had Rose de neiging om het gesprek met stilte of humor af te sluiten. Met andere woorden, de appel was niet te ver van de boom gevallen.
Te midden van hun lach kwam een sierlijke kleine serveerster langs, dezelfde die hun bestelling had opgenomen en hun koffie had bezorgd. “Bijvullen?” vroeg ze.
“Voor mij niet,” zei Avery.
“Ik ook niet,” zei Rose. Ze stond op toen de serveerster verder liep. “Ik moet echt gaan,” zei ze. “Ik heb over een uur een afspraak met de adviseur van de universiteit.”
Dit was ook weer iets waar Avery bang voor was om er een groot probleem van te maken. Ze was opgewonden dat Rose eindelijk had besloten naar de universiteit te gaan. Op negentienjarige leeftijd had ze de overstap gemaakt en afspraken gemaakt met adviseurs op een in Boston gevestigde gemeenschapsschool. Voor Avery betekende dat dat ze klaar was om iets van haar leven te maken, maar langs de andere kant dat ze ook nog niet helemaal klaar was om iets van haar leven te maken: mogelijk met inbegrip van de gespannen maar vastzittende relatie met haar moeder.
“Bel me later om te weten hoe het gaat,” zei Avery.
“Zal ik doen. Nogmaals bedankt, mam. Dit was verrassend leuk. We moeten het binnenkort nog eens overdoen.”
Avery knikte terwijl ze toekeek hoe haar dochter wegliep. Ze nam de laatste slok van haar koffie en ging rechtstaan, terwijl ze de vier boodschappentassen bij haar stoel oppakte. Nadat ze ze om haar schouder had gehangen, verliet ze de coffeeshop en ging op weg naar haar auto.
Toen haar telefoon ging, was het een hele beproeving om die te beantwoorden terwijl ze zo geladen was. Ze voelde zich eigenlijk gek met al die tassen. Ze was nooit een van die vrouwen geweest die graag winkelden. Maar het was een geweldige hersteloefening met Rose en dat was het belangrijkste.
Nadat ze alle tassen op haar schouder had geschoven, kon ze eindelijk de mobiele telefoon in haar binnenzak bereiken.
“Avery Black,” zei ze.
“Black,” zei de altijd nukkige en snelle stem van Dylan Connelly, leidinggevende van A1 Moordzaken. “Waar ben je op dit moment?”
“Het Leather District,” zei ze. “Wat scheelt er?”
“Ik heb je zo snel mogelijk nodig bij de Charles River, net buiten de stad bij Watertown.”
Ze hoorde de toon en de drang in zijn stem en haar hart sloeg een slag over.
“Wat is er?” vroeg ze, bijna bang om het te vragen.
Er volgde een lange stilte, gevolgd door een zware zucht.
“We hebben een lichaam onder het ijs gevonden,” zei hij. “En je zult het moeten zien om het te geloven.”
HOOFDSTUK TWEE
Avery arriveerde precies zevenentwintig minuten later ter plaatse. Watertown, Massachusetts, ongeveer dertig kilometer buiten de stadsgrenzen van Boston, was slechts een van de vele steden die de Charles River met Boston deelden. De Watertown-dam lag stroomopwaarts van de Watertown-brug. Het gebied rond de dam was overwegend landelijk, net als de plaats delict waar ze momenteel voor stond. Ze schatte dat de dam nog steeds een goede twintig kilometer verderop lag, omdat de stad Watertown nog eens zes kilometer hier vandaan was.
Toen ze naar de rivier liep, dook Avery onder een lange strook tape die de plaats afschermde. De plaats delict was vrij groot. De gele tape markeerde een enorme rechthoek van twee bomen langs de oever naar twee stalen palen die de politie in het ijs op de rivier had geduwd. Connelly stond op de oever en sprak met twee andere agenten. Op het ijs zat een team van drie mensen gehurkt en ze keken naar beneden.
Ze passeerde Connelly en wuifde naar hem. Hij wierp een blik op zijn horloge, keek geïmponeerd en wuifde terug naar haar.
“De forensen kunnen je informeren,” zei hij.
Dat was goed voor haar. Ze begon Connelly meer en meer te waarderen bij elke zaak. Avery liep het ijs op en vroeg zich af of die paar keer op een ijsbaan tijdens haar tienerjaren haar nu misschien van pas zouden komen. Maar blijkbaar waren die vaardigheden echter al lang verleden tijd. Ze liep langzaam, voorzichtig om niet weg te glippen. Ze vond het vreselijk om zich kwetsbaar en niet volledig onder controle te voelen, maar het vervloekte ijs was gewoon zo glad.
“Het is goed,” zei een van de leden van het forensisch team terwijl hij merkte dat ze naar hen toekwam. “Hatch viel drie keer op zijn kont om tot hier te komen.”
“Zwijg,” zei een ander lid van het team, vermoedelijk Hatch.
Eindelijk kwam Avery tot waar de jongens van het forensisch team bij elkaar zaten. Ze stonden voorovergebogen en keken in een schoon gebroken stuk ijs. Daaronder zag ze het lichaam van een naakte vrouw. Ze leek in het begin van de twintig te zijn. Ze zag er nogal opvallend uit: zo bleek en met gedeeltelijk bevroren huid opzij. Prachtig eigenlijk.
De forensen waren erin geslaagd om het lichaam onder de armen vast te haken met plastic palen. Het uiteinde van elke paal had een eenvoudige U-vorm, bedekt met een soort katoen. Rechts van het gebroken ijs lag een isolerend deken voor het lichaam.
“En werd ze zo gevonden?” vroeg Avery.
“Jep,” zei de man waarvan ze aannam dat hij Hatch heette. “Door niet minder dan kinderen. De moeder belde de lokale politie en een uur en een kwartier later waren wij er.”
“Je bent toch Avery Black, niet?” vroeg het derde lid.
“Ja, dat ben ik.”
“Moet je iets controleren voordat we haar eruit halen?”
“Ja, als je het niet erg vindt.”
De drie stapten een beetje achteruit. Hatch en de man die ervan had gezegd dat hij op zijn kont gevallen was, hielden zich vast aan de plastic palen. Avery kwam dichterbij. De tippen van haar schoenen stonden tot op minder dan vijftien centimeter van het gebroken ijs en het open water.
Door het gebroken ijs kon ze de vrouw vanaf haar voorhoofd helemaal tot aan haar knieën zien. Ze leek precies op een wassen figuur. Avery wist dat de extreme temperaturen daar misschien iets mee te maken hadden, maar er was nog iets anders aan haar gaafheid. Ze was ongelooflijk dun, ze woog misschien maar iets meer dan vijftig kilo. Haar doorgespoelde gezicht kreeg een blauwe tint, maar verder waren er geen vlekken, geen schrammen, geen snijwonden, geen blauwe plekken of zelfs geen puistjes.
Avery merkte ook op dat behalve haar doorweekte en gedeeltelijk bevroren blonde haar, er geen enkel haar op haar lichaam stond. Haar benen waren perfect geschoren, net als haar schaamstreek. Ze zag eruit als een levensgrote pop.
Met een laatste blik op het lichaam deed Avery een stap achteruit. “Het is goed voor mij,” zei ze tegen het forensisch team.
Ze kwamen naar voren en na tot drie te tellen, trokken ze het lichaam langzaam uit het water. Toen ze haar eruit trokken, vormden ze een hoek zodat ze direct op de isolerende deken terecht kwam. Avery merkte op dat er ook een brancard onder de deken stond.
Met het lichaam volledig uit het water, merkte ze twee andere dingen op die ze raar vond. Ten eerste droeg de vrouw geen enkel sieraad. Ze knielde neer en zag dat ze gaatjes in haar oren had, maar er waren geen oorringen. Toen richtte ze haar
