het nog steeds graag onder controle te houden.
“Iedereen zou nu al op de hoogte moeten zijn,” zei Connelly. “Voor degenen onder jullie die dat nog niet zijn: de vrouw is geïdentificeerd als Patty Dearborne, een studente aan de universiteit van Boston. Ze werd gevonden in de Charles River net buiten Watertown, maar ze werd geboren in Boston. Zoals rechercheur Black opmerkte in de briefing die jullie allemaal ontvingen, suggereert de stroming van de rivier dat het lichaam elders werd gedumpt. Het forensisch team vermoedt dat haar lichaam al vierentwintig uur in het water lag. Die twee punten samen doet vermoeden dat ze ergens in Boston te water werd gelaten.”
“Mijnheer,” zei agent Finley. “Vergeef me dat ik het vraag, maar waarom denken we niet eens aan zelfmoord? Volgens de briefing waren er geen blauwe plekken en geen tekenen van een gevecht.”
“Ik heb dat bijna meteen uitgesloten toen ik zag dat het slachtoffer naakt was,” zei Avery. “Hoewel zelfmoord meestal iets is om over na te denken, is het hoogst onwaarschijnlijk dat Patty Dearborne eerst haar kleren heeft uitgedaan voordat ze in de Charles River sprong.”
Ze had er bijna een hekel aan om de ideeën van Finley neer te halen. Ze zag hem elke week een verdomd betere agent worden. Hij was het afgelopen jaar volwassener geworden en de meeste mensen kenden hem nu als een hardwerkende agent.
“Maar geen blauwe plekken,” zei een andere agent. “Dat lijkt een aanwijzing te zijn.”
“Of een bewijs dat het geen zelfmoord was,” beweerde Avery. “Als ze vanaf een hoogte van meer dan twee tot drie meter zou springen, zou er sprake zijn van blauwe plekken op haar lichaam door de enorme impact.”
“De forensen zijn het daarmee eens,” zei Connelly. “Ze zullen binnenkort een meer definitief rapport sturen, maar ze zijn hier vrij zeker van.” Hij keek toen naar Avery en maakte een vegend gebaar met zijn hand over de tafel. “Wat heb je nog meer, rechercheur Black?”
Ze nam even de tijd om de dingen te bespreken die ze aan Connelly had verteld, details die in de briefing zaten. Ze noemde de geknipte en gepolijste nagels, het gebrek aan haar en de afwezigheid van sieraden. “Nog iets om op te wijzen,” voegde ze eraan toe, “is dat een moordenaar die zich tot het uiterste inspant om zijn slachtoffers representatief te maken, ofwel een scheve bewondering voor het slachtoffer suggereert, ofwel een soort van spijt.”
“Spijt?” vroeg Ramirez.
“Ja. Hij heeft haar opgedoft en haar zo mooi mogelijk gemaakt, omdat hij misschien niet bedoelde om haar te vermoorden.”
“Zelfs om haar te scheren... ook beneden?” vroeg Finley.
“Ja.”
“En vertel hen waarom je denkt dat we hier met een seriemoordenaar te maken hebben, Black,” zei Connelly.
“Want ook al was het een vergissing, het feit dat de moordenaar haar nagels deed en haar geschoren heeft, getuigt van geduld. En als je dat toevoegt aan het feit dat deze vrouw behoorlijk mooi was en vrij van vlekken, doet het me denken dat hij zich aangetrokken voelt tot schoonheid.”
“Hij heeft een rare manier om dat te laten zien,” zei iemand anders.
“Wat me terugbrengt naar de gedachte dat hij misschien niet van plan was haar te vermoorden.”
“Dus je denkt dat het was als een slecht verlopen afspraakje?” vroeg Finley.
“We weten het nog niet zeker,” zei ze. “Maar mijn eerste reactie is van niet. Als hij zo opzettelijk en voorzichtig was met de manier waarop ze eruitzag voordat het lichaam werd gedumpt, denk ik dat hij diezelfde zorg waarschijnlijk heeft gebruikt om haar te selecteren.”
“Haar selecteren van wat, Black?” vroeg Connelly.
“Ik denk dat dat is wat we moeten uitzoeken. Hopelijk heeft het forensisch team enkele antwoorden om ons op de goede weg te leiden.”
“Dus wat doen we tot dan?” vroeg Finley.
“We werken ons te pletter,” zei Avery. “We graven zo diep mogelijk in het leven van Patty Dearborne, in de hoop een idee te vinden dat ons zal helpen deze kerel te vinden voordat hij het opnieuw doet.”
Toen de vergadering eindigde, liep Avery door de vergaderzaal om met Ramirez te praten. Iemand moest de ouders van Patty Dearborne op de hoogte brengen en zij voelde de behoefte om dat te doen. Spreken met rouwende ouders, ook al was het ongelooflijk moeilijk en emotioneel afmattend, was meestal een van de beste plaatsen om een aanwijzing te vinden direct bij de bron. Ze wilde Ramirez bij zich hebben en wilde blijven werken aan de balans tussen hun persoonlijke en professionele leven. Het was nog steeds lastig, maar ze kregen het langzaam onder de knie.
Maar voordat ze hem bereikte, kwam O’Malley de kamer binnen. Hij sprak aan de telefoon, duidelijk gehaast. Waar het ook mee te maken had, het moet voor hem dringend zijn geweest om de vergadering over de Patty Dearborne-zaak te hebben gemist. Hij ging bij de deur staan wachten tot iedereen behalve Avery, Ramirez en Connelly weg waren en sloot toen de deur. Hij beëindigde zijn gesprek met een snelle en bijna grof “Ja, later” en haalde diep adem.
“Sorry dat ik de vergadering heb gemist,” zei hij. “Is er iets bijzonder aan de hand?”
“Nee,” zei Connelly. “We hebben de identiteit van de vrouw en moeten het nu aan haar familie vertellen. We werken in de veronderstelling dat degene die dit heeft gedaan het opnieuw zal doen.”
“Black, kun je me een snel rapport sturen waarin de details worden uitgelegd?” vroeg O’Malley.
“Ja, meneer,” zei ze. Hij vroeg haar nooit om zulke kleine dingen als deze. Ze vroeg zich af of het weer een van zijn niet-zo-subtiele tests was. Ze had gemerkt dat hij de laatste weken soepeler met haar was, meer bereid om haar meer verantwoordelijkheid te geven zonder inmenging. Ze was er zeker van dat het allemaal te maken had met het feit dat ze haar vroegen om brigadier te worden.
“Terwijl jullie allebei hier zijn,” zei O’Malley, kijkend naar Avery en Ramirez, “zou ik graag een woordje willen zeggen. Een paar woorden, eigenlijk... En ik heb niet veel tijd, dus ik zal snel zijn. Ten eerste... Ik vind het helemaal goed dat jullie twee elkaar buiten het werk zien. Ik heb er lang over nagedacht om jullie hier bij de A1 uit elkaar te halen, maar verdomme... Jullie werken te goed samen. Dus zolang jullie de grappen en speculaties kunnen verdragen, blijven jullie partners. Zo goed?”
“Ja, meneer,” zei Ramirez. Avery knikte in overeenstemming.
“Het volgende ding... Black. Het hele brigadiergedoe... Ik heb binnenkort een beslissing nodig. Zoals binnen achtenveertig uur. Ik heb geprobeerd geduldig te zijn en je dingen te laten uitwerken. Maar het is nu al meer dan twee maanden geleden. Ik denk dat dat eerlijk is.”
“Het is eerlijk,” zei ze. “Ik zal je morgen iets laten weten.”
Ramirez keek haar verbaasd aan. Eerlijk gezegd had haar reactie zichzelf ook verbaasd. Maar diep vanbinnen dacht ze dat ze wist wat ze wilde.
“Nu, over die vrouw-in-de-rivier-zaak,” zei O’Malley. “Die is officieel van jou, Black. Neem Ramirez mee, maar laten we het professioneel houden.”
Avery schaamde zich een beetje dat ze bloosde. Ach God, dacht ze. Eerst een dagje winkelen en nu blozen voor een man. Wat is er in hemelsnaam met me gebeurd?
Om alles in goede
