in een vliegtuig gezeten en was over echt alles nieuwsgierig.
Waarom is ze nu zo stil? vroeg Riley zich af.
Het kwam bij haar op dat de sneeuw een apart gezicht moest zijn voor een meisje dat haar hele leven in Arizona had gewoond.
“Heb je ooit eerder sneeuw gezien?” vroeg Riley.
“Alleen op tv.”
“Vind je het mooi?” zei Riley.
Jilly gaf geen antwoord, waardoor Riley zich ongemakkelijk voelde. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze Jilly gezien had. Het meisje was weggelopen van haar mishandelende vader. Uit pure wanhoop had ze besloten om prostituee te worden. Ze was gegaan naar een vrachtwagenparkeerplaats die berucht was als oppikplaats voor prostituees. De meisjes werden ook wel ‘lot lizards’ genoemd, omdat ze echte armoedzaaiers waren.
Riley was erheen gegaan om een reeks moorden op prostituees te onderzoeken. Ze had Jilly toevallig gevonden in de cabine van een vrachtwagen, wachtend op de chauffeur zodat ze haar lichaam aan hem kon verkopen.
Riley had Jilly naar de kinderbescherming gebracht en had contact met haar gehouden. Garretts zus had Jilly als pleegkind opgenomen, maar uiteindelijk was Jilly weer weggelopen.
Op dat moment had Riley besloten om Jilly zelf mee naar huis te nemen.
Maar nu begon ze zich af te vragen of ze een fout had gemaakt. Ze had al haar eigen vijftienjarige dochter, April, voor wie ze moest zorgen. En soms had ze aan April alleen al haar handen vol. Ze hadden samen wat traumatische ervaringen meegemaakt sinds Riley’s huwelijk op de klippen was gelopen.
En wat wist ze nu echt over Jilly? Had Riley enig idee hoe beschadigd het meisje diep van binnen misschien wel was? Was ze ook maar het minste beetje voorbereid om om te gaan met de uitdagingen die Jilly zou meebrengen? En alhoewel April ermee ingestemd was dat ze Jilly naar huis meenam, zouden de twee tieners wel met elkaar overweg kunnen?
Opeens sprak Jilly.
“Waar ga ik slapen?”
Riley was opgelucht om Jilly’s stem te horen.
“Je krijgt een eigen kamer,” zei ze. “Het is klein, maar ik denk dat je het een mooie kamer zult vinden.”
Jilly viel weer even stil.
Toen zei ze, “Was het de kamer van iemand anders?”
Jilly klonk nu bezorgd.
“Niet sinds ik hier woon,” zei Riley. “Ik heb geprobeerd om het als kantoor te gebruiken, maar het was te groot. Dus ik heb mijn kantoor naar mijn slaapkamer verplaatst. April en ik hebben een bed en een kledingkast voor je gekocht, maar als we tijd hebben kun je zelf wat leuke posters en mooi beddengoed uitkiezen.”
“Mijn eigen kamer,” zei Jilly.
Riley vond dat ze meer bang klonk dan blij.
“Waar slaapt April?” vroeg Jilly.
Ergens wilde Riley tegen Jilly zeggen dat ze gewoon moest wachten tot ze thuis waren, en dat ze dan alles vanzelf zou zien. Maar het meisje klonk alsof ze nu, op dit moment, geruststelling nodig had.
“April heeft haar eigen kamer,” zei Riley. “Jij en April moeten wel een badkamer delen. Ik heb mijn eigen badkamer.”
“Wie maakt er schoon? En wie kookt er?” vroeg Jilly. Toen voegde ze nerveus toe, “Ik kan niet zo goed koken.”
“Onze huishoudster, Gabriela, zorgt daar allemaal voor. Ze komt uit Guatemala. Ze woont bij ons, in haar eigen appartement beneden. Je zult haar snel ontmoeten. Zij zal voor je zorgen als ik weg ben.”
Er viel nog een stilte.
Toen vroeg Jilly, “Gaat Gabriela me slaan?”
De vraag deed Riley perplex staan.
“Nee. Natuurlijk niet. Waarom zou je dat denken?”
Jilly antwoordde niet. Riley probeerde te begrijpen wat ze bedoelde.
Ze probeerde tegen zichzelf te zeggen dat ze niet verbaasd moest zijn. Ze wist nog wat Jilly gezegd had toen ze haar gevonden had in de vrachtwagencabine, en haar verteld had dat ze naar huis moest.
“Ik ga niet naar huis. Mijn vader zal me in elkaar slaan als ik terugga.”
De kinderbescherming had de voogdij over Jilly al van haar vader ontnomen. Riley wist dat Jilly’s moeder al lang geleden vermist was geraakt. Jilly had ergens een broer, maar niemand had in tijden van hem gehoord.
Het brak Riley’s hart om te beseffen dat Jilly eenzelfde soort behandeling in haar nieuwe huis verwachtte. Het leek erop dat het arme meisje zich amper iets beters kon voorstellen.
“Niemand gaat je slaan, Jilly,” zei Riley, haar stem trillend van emotie. “Nooit meer. We gaan goed voor je zorgen. Begrijp je dat?”
Weer gaf Jilly geen antwoord. Riley wilde zo graag dat ze zou zeggen dat ze het inderdaad begreep, en dat ze geloofde wat Riley zei. In plaats daarvan veranderde Jilly van onderwerp.
“Ik vind je auto leuk,” zei ze. “Mag ik leren autorijden?”
“Natuurlijk, als je iets ouder bent,” zei Riley. “Ga nu eerst maar eens wennen aan je nieuwe leven.”
*
Er viel nog steeds een beetje sneeuw toen Riley voor haar rijtjeshuis parkeerde en zij en Jilly uit de auto stapten. Jilly’s gezicht vertrok een beetje toen de sneeuwvlokjes haar huid raakten. Ze leek deze nieuwe sensatie niet echt prettig te vinden. Ook was ze helemaal aan het rillen van de kou.
We moeten snel wat warmere kleren voor haar gaan kopen, dacht Riley.
Halverwege tussen de auto en de voordeur bleef Jilly stokstijf stilstaan. Ze staarde naar het huis.
“Ik kan dit niet,” zei Jilly.
“Waarom niet?”
Jilly zei even niks. Ze zag eruit als een doodsbang hertje. Riley vermoedde dat het vooruitzicht om in zo’n fijn huis te wonen haar overweldigde.
“Ik zal April in de weg zitten, niet?” zei Jilly. “Ik bedoel, het is haar badkamer.”
Ze leek naar smoesjes te zoeken, naar redenen waarom dit hele gebeuren niet zou werken.
“Je zult April niet in de weg zitten,” zei Riley. “Kom mee naar binnen.”
Riley opende de deur. Binnen zaten April en Riley’s ex-man, Ryan, te wachten. Ze glimlachten uitnodigend.
April rende meteen op Jilly af en gaf haar een flinke knuffel.
“Ik ben April,” zei ze. “Ik ben zo blij dat je hier bent. Je gaat het hier heel leuk vinden.”
Riley was verbijsterd over het verschil tussen de twee meisjes. Ze had April altijd nogal dun en slungelig gevonden. Maar ze leek best stevig nu ze stond naast Jilly, die in vergelijking
