.”
Riley was verbaasd over de gewaagdheid waarmee Dokter Shankar voor hen opkwam. Ze overschreed immers onbeschaamd de grenzen, zelfs als Hoofd Medisch Onderzoeker.
“Omdat ik bezig ben met mijn eigen onderzoek!” zei McCade, nu bijna schreeuwend. “Ze maken daar sowieso een zootje van!”
Dokter Shankar toonde haar ondoorgrondelijke glimlach.
“Chef McCade, u trekt toch niet de competentie van twee agenten uit Quantico in twijfel?”
Toen richtte ze zich op de FBI-teamleider en voegde ze toe, “Agent Sanderson, wat heeft u hierover te zeggen?”
McCade en Sanderson staarden Dokter Shankar stilletjes met open mond aan.
Riley merkte op dat Dokter Shankar naar haar glimlachte. Riley kon het niet laten om bewonderend terug te glimlachen. Shankar wist hoe ze autoriteit moest uitstralen, hier in haar eigen gebouw. Het maakte niet uit wie er nog meer dacht de baas te zijn. Ze was een taaie.
Chef McCade schudde zijn hoofd neerleggend.
“Oké,” zei hij. “Jullie kunnen het adres krijgen als jullie willen.”
Agent Sanderson voegde snel toe, “Maar ik wil dat een paar van mijn eigen mensen met jullie meegaan.”
“Dat klinkt redelijk,” zei Riley.
McCade krabbelde het adres op een papiertje en gaf het aan Bill.
Sanderson riep de vergadering ten einde.
“Jezus, heb je ooit in je leven zulke arrogante eikels gezien?” vroeg Bill terwijl Riley met hem naar hun auto liep. “Hoe gaan we in godsnaam iets gedaan krijgen?”
Riley gaf geen antwoord. Ze wist het eigenlijk niet. Ze voelde aan dat deze zaak al lastig genoeg zou worden zonder de machtsstrijd binnen de plaatselijke politiek. Zij en Bill moesten hun werk snel gedaan krijgen, voordat iemand anders zou overlijden.
HOOFDSTUK NEGEN
Vandaag heette ze Judy Brubaker.
Ze hield ervan om Judy Brubaker te zijn.
Mensen vonden Judy Brubaker aardig.
Ze bewoog zich bruusk rond het lege bed, de lakens rechttrekkend en de kussens opschuddend. Terwijl ze dit deed glimlachte ze naar de vrouw die in de comfortabele fauteuil zat.
Judy had nog niet besloten of ze haar ging vermoorden of niet.
De tijd dringt, dacht Judy. Ik moet een beslissing nemen.
De naam van de vrouw was Amanda Somers. Judy vond haar maar een vreemd, verlegen en miezerig scharminkel. Ze was sinds gisteren onder Judy’s hoede.
Terwijl ze het bed opmaakte, zong Judy.
Ver van thuis
Zo ver van thuis
Deze kleine baby is ver van thuis
Amanda viel haar bij met dat kleine, suikerzoete stemmetje van d'r.
Je kwijnt weg
Van dag tot dag
Te treurig om te spelen, te treurig voor een lach
Judy was wat verbaasd. Amanda Somers had tot nu toe niet echt interesse getoond in het slaapliedje.
“Vind je dat een leuk liedje?” vroeg Judy Brubaker.
“Ik denk het,” zei Amanda. “Het is verdrietig, ik denk dat het past bij hoe ik me voel.”
“Waarom ben je verdrietig? Je behandeling is klaar en je mag naar huis. De meeste patiënten zijn blij om naar huis te gaan.”
Amanda zuchtte en zei niks. Ze bracht haar handen samen in een gebedspositie. Ze hield haar vingers tegen elkaar en bewoog haar handpalmen van elkaar af. Ze herhaalde de beweging een paar keer. Het was een oefening die Judy haar had geleerd om het genezingsproces na Amanda’s carpale tunnel-operatie te bevorderen.
“Doe ik het goed?” vroeg Amanda.
“Bijna,” zei Judy. Ze hurkte naast haar neer en raakte haar handen aan om de beweging te corrigeren. “Je moet de vingers gestrekt houden, zodat ze naar buiten buigen. Denk eraan, je handen moeten lijken op een spin die push-ups doet op een spiegel.”
Amanda deed het nu juist. Ze glimlachte en leek nogal trots op zichzelf.
“Ik voel echt hoe het helpt,” zei ze. “Bedankt.”
Judy keek naar Amanda die de oefening bleef doen. Judy haatte het korte, lelijke litteken onderaan Amanda’s rechterhand echt.
Onnodige operatie, dacht Judy.
De dokters hadden misbruik gemaakt van Amanda’s vertrouwen en goedgelovigheid. Ze wist zeker dat minder drastische behandelingen net zo goed, of misschien zelfs beter gewerkt hadden. Een spalk misschien, of wat injecties met corticosteroïden. Judy had te vaak gezien dat dokters aandrongen om te opereren, of dit nou nodig was of niet. Het maakte haar altijd kwaad.
Maar vandaag was Judy niet alleen boos op de dokters. Ze voelde zich ook ongeduldig richting haar patiënt. Ze wist niet helemaal zeker waarom.
Het is moeilijk om iets uit haar te krijgen, dacht Judy terwijl ze op de rand van het bed ging zitten.
Amanda had Judy de hele tijd al het praten laten toen.
Judy Brubaker had natuurlijk genoeg interessante dingen om over te praten. Judy leek helemaal niet op de nu verdwenen Hallie Stillians, die de huiselijke persoonlijkheid had van een liefhebbende tante.
Judy Brubaker was tegelijkertijd zowel alledaagser als meer flamboyant, en ze droeg meestal een joggingpak in plaats van meer gebruikelijke kleding. Ze vertelde maar al te graag over haar avonturen: hanggliden, skydiven, scubaduiken, bergbeklimmen en dat soort dingen. Ze had door Europa en een groot deel van Azië gelift.
Natuurlijk waren geen van die avonturen echt gebeurd. Maar het waren geweldige verhalen.
De meeste mensen vonden Judy Brubaker aardig. Mensen die Hallie misschien te lief en zoetsappig hadden gevonden, zouden wel houden
